Nina Andrejeva van de Communistische Partij van Bolsjevieken van de Sovjet-Unie maakte in 1996 een vernietigende analyse van de Communistische Partij van de Russische Federatie

Het was Jef Bossuyt (van de Vrienschapsvereniging België-Korea – Korea is one) zèlf die mij wees op het nummer 32 van Marxistische Studies van in 1996.
In een discussie met hem over de achtergronden van de “Oorlog in Oekraïne” verwees ik naar de ontbinding van de Sovjet-Unie, de totale ontaarding van de Communistische Partij van de Soviet-Unie, door de in de Sovjet-Unie (en in de CP van de SU ontwikkelde) opgekomen “nieuwe” burgerij die zèlf naar “steun” zocht bij de “Westerse” imperialistische machten (vooral de V.S, maar ook van de EU), hierbij haalde ik mijn argumenten uit het 4^e congresdocument van de PVDA “URSS, de fluwelen contrarevolutie”
Hij zei mij toen: “Waarom naar documenten verwijzen van 1991! Er bestaan recentere documentatie, zoals bijvoorbeeld de Marxistische Studies no 32!”

En inderdaad, het bewuste no 32 van Marxistische Studies, bevat interessante documentatie!
Ik geef hier de analyse weer van Nina Andrejeva (de helaas gestorven voorzitster van de Communistische Partij van Bolsjevieken van de Sovjet-Unie) weer ….. Interessant omdat het het standpunt van communisten van in Rusland is, over een oorlog begonnen door Rusland. Er wordt o. a. standpunt ingenomen over de houding van de Communistische Partij van de Russische Federatie, of toch indirect, ze speekt van “ aanhangers van Zjoeganov” ( die de voorzitter is van de CPRF)
Daar waar o.a. de CPRF vandaag de werkende klasse (in Rusland zowel als binnen de “NAVO-imperialistische machten”) oproept voor “een antifascistsisch, antiimperialistisch eenheidsfront” (geleid door de burgerij in Rusland en China, ….) in de “oorlog in Oekraïne”, riep de Communistische Partij van Bolsjewieken van Sovjet-Unie (geleid door Nina Andrejeva) op: “Zoals in het kritieke jaar 1941 roepen we nu op: "Sta op, groot land. Sta op voor een beslissend gevecht tegen het maffiaregime, voor de sovjetmacht. voor de heroprichting van de Unie van Socialistische Sovjet Republieken! Geen enkele steun aan het regime dat de vriendschap van de volkeren van de Sovjetunie heeft gebroken!"...” Maw voor een revolutie van de werkende klasse binnen de landen van wat de vroegere Sovje-Unie was, tegen de nieuwe burgerij en kapitalisten…..
En wat betreft de “schuld aan de oorlog” wijst ze naar “het imperialisme als systeem”, het monopoliekapitalisme overal, zowel in Rusland als in de “NAVO-landen”: “Wie wil deze oorlog? Noch het Tsjetsjeense, noch het Russische volk willen deze oorlog. Deze oorlog is nodig voor Jeltsin, om de aandacht af te leiden van zijn misdadig regime, om de mogelijkheid te hebben. op elk moment in het land de uitzonderingssituatie te kunnen uitroepen en een fascistische dictatuur te kunnen. Vestigen. De Russische businessmen, de nieuwe rijken en de criminele sfeer hebben. deze oorlog nodig. De verkochte Russische generaals en hun oorlogsmachine hebben deze oorlog nodig, om de sterren van maarschalk en generaal te ontvangen voor hun strafexpedities tegen de vreedzame bevolking. Tenslotte hebben de Nato-kringen deze oorlog nodig, en ze gebruiken hem om Rusland te doen uiteenspatten en hun neokoloniale heerschappij te vestigen.”

OPM: als men de “analyse” van Jef Bossuyt leest van op het World Anti-imperialist Platform(HIER), kan men maar één zaak concluderen of zich maar één ding afvragen: “Heeft Jef ooit nog wel eens de analyses gelezen die hij zèlf vertaald heeft, toen voor Marxistische Studies, no 32 van 1996?

De schuldigen van het bloedvergieten ter verantwoording roepen !

Nina Andrejeva over de oorlog in Tsjetsjenië

De Communistische Partij van Bolsjewieken van Sovjet-Unie gaf verschillende verklaringen uit over de oorlog in Tsjetsjenië. Hieronder geven we de belangrijkste uittreksels weer van verklaringen aangenomen op het Tweede Congres van de CPBSU op 25 februari 1996 in Leningrad, van verklaring van het Centraal Comité van de CPBSU van 2 december 1994 en van het Informatiebureau van de CPBSU op 16 januari 1995. We citeren ook uit Onze huidige taken van Nina Andrejeva van 6 oktober 1994.

Wie is schuldig in Tsjetsjenië?¹
Wij communisten-leninisten verklaren dat alle verantwoordelijkheid voor de oorlog in de Tsjetsjeense republiek, ligt bij het huidige misdadige regime van Jeltsin en de zijnen. Doedajev is een schepping van het Jeltsinregime. Jeltsin draagt de volle politieke verantwoordelijkheid voor de misdaden van Doedajev en zijn aanhangers.
De Akkoorden van Belovesje over de Gemeenschap van Onafhankelijke Staten (GOS), de beschieting van het Russische Huis van de Sovjets, de oorlog in de Tsjetsjeense republiek, dat is de ononderbroken reeks van verraad en misdaad tegenover het sovjetvolk. Wat te doen?
Zoals in het kritieke jaar 1941 roepen we nu op: "Sta op, groot land. Sta op voor een beslissend gevecht tegen het maffiaregime, voor de sovjetmacht. voor de heroprichting van de Unie van Socialistische Sovjet Republieken! Geen enkele steun aan het regime dat de vriendschap van de volkeren van de Sovjetunie heeft gebroken!"

Wie wil deze oorlog?
Noch het Tsjetsjeense, noch het Russische volk willen deze oorlog. Deze oorlog is nodig voor Jeltsin, om de aandacht af te leiden van zijn misdadig regime, om de mogelijkheid te hebben. op elk moment in het land de uitzonderingssituatie te kunnen uitroepen en een fascistische dictatuur te kunnen. vestigen.
De Russische businessmen, de nieuwe rijken en de criminele sfeer hebben. deze oorlog nodig. De verkochte Russische generaals en hun oorlogsmachine hebben deze oorlog nodig, om de sterren van maarschalk en generaal te ontvangen voor hun strafexpedities tegen de vreedzame bevolking.
Tenslotte hebben de Nato-kringen deze oorlog nodig, en ze gebruiken hem om Rusland te doen uiteenspatten en hun neokoloniale heerschappij te vestigen.

Jeltsin en Doedajev groeien allebei op de gemeenschappelijke wortel van de contrarevolutie²
We herinneren eraan dat drie jaar geleden de lieveling van de democraten, luchtmachtgeneraal Doedajev, werd geloofd door de president voor zijn strijd tegen het Comité voor de Noodtoestand, en beloond werd met soevereiniteit. Zijn leger werd tot de tanden bewapend door Jeltsin, Gratsjov, Chasboelatov, Roetskoj en andere democraten.
Mede door uitwendige druk begon de hond de hand van zijn baas en voeder te bijten.
Als tegengewicht voor de president van Tsjetsjenie begon men de oppositie tegen Doedajev te bewapenen. Men zette voor hen de financiële en andere hulpsluizen open. Het Noord-Kaukasische militaire district legde een blokkade rond Tsjetsjenië, men legt errond een spoorweg aan, men koopt mogelijke bondgenoten van Doedajev om.
Wie behoefte aan een politiek die broedermoord en oorlog provoceert in een explosief gebied? Natuurlijk, niet. het Russische of het Tsjetsjeense volk. In deze misdadige politiek is klaarblijkelijk vooral het Russische staatsmonopoliekapitaal geïnteresseerd, vertegenwoordigd door apendragers als Jeltsin, Gratsjov en Jerin.
Natuurlijk moet men ook Doedajev niet idealiseren of witwassen. De Tsjetsjeense maffia is niet beter dan de Russische of de Oekraense. Ze groeien allemaal op een gemeenschappelijke wortel, de burgerlijke contrarevolutie. Maar ze hebben een verschillende soortelijk gewicht en potentieel. Alleen door kordaat de wortels van het kapitalistische herstel uit de bodem van: het vaderland te trekken en de Unie van de Socialistische Sovjetrepublieken te herstellen, kan men een einde maken. aan de vijandschap en de oorlogen tussen nationaliteiten, het nationalisme ent chauvinisme, en de sovjetmensen vrede, vriendschap, welzijn en zekerheid voor de komende dag geven.

Tijd voor een fascistisch dictator breekt aan
Velen gaan er vandaag vanuit dat de burgeroorlog in Tsjetsjenie niet zal ingeperkt worden door een Russisch vredesleger te sturen, maar zal uitgroeien tot een regionaal conflict. Men mag veronderstellen dat de aanhangers van Jeltsin dat weten. Dit zal het huidige regime toelaten de krijgstoestand in te stellen, niet alleen in de Kaukasus, maar ook in het hele land. De mislukkingen van de Russische vredeskrachten in Tsjetsjenie kunnen een aanleiding vormen om Amerikaanse vredeskrachten naar Rusland uit te nodigen, om de ploeg van Jeltsin te redden van de volkswoede. Is het niet daarvoor dat men gezamenlijke maneuvers heeft uitgewerkt van Amerikaanse en Russische vredeskrachten in de streek van Totskoje?
Nu is de tijd gekomen dat het failliete hervormersregime met provocaties zal proberen de werkers beet te nemen, te desorganiseren, te versplinteren en hun politieke organisaties te verzwakken. Op het tv-scherm roept men op voor een macht van het type van Pinochet, hopend dat Jeltsin de functies van een fascistische dictator op zich zal nemen. Zon democratie functioneert er vandaag al. Het roofdier van de contrarevolutie wordt steeds gevaarlijker.

Russisch maffiaregime bevecht Tsjetsjeens maffiakapitaal³
De militaire oplossing van het Tsjetsjeense vraagstuk is één van de vele uitingen van imperialisme in de binnenlandse en buitenlandse politieke van Jeltsin, waarop de CPBS reeds dikwijls de aandacht heeft getrokken. Het ophitsen van het ene volk tegen het andere, het oprichten van een net van militaire allianties en basissen, een politiek van bedreigingen, ultimatums, dictaten en geweld in de verhoudingen tussen de volkeren van de gewezen sovjetrepublieken; dat alles schept een uitermate gespannen situatie in de regios en die toestand draagt in zich nieuwe bloedige conflicten op het grondgebied van de Sovjet-Unie. Het bevestigt nogmaals het bankroet van de politiek van het maffiaregime in de nationaliteitenkwestie in Rusland.
De oorlog in Tsjetsjenie is een onrechtvaardige oorlog van beide kanten. Hij is antivolks, misdadig en de voortzetting van de onrechtvaardige politiek van roofdieren die de buit nog niet verdeeld hebben. In die rol treden en het Russisch en het Tsjetsjeense maffiakapitaal op. De grondoorzaak van de oorlog in Tsjetsjenie ligt in de burgerlijke hervormingen, die het grootmachtchauvinisme hebben opgewekt bij de heersende kringen in Rusland en het ontketende nationalisme van de kliek van Doedajev, die bekend stond als een democraat. De oorlog in Tsjetsjenie onthulde het streven van het Russische staatsmonopoliekapita-lisme om op de golven van het chauvinisme de broederlijke banden te vernietigen die. de sovjetvolkeren verenigden. Het wil de aandacht van de werkers afleiden van de krisis in de opbouw van het kapitalisme, en de ontevredenheid van de massas kanaliseren naar het domein van de verhoudingen tussen de nationaliteiten.

Wordt Lebed Russische Pinochet?
Het bloedvergieten in Tsjetsjenie heeft blijkbaar als doel om de politieke krachten te herschikken aan de hoogste top van de macht. Men wil de kandidaten voor de rol van Russische Pinochet selecteren en uittesten. Vooral generaal Lebed rukt nu op naar die positie. Men wil ook de onbetrouwbaarheid demonstreren van het contingent miliciens van arbeiders en boerenafkomst, en de noodzaak aantonen hen te vervangen door huurling-moordenaars. Daar is burgermeester Sobtsjak van Petersburg hard mee bezig. Men wil dat leger ook vervangen door vredeskrachten van de NATO, die in staat zouden zijn de burgerlijke contrarevolutie en heel de huidige heersende klasse in Rusland te redden. Ondertussen wil men de strijdkrachten zuiveren van die officieren en generaals, die geweigerd hebben deel te nemen aan deze onrechtvaardige oorlog.
In de Doema steunen de aanhangers van Zjirinovski, Baboerin, een deel van de aanhangers van Zjoeganov, samen met de democraten, de grootmachtpolitiek van de president en de regering. Een groot deel van de fracties van Galdar en Javlinski deden zich voor als vre-desscheppers en verdedigers van de mensenrechten. Daarmee willen ze het bloed wegwassen dat ze samen met Jeltsin vergoten hebben in oktober 1993 in Moskou. De Jeltsin-fase in het herstel van het kapitalisme noemt men in de Westerse pers een duistere tijd, en men is begonnen de kandidaturen te onderzoeken voor een nieuwe Russische dictator.
De Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie roept de sovjetmensen op om categoriek op te komen tegen alle pogingen van vreemde staten om zich te mengen in de zaken van het vaderland. Men moet gezamenlijk publieke manifestatie organiseren met de eis om alle militaire acties in Tsjetsjenië te doen stoppen. Daarbij moet men onderlijnen dat de volledige oplossing van de Tsjetsjeense krisis en de beëindiging van de militaire confliten alleen mogelijk is door het scheppen van socialistische verhoudingen in de economie en de overgang van de politieke macht naar de werkers. Werkende mensen van Tsjetsjenië! Niet het avonturistische nationalisme van Doedajev, maar de strijd voor de heroprichting van de Sovjet-Unie zal vrede en welstand brengen in uw huizen! Doedajev is Tsjetsjenie niet, zoals Jeltsin Rusland niet is! De aanstokers van de broederoorlogen zijn voor altijd vervloekt! Men mag de burgerlijke nationalisten niet toelaten omverder onze jeugd te bedriegen! Soldaten en officieren van het Russische leger!
De ruïnes van Grozny zullen een blijvende herinnering zijn van uw schande! Aan uw handen kleeft bloed van ouderlingen, vrouwen en kinderen van verschillende nationaliteiten! Dat bloed kan men maar wegwissen door de strijd tegen het misdadige regime van burgerlijke hervorming! Een leger van huurlingen kan nooit het leger van het volk zijn!
Bezoedel de eer niet van uw voorvaderen die het fascisme hebben tegengehouden en hun socialistische vaderland hebben gered!
De sovjetmensen willen in de oorlogen niet de doodgravers maar de heroprichters zien verschijnen van de USSR!


In 1996 was het oordeel over de Communistische Partij van de Russische Federatie: “... speelde van in het begin de rol van buffer tussen het burgerlijk herstel en de communistische beweging (…) ... verwijderde zich van het marxisme-leninisme en bedroog zo haar organisaties en hielp daarmee Jeltsin in het versterken van de macht van het kapitaal in Rusland.”
In hetzelfde nummer 32 van Marxistische Studies staat een analyse van Nina Adrejeva die zij maakte van de Communistische Partij van de Russische Federatie. Ook maakt zij kritische opmerkingen over de Communistische Arbeiderspartij van Rusland ….
interessant om te lezen voor al die “communisten” en “marxisten” zoals ook de vertegenwoordiger van de Vriendschapsvereniging Korea-België, Jef Bossuyt (die in 1996 zèlf ook deze tekst vertaalde voor Marxistische Studies) die de verklaring ondertekenden die door de Communistische Partij van de Russische Federatie en de Communistische Russische Arbeiderspartij …. Over het opportunisme dat heerst in de CPFR en naar waar de CAPR dreig naar af te glijden stelt de CPBS (van Nina Adrejeva): “Zonder het opportunisme te ontmaskeren en te vernietigen, is het onmogelijk om het socialisme nieuw leven in te blazen. Men moet het theoretische en ideologische niveau van de communistische partijen verhogen. Het gaat er niet om citaten te kunnen vinden, maar om het beheersen van het complexe systeem van het politieke denken van Lenin en zijn opvolger Stalin. Men moet de ideeën van Lenin en Stalin ontwikkelen in de concrete omstandigheden van Rusland, na de val van het socialisme. Dat zal het belangrijkste aspect uitmaken van de bolsjewisering van de communistische beweging op het grondgebied van de Sovjet-Unie. De bolsjewisering orienteert de communisten naar de arbeidersklasse, de drijvende kracht voor de hergeboorte van het socialisme. De bolsjewisering geeft hen precies de opdracht de arbeidersklasse te verenigen en te organiseren in het vuur van de actuele van klassenstrijd.”

Zjoeganov in dienst van het nieuwe Russische kapitalisme
Verklaring van de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie 

Jef Bossuyt schreef ook over Nina Andrejeva in Solidair (juni,'96)

Nina Andrejeva⁴

De stabilisering van het proces van kapitalistisch herstel in Rusland is op het einde van deze jaren '90 de belangrijkste taak van de hervormers geworden. Het is ook de eerst zorg van de strategen van het wereldimperialisme. Ze beseffen dat het lot van de internationale burgerlijke contrarevolutie afhangt van de strijdbaarheid van de communistische beweging op nationaal en internationaal vlak.

De leiders van het wereldkapitalisme hebben hun inspanningen daarom gericht op de verzwakking en de ontbinding van binnenuit van de revolutionaire partijen. Ze provoceren verraad. opportunisme en capitulatie. Een dergelijke "neutralisering van de communistische beweging is trouwens maar de eerste stap naar haar liquidatie. ledereen weet nog dat het internationale kapitaal en haar vertegenwoordigers, Gorbatsjov en Jeltsin het hoofdkwartier van de contrarevolutie huisvestten in het het Centraal Comité zelf van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Ze hadden nauwelijks de CPSU ontbonden of ze vernietigden de Sovjet-Unie waarmee ze een verschrikkelijke slag toebrachten aan de internationale revolutionaire beweging.
De eerste fase van de perestrojka – de burgerlijke hervorming in Rusland – verliep onder rode vlaggen. Miljoenen sovjetburgers verwachtten een zuivering van het socialisme. In de tweede fase nam het opportunisme van de CPSU de vorm aan van een rechts sociaal-democratisme en een burgerlijke liberalisme. De sovjetcommunisten boden weerstand. Ze stichtten hun partijen de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie (CPBSU), de Russische Communistische Arbeiders-partij (RCAP), de Russische Communistische Partij (RCP). Het Jeltsin-regime probeerde hun invloed onder de massa's in te dijken. Maar hij kon hun activiteiten niet verbieden. Uiteindelijk kwam het tot een akkoord tussen de Jeltsin volgelingen en de partijbureaucraten met als gevolg de stichting van de Communistische Partij van de Russische Federatie (CPRF) waarvan Zjoeganoven Kouptsjov de leiding namen. De leiding van de CPRF verwijderde zich van het marxisme-leninisme en bedroog zo haar organisaties en hielp daarmee Jeltsin in het versterken van de macht van het kapitaal in Rusland.

Zjoeganov schiet het regime van Jeltsin ter hulp
De CPRF speelde van in het begin de rol van buffer tussen het burgerlijk herstel en de communistische beweging. Hij voelde zich altijd geroepen om gewelddadige conflicten tussen de dieven en de bestolenen te verhinderen. Heel het proces van degeneratie van de CPRF is gepersonifieerd in de figuur van zijn leider Zjoeganov. Zo had Zjoeganov in augustus '91 als lid van het Politiek Bureau van de CPRF schrik om het staatscomité te steunen in zijn zwakke poging de Sovjet-Unie te redden. In de Opperste Sovjet wist Zjoeganov de afgevaardigden ervan te overtuigen te stemmen voor de "soevereiniteit” van Rusland en dus voor het uiteenspatten van de Sovjet-Unie. In '92 is Zjoeganov voorzitter van de Coördinatieraad van Vaderlandslievende bewegingen. Precies in die periode nam het Russisch patriottisme reactionaire en sociaal-chauvinistische vormen aan. In '93 werd Zjoeganov voorzitter van de CPRF. In september en oktober lanceerde hij bij de manifestaties in Moskou radicale oproepen. Maar opeens riep "de eerste communist van Rusland" vanop de tv-schermen iedereen op zich te distantiëren van de parlementsleden die in het Witte Huis belegerd werden. Men moest niet de straat op en deelnemen aan de massa-acties tegen het regime. Later boycotten de andere communistische partijen de verkiezingen voor de Doema en het referendum over de grondwet van de Russische federatie. De partij van Zjoeganov leverde 13% (op een totaal van 53%) kiezers en maakte zo de aanvaarding van een openlijk conservatieve en reactionaire grondwet mogelijk.
De grootste fractie in de Doema, de CPRF, geleid door Zjoeganov vergat haar plicht als communist. Ze werkte samen met Jeltsin in het schrijven van de wetten van de burgerlijke hervorming. In '95 leverde de partij van Zjoeganov al 22% kiezers voor de Doema. De deelname van de CPRF aan de kies-campagnes van '93 en '95 heeft het burgerlijk parlementarisme in Rusland gelegitimeerd.
In maart '96 nam de fractie van Zjouganov in de Doema het initiatief tot een stemming die de ontbinding van de Sovjet-Unie veroordeelde. Maar zelfs dit standpunt had niet de bedoeling het socialisme te herstellen. Ze joeg wel Jeltsin en de nationale burgerij van de republieken de daver op het lijf. Alle antisocialistische krachten op het grondgebied van de Sovjet-Unie sloten zich aaneen. De resolutie van de Douma was volgens Selezniov, de woordvoerder van de Doema en aanhanger van Zjouganov ingegeven door het verlangen te vermijden dat de massa's zelf het probleem op straat zouden oplossen. De Doema riep de sovjet-massa's niet op. Ze mobiliseerde de politieke partijen en bewegingen niet, evenmin als de vakbonden, om de resolutie te steunen.

Zjoeganov komt korter bij Jeltsin
De legitimering van het Russische presidentschap was een belangrijke stap in de politieke stabilisering van het regime. In '91 werd Jeltsin verkozen tot president van de socialistische federatieve Russische sovjet-republiek en hij legde eed af voor de grondwet van een socialistische republiek. Zjoeganov verklaarde onlangs nog dat een presidentieel regime niet paste in Rusland. Maar hij deed mee aan de presidentsverkiezingen. Rond de CPRF vormde zich een "patriottisch volksblok" van meer dan 150 partijen, organisaties en bewegingen van meest diverse politieke en ideologische strekking.
Het sociaal en economisch programma van het Zjoeganov-blok steunt de essentie van het monopolistisch Russisch staatskapitalisme. Zjoeganov wilde daarop steunen als hij verkozen zou zijn. Naarmate de tweede ronde van de verkiezingen naderde, kwamen de standpunten van Zjoeganov en Jeltsin steeds dichter bij elkaar. De twee presidentskandidaten steunden de fusie tussen de top van het staatsapparaat met de banken en de industriële en financiersgroepen. Ze hielpen de supermonopolies de hand te leggen op de land- bouwsector en moedigden de Russische banken aan deel te nemen aan transnationale monopolies. Ze steunden hun expansie binnen en buiten de Gemeenschap van Onafhankelijke Staten (GOS). Zjoeganov ontkent net als Jeltsin het antagonisme tussen arbeid en kapitaal. Ze ontkennen de opdeling van de maatschappij in "roden" en "witten". Ze joegen de kleinburgerij schrik aan met de dreiging van een burgeroorlog. Ze noemden de contrarevolutie "een revolutie”. Ze overtuigden de hardliner generaal Lebed ervan met geweld garant te staan voor de voortzetting van de huidige hervormingen. Het is dus niet ten onrechte dat de resolutie van 6 juni van het Zjoeganov-blok zegt dat “de kernideeën van het programma van het patriottische volksblok nu integraal deel uitmaken van de politieke verklaringen van de partij aan de macht”. Van Jeltsin en de zijnen dus. De vraag rijst: wie dient en helpt wie? Zjoeganov Jeltsin? Of Jeltsin Zjoeganov?
Ten slotte zijn de electorale spelletjes volgens de regels van een maffieus regime niet uitgedraaid op de zege van pseudo-communisten. Die hebben hun laatste kans verloren in de strijd voor de presidentiële macht.

Waarom Jeltsin de verkiezingen won
In de regio's worden de klein-burgerlijke milieus gecontroleerd door de regionale machtsorganen, de gouverneurs, de leiders van de administratie, de burgemeesters, de wetgevende organen. de directeurs, functionarissen, enz. De lokale administratie is samengesteld door de kleine adel van de nomenclatuur van de ex-Sovjet-Unie. Niet alleen de welvaart maar ook het lot van de gewone arbeiders hangen af van de wil van de lokale leiding. Tijdens de verkiezingen voor de Doema in december toen het bewustzijn naar links evolueerde, heeft de lokale macht bijgedragen tot het succes van Zjoeganov. In '96 oefende Jeltsin zware druk uit op zijn administratie. Hij dreigde en beloonde.
In de peilingen steeg zijn populariteit en uiteindelijk haalde hij het. De functionarissen waren niet bereid hun goedbetaalde posten en hun persoonlijke privileges op te offeren. Zo werd het resultaat van de presidentsverkiezingen bepaald door de particratie van de gewezen Sovjet-Unie. Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht, dacht ze.
De nederlaag van de CPRF heeft haar alle perspectieven ontnomen. De volgende verkiezingen zijn nog ver en de revolutionaire methodes van strijd zijn per definitie niet geschikt voor een partij van het parlementaire type. Zjoeganov, die nog steeds beweert een communist te zijn, heeft de anti-communistische hysterie en de beledigingen van de communistische ideeën hernomen. Hijzelf verborg zich in het zogenoemde patriottische volksblok. Het gevaar is niet denkbeeldig dat Lebed en Jeltsin het wagen de marxistleninisten en de sovjetpatriotten te vervolgen, zeggende dat het volk de communisten toch niet gesteund heeft.

Russische Communistische beweging op keerpunt
De verkiezingscampagnes hebben de moeilijkheden van de communistische beweging in Rusland nog verergerd. Afdelingen van de Russische Communistische Arbeiderspartij (RCAP) zijn overgestapt naar de Communistische Partij van de Russische Federatie (CPRF). Er is ernstige onenigheid ontstaan in de Moskouse afdeling van de RCAP.
Men heeft geprobeerd het Tweede Congres van de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie (CPBSU) te doen mislukken. Minipartijtjes met dezelfde naam werden opgericht. Ze noemen zich aanhangers van Zjoeganov tijdens de presidentsverkiezingen. In hun schreeuwerig antibolsjewisme herkent men de hand van Jeltsin en Zjoeganov. Alexander Jakovlev, de ouwe prelaat van de gorbastrojka, sloot aan bij Zjoeganov, die het altijd wel op een akkoordje weet te gooien. Hij had het over de noodzaak om een onverzoenlijke strijd te voeren tegen het bolsjewisme en het stalinisme.

Naar de oprichting van een groot bourgeois blok
Vandaag staat Zjoeganov klaar om samen te werken met Jeltsin. Hij zoekt middelen om in het centrum van de sociale belangstelling te blijven. Samen met Seleznlov kondigt hij de voorwaarden aan voor zijn deelname aan de regering Tsjernomyrdin. De partij van de macht houdt het voorlopig bij raadplegingen. Zjoeganov en de zijnen verklaarden dat zij een sleutelpositie opeisen in het tweepartijenstelsel, dat werkelijk vorm aanneemt in Rusland.
Met dit doel voor ogen komt het volks-patriottisch verkiezingsblok opnieuw tot stand als een Unie van de Vaderlandslievende Volkskrachten. N. Rischkov bereidt het programma en de statuten van deze Unie voor. Hij legt de regionale en lokale structuren vast en bereidt het stichtingscongres voor. De Commustische Partij van de Russische Federatie (CPRF) is blijkbaar bereid zich te ontbinden en op te gaan ini deze inderhaast opgerichte, ordinaire burgerlijke partij. De huidige lijn van Zjoeganov ontmaskert hem nog meer als renegaat dan een presidentscarrire had kunnen doen.
Het initiatief van Zjoeganov en de zijnen om een zogenaamd linkse burgerlijke partij te vormen, kan zo ondersteund worden door Ribkin met zijn politieke consultatieve raad van de president. Deze raad wil alle partijen samenbrengen die deelgenomen hebben aan de parlementaire verkiezingen. Als het initiatief van Ribkin slaagt, krijgt Zjoeganov als belangrijkste taak alle onmogelijk na te komen beloften van Jeltsin te controleren.

De rampzalige deelname aan de verkiezingen
Tijdens de laatste kiescampagne heeft men gezien dat de Russische Communistische Arbeiderspartij (RCAP, Victor Tjoelkin), de Russische Communistische Partij (RCP-CPSU, A. Prigarin), de Russische Partij van Communisten (RPC, A. Krjoetsjkov) en Werkend Rus-land (Victor Anpilov) hun aanhangers hebben opgeroepen te stemmen voor Zjoeganov. Daarbij hebben zij een aantal voorwaarden opgesomd waarnaar Zjoeganov niet eens omgekeken heeft. De partijen van de Roskomsoyoes (het verbond van de Russische communistische partijen) hebben tevergeefs geprobeerd zich te beroepen op Lenin: deze zou verklaard hebben dat men zich eerst met de oppo tunisten diende te verenigen om de grote burgerij te verslaan en dat men pas daarna tegen de opportunisten strijd diende te leveren. Men weet dat Lenin meende dat onbeperkte vrijheid voor propaganda onder de massa's, een absolute voorwaarde voor elke alliantie vormde.
De leiders van de Roskomsoyoes, die Zjoeganov hebben ondersteund, bekennen nu dat ze de verkiezingstribune niet hebben kunnen benutten voor propaganda voor het socialisme. De volgelingen van Zjoeganov lieten dat niet toe. Zo bewijst het leven nog een andere stelling van Lenin: het proletariaat kan de macht niet uit de handen van de burgerij rukken in een verkiezingscampagne. Dat roept de volgende vraag op: was het correct voor de partijen van de onbuig-zame oppositie om de kandidatuur van Zjoeganov te steunen?
De vergeefse pogingen van Anpilov om Zjoeganov te pakken hebben tot niets geleid. Vandaag bereidt de Russische Communistische Arbeiderspartij zich erop voor deel te nemen aan het Unie van Vaderlandslievende Volkskrachten. De partij werkt de principes voor haar deelname uit. De leiders van RCAP worden zelfs niet in verlegenheid gebracht door de verklaring van Zjoeganov dat de linkse radicalen hem niet interesseren. Zij hebben geen geld en hun kiespubliek is beperkt. Dreigt de RCAP zich in de afgrond te storten zoals de CPRF? Vele mensen maken zich ongerust.

De gevaren van een overhaaste éénmaking
De poging om de éénmaking van de partijen van de Roskomsoyoes te forceren in een linkse communistische partij is n van de gevolgen van het ontstaan van een politiek systeem met twee burgerlijke partijen. Dergelijke organisatorische eenheid, zoals de RCP-CPSU van Prigarin voorstelt, is volgens ons voorbarig.
Ten eerste zijn de mogelijkheden van de Roskomsoyoes als informatie- en coördinatiecentrum van de communistische oppositie nog niet uitgeput. De partijen van de Roskomsoyoes hebben nog niet geleerd betogingen en andere gezamenlijke massa-activiteiten te organiseren. De meetings lopen dikwijls uit op een one man show, of propaganda voor één enkele partij. Op manifestaties van de communisten moet men op geargumenteerde manier de standpunten van alle partijen van de Roskomsoyoes voorstellen zodat elke deelnemer zijn plaats kan bepalen in de strijd tegen het regime.
Ten tweede hebben de partijen van de Roskomsoyoes nog niet leren samenwerken in de vrouwen- en jongerenorganisaties, vakbonden, enz. De concurrentie tussen de partijen voor de leiding over de sociale organisaties leidt dikwijls tot verdeeldheid en desorganisatie van de activiteiten.
Ten derde heeft de Roskomsoyoes gedurende de hele periode dat ze bestaat nog geen enkel ernstig politiek document uitgewerkt. Zonder dergelijk document kan men de maatschappelijke situatie niet beïnvloeden. In de huidige fase zou de organisatorische éénmaking kunnen leiden tot verheviging van interne strijd in de schoot van de partijen. Zij kan leiden tot een daling van het aantal leden en sympathisanten van elke partij. Ten vierde vat men de nieuwe, één-gemaakte partij op als een nieuw electoraal blok. Dat moet ons voorzichtig maken. De opportunisten kunnen op deze manier de communistische beweging opnieuw verwijderen van de organisatie van de revolutionaire strijd van de massa's.
Tenslotte werkt de CPBSU in alle republieken van de vroegere Sovjet-Unie. Zij heeft niet het recht haar statuut, dat de hele Sovjet-Unie omvat, op te geven. De CPBSU kan dus niet toetreden tot een Russische, ééngemaakte communistische partij.
Zonder het opportunisme te ontmaskeren en te vernietigen, is het onmogelijk om het socialisme nieuw leven in te blazen. Men moet het theoretische en ideologische niveau van de communistische partijen verhogen. Het gaat er niet om citaten te kunnen vinden, maar om het beheersen van het complexe systeem van het politieke denken van Lenin en zijn opvolger Stalin. Men moet de ideeën van Lenin en Stalin ontwikkelen in de concrete omstandigheden van Rusland, na de val van het socialisme. Dat zal het belangrijkste aspect uitmaken van de bolsjewisering van de communistische beweging op het grondgebied van de Sovjet-Unie. De bolsjewisering orienteert de communisten naar de arbeidersklasse, de drijvende kracht voor de hergeboorte van het socialisme. De bolsjewisering geeft hen precies de opdracht de arbeidersklasse te verenigen en te organiseren in het vuur van de actuele van klassenstrijd.

Voor een bolsjewistische partij
Het Tweede Congres heeft de belangrijkste oriëntatie voor het werk van de CPBS geformuleerd: "Men moet de banden met de arbeidersklasse, de arbeidscollectieven, de sovjets van arbeiders en andere proletarische organisaties versterken. Men moet deelname van de communisten aan de organisatie van de strijd en stakingen beschouwen als de belangrijkste weg naar de heropstanding van de dictatuur van het proletariaat en de macht van de Sovjets. Men moet de arbeids- collectieven helpen om de problemen op te lossen van hun strijd voor overleven en om hun werk te beschermen.
Men moet hen helpen banden te leggen met andere stakers en bedrijven, met de landarbeiders, en hen bijstaan in het formuleren van hen economische en andere eisen. Men moet hen helpen ervaringen op te doen en deze te verspreiden in de stakingsbeweging, om conclusies te trekken, stakerscomités om te vormen tot arbeiderssovjets, als basisorganisaties van de macht van de sovjets en het begin van een dubbele macht. Men moet de publieke opinie in het arbeidersmilieu en de toestand in de vakbonden bestuderen. Men moet de arbeidersklasse uit de greep van de reactionaire vakbonden rukken. Men moet het klassenbewustzijn van de arbeiders verhogen. Men moet de boeren van de kolchozen en de sovchozen bewerken om de stakingen van de arbeiders in de industrie te ondersteunen en hulp aan de stakers en de werklozen te organiseren."
Parlementair gepraat kan het overleven van het volk niet garanderen. Alleen de revolutionaire strijd van de werkers voor hun rechten, kan onze grote staat, de Unie van de Socialistische Sovjetrepublieken doen herleven.


Mijn eigen analyse van dit opportunisme, vandaag de dag heersend bij een deel van de communisten

Dogmatisch opportunisme verblindt sommige kameraden voor de realiteit van het inter-imperialistisch karakter van de oorlog in Oekraïne

De oorlog in Oekraïne doet bepaalde communisten en/of Communistische Partijen, het historisch materialisme niet (meer) toepassen. Opportunisme dat leidt naar revisionisme

1 Verklaring van het Tweede Congres van de CPBSU, Leningrad, 25 februari 1996.

2 Nina Andrejeva, Onze huidige taken, 6 oktober 1994.

3 'De eerste paragraaf komt uit Over de situatie in de Tsjetsjeense republiek, een verklaring van het Centraal Comité van de CPBSU, 2 december 1994. De tekst die erop volgt is overgenomen uit een verklaring van het Informatiebureau van het Centraal Comité van de CPBSU van 16 januari 1995.

4 Nina Andrejeva is secretaris-generaal van de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie ( is helaas, twee jaar geleden denk ik, gestorven, NICO)

Le KKE sur la guerre impérialiste en Ukraine et leur analyse et critique de la position du Parti communiste de la Fédération de Russie

PC de Grèce, Sur la guerre impérialiste en Ukraine et la position du PCRF
04/05/22 - Article de la Section des relations internationales du CC du KKE

« La lutte pour les marchés et le pillage des pays étrangers, la tendance à étouffer le mouvement révolutionnaire du prolétariat et la démocratie au sein des pays, la tendance à devenir fou, diviser et exterminer les prolétaires de tous les pays poussant les esclaves salariés d'une nation contre les esclaves salariés d'une autre nation au profit de la bourgeoisie, c'est le vrai contenu, le seul vrai sens de la guerre ».
VI Lénine, Les tâches de la social-démocratie révolutionnaire dans la guerre européenne, Œuvres complètes, Vol 26, pp 1

Tout ce qui précède, noté par le chef de la Révolution d'Octobre il y a plus de 100 ans, est absolument vrai de la guerre en Ukraine. De nombreux articles à ce jour ont mis en évidence des aspects de la lutte pour les marchés, les matières premières, les itinéraires de fret.
Le KKE a également exprimé des positions claires dans le cadre du Mouvement communiste international. Malheureusement, certains PC, comme le PCFR, expriment des positions qui nous trouvent fortement opposés.

Quelques faits sur le CPRF
Le PCFR, formé en 1993, est une force importante dans la vie politique de la Russie capitaliste. Aux dernières élections législatives, en 2021, il recueille 18,9 % des suffrages et s'impose comme la 2e force politique, faisant élire 57 députés (sur un total de 450). Au cours de ces 30 années depuis la dissolution de l'URSS, le PCFR a également pris des positions gouvernementales, durant la période 1998-1999, sous le Premier ministre G. Primakov, qui a géré la crise capitaliste qui avait alors éclaté dans le pays. Le programme du parti lui-même, qui suit la « ligne » de la transformation progressive du capitalisme en socialisme, à travers de nombreuses étapes, favorise les différentes solutions gouvernementales de « centre-gauche ». Le PCFR, malgré son pouvoir parlementaire considérable, n'a pas de réelle implication dans la réorganisation du mouvement syndical russe, l’État et les employeurs contrôlant des parties significatives de ce dernier.
La position prise par ce parti avant le début de l'invasion russe était une ligne de solidarité avec le parti au pouvoir « Russie unie » et le président, Poutine. Sur sa propre proposition, la Douma d'État a approuvé la reconnaissance de «l'indépendance» des soi-disant «républiques populaires» du Donbass (Donetsk et Lougansk), qui a été le «déclencheur» de l'invasion russe de l'Ukraine. Le PCFR a également « relancé » tous les arguments officiels du gouvernement russe sur la nécessité d'écraser le fascisme en Ukraine par l'armée russe, qui mène une « opération militaire spéciale » en Ukraine, une terminologie imposée en Russie pour que le mot « guerre » ne soit pas entendu. En effet, le PCFR considère que cette politique étrangère « antifasciste » doit s'accompagner d'un « virage à gauche » à l'intérieur du pays, appelant à un remaniement gouvernemental et sa participation au gouvernement pour la énième fois.

La « guerre des civilisations » : le « milliard doré » contre le « monde russe »
Mais le pire de tous les services offerts par le PCFR est l'occultation complète des causes réelles des guerres impérialistes qui, comme celle qui a éclaté en Ukraine, sont menées dans l'intérêt des monopoles, de la bourgeoisie et non des peuples. Ce sont des guerres pour les matières premières, les richesses minérales, les itinéraires de fret, les piliers géopolitiques, les parts de marché. Il n'est pas possible que le PCFR ne soit pas conscient de l'importance pour le capital russe, ainsi que pour le capital occidental, des ressources productrices de richesses de l'Ukraine, de ses richesses minérales, par ex. le titane, irremplaçable pour l'industrie aérospatiale et au-delà, ou des ports de Marioupol et d'Odessa, des terres arables fertiles de l'Ukraine, de la base industrielle de l'Ukrainequi est en diminution par rapport aux années du socialisme, mais tout aussi importante, de l'immense réseau de pipelines énergétiques qui traversent ce pays. En outre, il est impossible pour le PCFR de ne pas voir la concurrence féroce qui se déroule entre les États bourgeois dans de nombreuses parties du globe, pour les sources, les voies de transport et les pipelines, pour les parts des monopoles dans le marché européen de l'énergie, les parts dans le marché des armes, etc. Une rivalité impérialiste dans laquelle interviennent les monopoles et les États de l'UE, des États-Unis, de la Russie, de la Chine et d'autres « acteurs » régionaux, tels que la Turquie, Israël, les monarchies du Golfe, etc.
Le PCFR avec sa position se tient du côté des monopoles russes et chinois dans leur concurrence avec l'Occident, etc., qui ensemble ont transformé le peuple ukrainien en « sac de boxe ». Depuis de nombreuses années, ce parti « flirte » avec des approches et des forces nationalistes, présentées comme « patriotiques ». Le président du PCFR dans son livre « La mondialisation et le destin de l'humanité » (2002) a accepté le point de vue de l'Américain Samuel Phillips Huntington sur le « choc des civilisations », selon lequel les conflits ne se font plus entre États, mais entre forces aux traditions culturelles différentes. Ainsi, dans les manœuvres d'encerclement de la Russie par l'OTAN, l'UE et les États-Unis, il distingue une « guerre totale » contre la Russie, qui a été lancée par les pays du soi-disant « milliard doré », consistant par les 30 premiers pays membres de l'Organisation de coopération et de développement économiques (OCDE), entre eux etla Grèce, avec une population totale de près d'un milliard d'habitants. Selon cette perception, nous avons une « atténuation » des contradictions sociaux - de classe au sein de la société du « milliard doré », et maintenant le principal contradiction s'exprime au niveau international à la base de l'axe « Nord riche - Sud pauvre », non moins radicalement qu'avant,lorsque ils séparaient le prolétariat de son exploiteur à l'intérieur d'un pays séparé »¹. Le document programmatique du PCFR ne reconnaît pas le caractère impérialiste de la Russie d'aujourd'hui, alors qu'il est considéré que « la Fédération de Russie devient l'objet d'une autre redistribution du monde, un appendice de matières premières pour les États impérialistes » et note également : «Dans la seconde moitié du XXe siècle, grâce à l'exploitation prédatrice des réserves de la planète, par la spéculation financière, les guerres et l'utilisation de nouvelles méthodes sophistiquées de colonialisme, un groupe de pays capitalistes développés, le soi-disant "milliard doré", a passé au stade de la « société de consommation », dans lequel la consommation passe de la fonction physique de l'organisme humain à une nouvelle « obligation sacrée » de l'individu, dont la pleine réalisation détermine son statut social...»². Selon cette approche sans classe et désorientante, le «milliard doré» s'oppose au soi-disant «monde russe», qui est l'une des principales orientations de la politique étrangère actuelle de l'État bourgeois russe. Derrière ce concept se cache l'exploitation par la Russie de millions de Russes et de russophones dans le cadre des choix du capitalisme russe. « Nous sommes tous obligés de défendre le monde russe (...) Le monde russe se rassemble depuis mille ans. Et il est composé non seulement des Russes mais aussi des Ukrainiens et des Biélorusses. « Nous avons une foi commune, des victoires communes, une seule langue, une seule culture », a déclaré le président du PCFR dans son discours au Parlement russe lors du débat sur la reconnaissance des soi-disant « Républiques populaires »³. Sur cette base, le PCFR apporte un soutien total à la politique étrangère de la classe dirigeante russe, à la formation d'unions capitalistes transnationales, qu'elle forme sur les territoires de l'ex-URSS, telles que l'Union économique eurasienne et l'Organisation du traité de sécurité collective (OTSC). Il est caractéristique qu'en janvier dernier le PCFR ait soutenu la mission militaire des forces de l’OTSCau Kazakhstan pour réprimer le soulèvement populaire ouvrier.
En conclusion, alors que le PCFR déclare viser le socialisme, en même temps son programme, qu'il entend mettre en œuvre à travers des processus électoraux-parlementaires, constitue un programme de réforme pour la gestion du système capitaliste et s'inscrit pleinement dans les objectifs de la bourgeoisie russe, les plans de l’État bourgeois, qui se reflète également dans les questions de politique étrangère.

Dissimulation des responsabilités du gouvernement russe dans la situation
Le PCFR, ne montrant que les grandes et indéniables responsabilités des autres puissances impérialistes - États-Unis, OTAN, UE - du « fascisme libéral », comme il appelle ces forces, ne prononce aucun mot sur les responsabilités de la bourgeoisie russe. Cependant, des millions de Russes et de russophones, après la dissolution de l'URSS, se sont retrouvés en dehors des frontières de la Fédération de Russie, comme par exemple dans les régions de la Crimée et du Donbass. Les forces contre-révolutionnaires russes, lorsqu'elles ont dissous l'URSS, se sont-elles posées la question des droits de ces personnes, à quel pays appartenaient désormais les régions dans lesquelles elles vivaient ? Bien sûr que non ! Ces populations ont été traitées par la bourgeoisie russe alors nouvellement formée comme des « pions » dans ses plans géopolitiques dans les territoires de l'ex-URSS.
Dans le même temps, la bourgeoisie ukrainienne « abreuve » méthodiquement le peuple du pays depuis 30 ans du « poison » de l'anticommunisme, de la propagande de Goebbels sur le « génocide » du peuple ukrainien par les bolcheviks, les communistes ou les Russes. En 1998, le président de l'époque, L. Kouchma, a signé le premier décret présidentiel pertinent, rendant cette propagande politique officielle et s'est répandue dans tout le système éducatif. En 2006, avec le président V. Iouchtchenko, l'opération de « reconnaissance internationale » du soi-disant « génocide » a commencé, alors qu'à l'intérieur du pays une interdiction pénale est imposée à toute opinion dissidente. En 2010, le président pro-russe, V. Ianoukovytch, a retenu tout ce qui précède, affirmant qu'il ne s'agissait pas d'un génocide du peuple ukrainien mais d'un « crime du régime totalitaire stalinien ».
Qu'est-ce que les dirigeants russes actuels ont fait pendant toutes ces années pour empêcher tout ce développement inacceptable ? Des activités commerciales, tandis que, comme Poutine lui-même a ditavec fierté « en 2011, le chiffre d'affaires du commerce bilatéral a dépassé les 50 milliards de dollars » ⁴. Au moment où la propagande de Goebbels se développait en Ukraine, la Russie donnait à l'Ukraine, comme l'affirme V. Poutine, « soutien matériel » et seulement dans la période 1991-2013 (c'est-à-dire la période où les idées fascistes y étaient enracinées), le budget ukrainien a bénéficié d'environ 250 milliards de dollars, grâce à des prêts préférentiels de la Russie et à des prix spéciaux pour l'énergie russe. Même les dettes de l'Ukraine datant de l'ère de l'URSS étaient entièrement couvertes par la Russie.
Les responsabilités dans la relance de la propagande fasciste et nazie en Ukraine sont-elles unilatérales? La bourgeoisie russe n'en est-elle pas responsable ? Le PCFR ne sait rien à ce sujet ?

Sur la lutte contre le fascisme
Depuis des années, l'État russe soumet chaque année à l'ONU un projet de résolution condamnant « l'héroïsation » du nazisme et appelant à des mesures pour enrayer le phénomène nazi, notamment en Baltique et en Ukraine. Les États-Unis votent en permanence contre et les pays de l'UE s'abstiennent de voter. Dans le même temps, à l'intérieur du pays, une fois par an, le jour de la victoire antifasciste des peuples, le 9 mai, le drapeau rouge est agité. Sur cette base, la bourgeoisie dirigeante de Russie essaie de s'emparer de la Victoire antifasciste, des sentiments antifascistes du peuple russe.
En même temps, en Russie, les enfants à l'école sont « abreuvés »du poison de l'anticommunisme, par exemple de l’antisoviétique Soljenitsyne bien connu, qui a justifié les collaborateurs russes avec les nazis, était un fan de Franco et un partisan de Pinochet. Les médias publics et privés regorgent d'anticommunisme, et même la victoire contre l'Allemagne fasciste est présentée comme un exploit prétendument accompli sans, et parfois malgré, l'action du parti bolchevik. Poutine lui-même déclare publiquement qu'il étudie et recommande à la jeunesse les travaux d'Ivan Ilin, un idéologue russe du fascisme. Il a visité et déposé des fleurs sur sa tombe.
Cela prouve une fois de plus que lorsque la lutte contre le fascisme est détachée du « ventre » qui l'a fait naître, de la lutte contre le capitalisme, c'est une attitude complètement hypocrite pour l'avancement d'autres objectifs, comme maintenant en Ukraine, où prétendument l'invasion vise à la «dénazification» l'Ukraine. Qui la fera ? L'admirateur du fasciste I. Ilin et avec la bannière et les symboles de l'empire tsariste, de la « prison des peuples » comme disait Lénine ? Il est impossible que le PCFR ignore cette attitude hypocrite.

Dissimulation de l'anticommunisme gouvernemental
Le PCFR note l'anticommunisme des « autorités fascistes » ukrainiennes, comme il les caractérise, mais n'a prêté aucune attention à l'anticommunisme qui est sorti de la bouche russe la plus officielle, celle du président Poutine, et lors de son premier discours, avant la guerre. Rappelons que V. Poutine a utilisé toutes les descriptions émétiques utilisées par l'UE et les États-Unis pour l'Union soviétique, telles que « dictature stalinienne », « régime totalitaire », « terrorisme rouge » et ainsi de suite.
Il est caractéristique que le PCFR n'ait pas réagi à cette attaque anticommuniste inacceptable lancée par le Kremlin et qui est une base commune de l'anticommunisme de toutes les forces de l'impérialisme. Il n'a même pas répondu aux accusations inacceptables du président russe selon lesquelles Lénine et les bolcheviks étaient responsables de la dissolution de l'URSS et non les forces sociales et politiques de la contre-révolution à laquelle Poutine lui-même a participé, aux côtés du maire de Leningradde l'époque, A. Sobchak, le « bras droit » de B. Eltsine, qui, avec M. Gorbatchev, a dirigé l'attaque anticommuniste et antisoviétique contre les forces luttant pour sauver le socialisme et l'URSS.

La falsification des positions du KKE sur la guerre
Dans ces circonstances, le PCFR a tenté de tromper le peuple russe sur les positions du KKE sur les développements en Ukraine. Le PCFR a caché que le KKE avait dès le début condamné l'invasion russe de l'Ukraine, qu'il avait organisé une mobilisation de l'ambassade russe à Athènes vers l'ambassade américaine, qu'il s'était opposé aux deux camps du conflit impérialiste, appelant le peuple à ne pas choisir un « voleur », qu'il mène des mobilisations contre lacroissance du « feu » de la guerre impérialiste avec l'implication continue et plus profonde de la Grèce, le transfert à travers elle des armes meurtrières dans la zone du conflit.
Au contraire, le PCFR a cherché à exploiter les mobilisations de masse du KKE pour la manipulation ultérieure du peuple russe, à laquelle il participe également. Ainsi, sur les réseaux sociaux, G. Ziouganov a republié des photos de la mobilisation du KKE, les traduisant par un soutien au soi-disant « monde russe ». Par ailleurs, dans le message de solidarité envoyé par le PCFR contre les arrestations de cadres du KKE et la répression de la manifestation à Thessalonique, il est tenté de reproduire la position du PCFR sur la « guerre totale de l'OTAN contre la Russie ». Position cherchant à justifier l'invasion russe de l'Ukraine. Ce message a été publié dans un journal bourgeois de notre pays, qui a tenté d'accuser le KKE de double jeu et de prétendu soutien à la Russie capitaliste.
Cependant, le fait que les mobilisations populaires dans notre pays se déroulent devant des bases, des camps et des ports, des gares par lesquelles transitent les forces des États-Unis et de l’OTANest lié au fait que notre pays fait déjà partie de l’un des camps dans le conflit, celui des États-Unis et de l’OTAN. Nous exigeons donc le désengagement de la Grèce de la guerre, des plans criminels de l'euro-atlantisme, qui visent notre peuple. Cela ne peut être « traduit » par personne comme un soutien à la Russie capitaliste, que nous avons également condamnée, contrairement au PCFR et à certains autres PC, qui fournissent une couverture idéologique et politique aux plans de la bourgeoisie russe.

Le KKE rejoint les 40 autres Partis communistes et les 30 Jeunesses communistes du monde entier:
- Ils ont condamné la guerre impérialiste et déclaré que « les développements en Ukraine, qui se déroulent sur le territoire du capitalisme monopoliste, sont liés aux plans des États-Unis, de l'OTAN, de l'UE, à leur intervention dans la région, dans le contexte d'une concurrence féroce de ces forces avec la Russie capitaliste ».
- Ils ont exprimé leur solidarité « avec les communistes et les peuples de Russie et d'Ukraine », les appelant à renforcer le « front contre le nationalisme » cultivé par toutes les bourgeoisies. Les peuples des deux pays, qui ont vécu paisiblement et prospéré ensemble en URSS, mais aussi tous les autres peuples n'ont aucun intérêt à se ranger du côté de l'un ou l'autre impérialiste, de l'une ou l'autre alliance qui sert les intérêts des monopoles ».
- Ils ont souligné : « L'intérêt de la classe ouvrière et des couches populaires exige que le critère de classe dans l'analyse des évolutions soit renforcé, que nous traçons notre propre voie indépendante contre les monopoles, la bourgeoisie, pour le renversement du capitalisme, le renforcement de la lutte des classes contre dans la guerre impérialiste, pour le socialisme, qui reste toujours aussi pertinente et nécessaire. »

L'article a été publié dans « Rizospastis » - Organe du CC du KKE le 23 avril 2022 

1 G. Zyuganov : « Mondialisation : impasse ou issue ? (2001)

2 Programme du CPRF (https://cprf.ru/party-program/)

3 G. Zyuganov : « Pour nous, la reconnaissance des Républiques populaires du Donbass est une question de principe » (https://kprf.ru/party-live/cknews/208757.html)

4 V.Poutine. Déclaration du président de la Fédération de Russie. 21/02/22 ( http://en.kremlin.ru/events/president/news/page/13)

De KKE over de imperialistische oorlog in Oekraïne en hun analyse van, en kritiek op het standpunt van de Communistische Partij van de Russische Federatie

CP van Griekenland, over de imperialistische oorlog in Oekraïne en het standpunt van de CPRF
5/4/22 – Artikel van de Afdeling Internationale Betrekkingen van het CC van de KKE

“Een strijd voor markten en voor vrijheid om het buitenland te plunderen, een streven om de revolutionaire beweging van het proletariaat en de democratie in de afzonderlijke landen te onderdrukken, een verlangen om de proletariërs van alle landen te misleiden, te verdelen en af te slachten door de loonslaven van de ene natie tegen die van de andere om de bourgeoisie ten goede te komen; dit zijn de enige echte inhoud en betekenis van de oorlog. ”
VI Lenin, De taken van de revolutionaire sociaaldemocratie in de Europese oorlog, Collected Works, Vol 26, pp 1

Al het bovenstaande, onderstreept door de leider van de Oktoberrevolutie meer dan een eeuw geleden, is absoluut waar met betrekking tot de oorlog in Oekraïne. Veel artikelen hebben tot nu toe aspecten van de strijd om markten, grondstoffen en transportroutes voor goederen belicht.
Ook in het kader van de Internationale Communistische Beweging heeft de KKE een duidelijk standpunt ingenomen. Helaas nemen sommige CP's, zoals de Communistische Partij van de Russische Federatie (CPRF), standpunten in waar wij fel tegen zijn.

Een paar feiten over de CPRF
De CPRF, opgericht in 1993, is een belangrijke kracht in het politieke leven van het kapitalistische Rusland. Bij de laatste parlementsverkiezingen in 2021 kreeg het 18,9% van de stemmen en werd het de 2e politieke macht, met 57 parlementsleden (van de 450). Gedurende de 30 jaar sinds de ontbinding van de USSR heeft de CPRF in de periode 1998–1999 ook regeringsfuncties bekleed onder premier Y. Primakov, die de kapitalistische crisis beheerde die toen in het land was uitgebroken. Het programma zelf van de partij, dat de lijn volgt van de geleidelijke transformatie van het kapitalisme in het socialisme, via vele stadia, begunstigt de verschillende regeringsoplossingen van "centrum-links". De CPRF is, ondanks zijn aanzienlijke parlementaire macht, niet echt betrokken bij de hergroepering van de arbeiders- en vakbondsbeweging in Rusland, waarvan de belangrijkste krachten worden gecontroleerd door de staat en werkgevers.
Het standpunt dat deze partij vóór het begin van de Russische invasie innam, was in lijn met de heersende partij Verenigd Rusland en president V. Poetin. Op eigen voorstel keurde de Doema de erkenning goed van de 'onafhankelijkheid' van de zogenaamde Volksrepublieken Donbas (Donetsk en Loehansk), die de aanleiding vormden voor de Russische invasie van Oekraïne. De CPRF herhaalde ook alle officiële argumenten van de Russische regering over de noodzaak voor het Russische leger, dat een "speciale militaire operatie" in Oekraïne heeft gelanceerd - een terminologie die aan Rusland is opgelegd zodat het woord oorlog niet wordt gehoord - om het fascisme in Oekraïne te verpletteren. De CPRF is namelijk van mening dat dit “antifascistische” buitenlands beleid gepaard moet gaan met een “verschuiving naar links” in het land, en roept voor de zoveelste keer op tot een regeringsherschikking en deelname aan de regering.

De "Clash of Civilizations": het "gouden miljard" tegen de "Russische wereld"
Het ergste van alle diensten die de CPRF biedt, is echter het volledige stilzwijgen over de werkelijke oorzaken van imperialistische oorlogen, die, zoals die in Oekraïne is uitgebroken, worden gevoerd voor de belangen van de monopolies en de burgerlijke klassen en niet voor de belangen van de volkeren. Het zijn oorlogen over grondstoffen, de minerale rijkdom, transportroutes voor grondstoffen, geopolitieke pijlers en marktaandelen. Het is onwaarschijnlijk dat de CPRF zich er niet van bewust is dat de rijkdomproducerende hulpbronnen van Oekraïne, zijn minerale rijkdommen zoals het voor de luchtvaartindustrie onvervangbare titanium van Oekraïne, de havens van Mariupol en Odessa, het vruchtbare bouwland van Oekraïne, de in verhouding gekrompen aan de jaren van socialisme, maar evenzo belangrijke industriële basis van Oekraïne, en het enorme netwerk van energiepijpleidingen die dit land doorkruisen, zijn van grote betekenis voor Oekraïne, evenals voor het westerse kapitaal. Bovendien is het onwaarschijnlijk dat de CPRF de felle concurrentie niet ziet die zich ontvouwt tussen de burgerlijke staten in vele delen van de wereld over de energiebronnen, transportroutes en pijpleidingen, over de aandelen van de monopolies op de Europese energiemarkt , over de wapenmarktaandelen, enz. De monopolies en staten van de EU, de VS, Rusland, China en andere regionale "spelers" zoals Turkije, Israël en de Golfmonarchieën komen tussenbeide in deze imperialistische concurrentie.
Door zijn standpunt staat de CPRF aan de kant van de Russische en Chinese monopolies in hun concurrentie met de Westerse en andere monopolies, die samen de bevolking van Oekraïne in een "bokszak" hebben veranderd. Jarenlang heeft deze partij zich ingezet voor nationalistische benaderingen en krachten die als 'patriottisch' worden gepresenteerd. In zijn boek “Globalization and the Fate of Humanity” (2002) heeft de voorzitter van de CPRF de visie van de Amerikaanse politicoloog Samuel Phillips Huntington over de “clash of civilisations” overgenomen, volgens welke conflicten tussen staten niet meer voorkomen , maar tussen krachten met verschillende culturele tradities. Zo ziet hij in de stappen van de NAVO, de EU en de VS om Rusland te omsingelen een "totale oorlog" tegen Rusland, die is gelanceerd door de zogenaamde gouden miljard landen, aangezien de eerste 30 landen die zijn leden van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) worden gekenmerkt, waaronder Griekenland, met een totale bevolking van bijna 1 miljard. Volgens deze notie zien we een "verzachting" van tegenstellingen tussen sociale klassen binnen de "gouden miljard"-maatschappij, en nu wordt de fundamentele tegenstelling internationaal uitgedrukt "op basis van de 'rijke Noord-arme Zuid'-lijn, die geen minder scherp dan de tegenstellingen die voorheen de proletariaten van hun uitbuiters scheidden in het kader van een apart land” ¹. Het programmadocument van de CPRF erkent het imperialistische karakter van het huidige Rusland niet, terwijl het stelt dat “de Russische Federatie een object aan het worden is van een nieuwe herverdeling van de wereld, en een aanhangsel van grondstoffen voor de imperialistische staten” en merkt verder op dat “ In de tweede helft van de 20e eeuw, nadat een groep ontwikkelde kapitalistische landen, de zogenaamde "gouden miljard", zichzelf had verrijkt door roofzuchtige exploitatie van de hulpbronnen van de planeet, financiële speculaties, oorlogen en nieuwe geavanceerde methoden van kolonisatie, ging een periode in genaamd 'de consumptiemaatschappij'. In plaats van een natuurlijke menselijke functie te zijn, wordt consumptie een 'heilig doel', waarbij de sociale status van het individu afhangt van hoe ijverig hij/zij dat doel nastreeft. ...” ²Volgens deze klasseloze en misleidende benadering neemt het “gouden miljard” het op tegen de zogenaamde Russische wereld, die een van de belangrijkste richtingen is van het huidige buitenlands beleid dat wordt gevolgd door de Russische burgerlijke staat. Dit concept wordt gebruikt om het gebruik van Russische miljonairs en de Russisch sprekende bevolking door Rusland te verbergen in de keuzes van het Russische kapitalisme. “We zijn allemaal verplicht om de Russische wereld te verdedigen (...) De Russische wereld verzamelt zich al duizend jaar. En het is niet alleen verzameld door Russen, maar ook door Oekraïners en Wit-Russen. We hebben een gemeenschappelijk geloof, gemeenschappelijke overwinningen, één taal, één cultuur”, verklaarde de voorzitter van de CPRF in zijn toespraak in het Russische parlement tijdens het debat over de erkenning van de zogenaamde Volksrepublieken ³. Op deze basis biedt de CPRF volledige steun aan het buitenlands beleid van de Russische heersende klasse en de transnationale kapitalistische vakbonden die het vormt in de voormalige USSR-gebieden, zoals de Euraziatische Economische Unie en de Collectieve Veiligheidsverdragsorganisatie (CSTO). Kenmerkend is dat de CPRF in januari de inzet van de CSTO-troepen in Kazachstan ondersteunde om de arbeidersopstand te onderdrukken.
Concluderend, terwijl de CPRF verklaart dat zij gericht is op het socialisme, vormt haar programma, dat zij van plan is uit te voeren door middel van electoraal-parlementaire processen, tegelijkertijd een hervormingsprogramma om het kapitalistische systeem te beheren en is het volledig in overeenstemming met de doelstellingen van de Russische bourgeoisie en de burgerlijke staatsplannen, een feit dat ook tot uiting komt in kwesties van buitenlands beleid.

Stilte over de verantwoordelijkheden van de Russische regering voor de situatie
De CPRF, die alleen de zware en onbetwistbare verantwoordelijkheden van de andere imperialistische machten benadrukt – de VS, de NAVO en de EU, dat wil zeggen “liberaal fascisme” zoals het deze krachten noemt – maakt geen melding van de verantwoordelijkheden van de Russische bourgeoisie. Na het uiteenvallen van de USSR bevonden miljoenen Russen en Russisch sprekende mensen zich echter buiten de grenzen van de Russische Federatie, inclusief de regio's van de Krim en Donbas. Toen de Russische contrarevolutionaire krachten de USSR ontbonden, stelden ze toen de vraag naar de rechten van die mensen aan de orde? Verwezen ze naar welk land voortaan zou behoren tot de gebieden waarin die mensen hadden gewoond? Natuurlijk niet! Deze bevolkingsgroepen werden door de toen nieuw gevormde Russische bourgeoisie behandeld als pionnen in haar geopolitieke plannen in de voormalige USSR-gebieden.
Tegelijkertijd heeft de Oekraïense bourgeoisie de afgelopen 30 jaar het Oekraïense volk methodisch vergiftigd met anticommunisme en de Goebbels-achtige propaganda over de “genocide” van het Oekraïense volk door de bolsjewieken, de communisten of de Russen. . In 1998 ondertekende de toenmalige president L. Kuchma het eerste relevante presidentiële decreet, waardoor deze propaganda het staatsverhaal werd en zich door het onderwijssysteem verspreidde. In 2006, tijdens de ambtsperiode van president V. Joesjtsjenko, begon de operatie van de "internationale erkenning" van de zogenaamde genocide, terwijl in het land een strafrechtelijk verbod werd opgelegd aan elke afwijkende mening. In 2010 handhaafde de gekarakteriseerde pro-Russische president V. Janoekovitsj al het bovenstaande en verklaarde dat het geen genocide op het Oekraïense volk was, maar een "misdaad van het stalinistische totalitaire regime". Een hele generatie Oekraïners groeide op met deze mythe en de fascistische organisaties waren erop gebaseerd om zich ideologisch en politiek te hergroeperen.
Wat heeft de huidige Russische leiding in al die jaren gedaan om deze onaanvaardbare ontwikkeling te voorkomen? Het antwoord is zakelijke activiteiten, terwijl, zoals V. Poetin trots verklaarde: "In 2011 bedroeg de bilaterale handel meer dan $ 50 miljard" ⁴. Op het moment dat de propaganda van het Goebbels-type zich verspreidde in Oekraïne, gaf Rusland Oekraïne, in de woorden van V. Poetin, "materiële steun". Alleen in de periode 1991-2013, dwz de periode waarin fascistische ideeën wortel schoten in de regio, ontving de Oekraïense begroting een voordeel van ongeveer $ 250 miljard, dankzij de zachte leningen van Rusland en speciale prijzen voor Russische energie. Rusland dekte zelfs de schuldverplichtingen van Oekraïne uit het USSR-tijdperk volledig.
Zijn de verantwoordelijkheden voor de heropleving van de fascistische, nazi-propaganda in Oekraïne daarom eenzijdig? Is de Russische bourgeoisie daar niet ook verantwoordelijk voor? Is de CPRF op de hoogte van deze feiten?

Over de strijd tegen het fascisme
Elk jaar heeft de Russische staat een ontwerpresolutie ingediend bij de VN die de "verheerlijking" van het nazisme veroordeelt en oproept tot maatregelen om het nazi-fenomeen terug te dringen, vooral in de Oostzee en Oekraïne. De VS hebben permanent tegen gestemd en de EU-landen hebben zich onthouden van stemming. Tegelijkertijd wordt in het land eenmaal per jaar, op 9 mei, de dag van de antifascistische overwinning van de volkeren, met de rode vlag gezwaaid. Op deze basis probeert de heersende Russische bourgeoisie zich de antifascistische overwinning en de antifascistische gevoelens van het Russische volk toe te eigenen.
Tegelijkertijd worden Russische kinderen op school vergiftigd door anticommunisme, bijvoorbeeld via de beruchte anti-Sovjet-romanschrijver Solzjenitsyn, die de Russische nazi-collaborateurs rechtvaardigde, fan was van Franco en Pinochet steunde. De publieke en private media staan bol van het anticommunisme, terwijl zelfs de overwinning op het fascistische Duitsland wordt gepresenteerd als een prestatie die naar verluidt zonder en soms ondanks de activiteit van de bolsjewistische partij is bereikt. V. Poetin zelf verklaart publiekelijk dat hij de werken van Ivan Ilyin, een Russische ideoloog van het fascisme, bestudeert en aan de jeugd aanbeveelt. Hij is ook op bezoek geweest en heeft bloemen bij zijn graf gelegd.
Het wordt eens te meer aangetoond dat wanneer de strijd tegen het fascisme wordt losgekoppeld van de baarmoeder die het baart en de strijd tegen het kapitalisme, het uiteindelijk een volkomen hypocriete houding wordt bij het nastreven van andere doelen, zoals nu in het geval van Oekraïne, waar de Russische militaire invasie is zogenaamd gericht op zijn "de-nazificatie". Wie gaat dat verwezenlijken? De bewonderaar van de fascist I. Ilyin met de banier en de symbolen van het tsaristische rijk, van de "gevangenis van de volkeren" in de woorden van Lenin? Het is onwaarschijnlijk dat de CPRF zich niet bewust is van deze hypocriete houding.

Stilte over gouvernementele anticommunisme
De CPRF onderstreept het anticommunisme van de Oekraïense "fascistische autoriteiten", zoals het hen kenmerkt, maar ziet het anticommunisme over het hoofd dat uit de meest officiële Russische lippen kwam, die van president V. Poetin, in zijn eerste verklaring voor de oorlog . Bedenk dat V. Poetin al deze misselijkmakende beschrijvingen gebruikte die door de EU en de VS voor de Sovjet-Unie werden gebruikt, zoals "stalinistische dictatuur", "totalitair regime", "rood terrorisme" enzovoort.
Het is kenmerkend dat de CPRF niet reageerde op deze onaanvaardbare anticommunistische aanval van het Kremlin, die de gemeenschappelijke basis vormt van het anticommunisme van alle imperialistische krachten. Het reageerde niet eens op de onaanvaardbare beschuldigingen van de Russische president dat Lenin en de bolsjewieken verantwoordelijk waren voor de ontbinding van de USSR en niet de sociale en politieke krachten van de contrarevolutie waaraan Poetin zelf deelnam, samen met de toenmalige burgemeester van Leningrad en rechterhand van B. Jeltsin, A. Sobchak, die samen met M. Gorbatsjov de anticommunistische en anti-Sovjetaanval leidde tegen de krachten die strijden om het socialisme en de USSR te redden.

De verdraaiing van de standpunten van de KKE over de oorlog
Onder deze omstandigheden probeerde de CPRF het Russische volk te misleiden, ook met betrekking tot de standpunten van de KKE over de ontwikkelingen in Oekraïne. De CPRF verhulde het feit dat de KKE vanaf het allereerste moment de Russische invasie van Oekraïne aan de kaak stelde, een betoging organiseerde van de Russische naar de Amerikaanse ambassade in Athene, zich verzette tegen beide kanten van het imperialistische conflict en de volkeren opriep te weigeren te kiezen tussen “dieven”, en houdt demonstraties tegen de opkomende maalstroom van de imperialistische oorlog met de voortdurende en diepere betrokkenheid van Griekenland en het transporteren van dodelijke wapens naar het conflictgebied er doorheen.
Integendeel, de CPRF probeerde de massabijeenkomsten van de KKE te gebruiken om het Russische volk verder te manipuleren. Zo plaatste G. Zyuganov foto's van de rally van de KKE opnieuw op sociale media en interpreteerde ze als steun aan de zogenaamde Russische wereld. Bovendien wordt in de solidariteitsboodschap van de CPRF tegen de arrestaties van KKE-kaderleden en de onderdrukking van de demonstratie in Thessaloniki een poging gedaan om het standpunt van de CPRF over de “totale NAVO-oorlog tegen Rusland” te reproduceren, die probeert rechtvaardigen de Russische invasie van Oekraïne. Dit bericht verscheen in een burgerlijke krant in ons land, die de KKE probeerde te beschuldigen van dubbelzinnigheid en steun aan kapitalistisch Rusland.
Het feit dat de volksbijeenkomsten in ons land plaatsvinden buiten militaire bases, kampen, havens en treinstations waar de VS-NAVO-strijdkrachten doorheen trekken, houdt echter verband met het feit dat ons land al deel uitmaakt van een kant van het conflict, dat wil zeggen, de VS-NAVO. We eisen daarom dat Griekenland wordt losgekoppeld van de oorlog en de criminele plannen van de Euro-Atlantische strijdkrachten die ons volk aanvallen. Dit kan niet worden geïnterpreteerd als steun aan het kapitalistische Rusland, dat we eveneens hebben veroordeeld, in tegenstelling tot de CPRF en sommige andere CP's die ideologische en politieke dekking bieden aan de plannen van de Russische bourgeoisie.

De KKE bundelt haar krachten met 40 communistische partijen en 30 communistische jongerenorganisaties over de hele wereld die:
– de imperialistische oorlog hebben veroordeeld en verklaard hebben dat “De ontwikkelingen in Oekraïne, die plaatsvinden in het kader van het monopoliekapitalisme, verband houden met de plannen van de VS, de NAVO en de EU en hun interventie in de regio in het kader van hun hevige concurrentie met kapitalistisch Rusland.”
– hun solidariteit hebben betuigd “met de communisten en de volkeren van Rusland en Oekraïne”, waarbij ze hen hebben opgeroepen “de strijd tegen het nationalisme, die door elke bourgeoisie wordt aangewakkerd, te versterken. De volkeren van beide landen, die in vrede leefden en gezamenlijk bloeiden in het kader van de USSR, evenals alle andere volkeren hebben er geen belang bij om de kant van een of andere imperialist of alliantie te kiezen die de belangen van de monopolies dient.”
– benadrukt hebben dat “Het belang van de arbeidersklasse en de volkslagen vereist dat we het klassencriterium versterken voor het analyseren van de ontwikkelingen, om onze eigen onafhankelijke weg uit te stippelen tegen monopolies en burgerlijke klassen, voor de omverwerping van het kapitalisme, voor de versterking van de klasse strijd tegen de imperialistische oorlog, voor het socialisme, dat even actueel en noodzakelijk blijft als altijd.”

Het artikel is gepubliceerd in “Rizospastis” – Orgaan van de CC van de KKE op 23 april 2022

1 G. Zyuganov: “Globalisering: impasse of uitweg?” (2001)

2 Programma van de CPRF (https://cprf.ru/party-program/)

3 G. Zyuganov: "Voor ons is de erkenning van de Volksrepubliek Donbas een principekwestie" (https://kprf.ru/party-live/cknews/208757.html)

4V. Poetin. Verklaring van de president van de Russische Federatie. 21/02/22 (http://en.kremlin.ru/events/president/news/page/13)