Er
zijn kameraden, die volgens mij, “besmet” zijn met een zeker
dogmatische opvatting van toepassing van het marxisme (het
dialectisch en historisch materialisme) die in verband met de oorlog
in Oekraïne beweren dat « de
kameraden van de KKE zeggen dat het een inter-imperialistische
oorlog is” overeenkomt met het stellen « dat je er
verder niet mee moet bezig zijn en dat er andere dingen te doen zijn
dan kant kiezen … in een oorlog die in feite al eerder gelanceerd
is door de Amerikanen samen met de EU »
Die
kameraden spreken ook over twee posities over de oorlog in Oekraïne
« die in de Internationale Communistische Beweging tegenover
elkaar staan », maar gelijkwaardig zijn….vooral omdat
“niet alle gegevens en feiten duidelijk zijn voor iedereen en
nieuwe situaties en ontwikkelingen nog duidelijkheid moeten brengen”.
Het
ene standpunt, dat van de KKE, zou zich baseren op de analyse van
Lenin in “Imperialisme, het hoogste stadium van het
kapitalisme”. Maar, zo stellen die kameraden, “de
analyse van het imperialisme door Lenin en analyse van de
taken die er uit voortvloeien voor de communisten was gemaakt
in een andere tijd dan toen Stalin de taken voor de
communisten ontwikkelde en die zouden dus
anders zijn dat die van Lenin in 1917”.
Hierbij
insinueren die kameraden dat er nu ook sprake is van “een
eenheidsfront tegen het fascisme”, waar inderdaad het
kapitalistisch geworden Rusland deel van uitmaakt maar ook het (door
hen verondersteld zijnde) “socialistische” China. Daar waar het
standpunt van “inter-imperialistische oorlog”, door Lenin werd
ingenomen toen er “nog geen sprake was van een socialistische
maatschappij, de Sovjet-unie bestond toen nog niet zoals wel in
‘40….”
Volgens
de kameraden wordt een (aan dat van de KKE) tegengesteld maar
evenwaardig standpunt hier tegenover ingenomen worden door de
Communistische Arbeiders Partij van Rusland (CAPR)
"Solidariteit met Cuba en alle volkeren in de strijd. Verenigd worden we sterker in de anti-imperialistische strijd, met sociale en volksbewegingen, tegenover het kapitalisme en zijn beleid, de dreiging van fascisme en oorlog; voor de verdediging van de vrede, het milieu, de rechten van de arbeiders, solidariteit en socialisme".
De dreigende laars van het fascisme en de taken van de communisten
(...) toen precies 60 jaar geleden de meest gespannen dagen van confrontatie met de Cubaanse rakettencrisis waren, toen de wereld dicht bij een mogelijke wereldwijde nucleaire catastrofe stond. Maar dankzij de moed van de Cubaanse kameraden en de broederlijke solidariteit van 's werelds toonaangevende arbeiders- en boerenstaat, was het mogelijk om zowel de revolutie te beschermen als de vrede te bewaren. Vandaag, onder de omstandigheden van de tijdelijke nederlaag van het socialisme in de USSR, is er geen dergelijk niveau van proletarisch internationalisme. Maar de intensiteit van de spanning in de wereld van vandaag nadert het niveau dat zich toen ontwikkelde. Dit gaat natuurlijk over de militaire strijd in Oekraïne.
Na de start van de speciale militaire operatie, in twee plenums van het Centraal Comité (in maart en oktober 2022), heeft onze CAPR -partij haar standpunt ontwikkeld en verduidelijkt. (...)
1. De oorzaak van de oorlog is de strijd van de grootste imperialistische roofdieren, geleid door de Verenigde Staten, voor de wereldhegemonie in de context van de zich verdiepende algemene crisis van het kapitalisme. De economische belangen van de Amerikaanse imperialistische bourgeoisie, als basis van de oorlog, hebben zich duidelijk gemanifesteerd in de strijd tegen sancties, niet alleen tegen Russische concurrenten, maar ook in de onderdrukking van het economische potentieel van haar Europese bondgenoten (voornamelijk Duitsland) door de gasoorlog, sabotage tegen de Nord Streams ten gunste van het openen van de weg naar vloeibaar aardgas van de VS.
2. Het object van agressie is het burgerlijke Rusland, en het middel tot realisatie, de stormram van het NAVO-imperialisme, is Oekraïne en zijn nazi- en fascistische regime. Oekraïens fascisme, dat een product is van het beleid van Amerikaanse mentoren, is een echt levend fascisme, dat zichzelf erkent als fascisme - de erfgenaam van Hitlers handlangers (Bandera en Shukhevych, de helden van het moderne Oekraïne). De Oekraïense staat van vandaag is een staat die monsterlijke massamisdaden, moorden en misbruiken tegen mensen pleegt. De Oekraïense burgerlijke natie ontaardde in de verheerlijking van Hitlers handlangers, ter ondersteuning van de wilden en sadisten van de Oekraïense strijdkrachten en nationalistische organisaties, voor het nazisme. Dit alles gebeurt vandaag met de volledige militaire, economische en politieke steun van de meest reactionaire kringen van de Amerikaanse en Europese financiële bourgeoisie in het centrum van het imperialistische Europa. Europa bevindt zich opnieuw in de rol van een etterende abces van het fascisme, maar al in de 21e eeuw.1
Voor
de CAPR is het imperialisme is hier niet “het hoogste stadium van
het kapitalisme” (monopolies, kapitaalexport, de wereld verdeeld en
dus alleen te HER-verdelen….), maar het militair overwicht in de
wereld, en de geschiedenis van militaire interventies van de
kapitalistische USA,
Men
erkent niet de tegenstelling tussen de op Rusland gerichte
bourgeoisie en de op de EU/VS gerichte bourgeoisie in Oekraïne.
ALS
er sprake is van fascistische terreur, is die dan niet gericht op de
Oekraïnse werkers ook? Waarom dan geen “antifascistische strijd”
van ALLE werkers in Oekraïne?
Volgens
mij richtte de tegenstelling tussen de op het Westen gerichte
kapitalisten en burgerij tegenover de op Rusland gerichte
kapitalisten en burgerij zich de eerste zich tegen ALLE russen
(werkers èn burgerij). Want ALLE (Oekraïnse èn Russische)
kapitalisten en burgerij buiten ALLE werkers uit. De uitbuiting is
dan ook het middel om de concurrentiestrijd te voeren. De Oekraïnse
en Russische werkers hebben GEZAMENLIJK dezelfde klassen-vijanden:
kapitalisten en burgerij of ze nu Oekraïns, van de EU, Russisch of
Chinees zijn. Zowel de Russische als Oekrainse kapitalisten zullen,
om hun competitiviteit te verhogen om marktaandelen te kunnen
veroveren op hun concurrenten de uitbuitingsgraad van “hun “
werkvolk vergroten.
3. De wetenschappelijk onderbouwde beoordeling door onze partij, gebaseerd op de definitie van de Komintern, van het agressieve buitenlandse beleid van de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten, als objectief fascistisch, het doen herleven en ondersteunen van fascistische krachten, het voortzetten van de keten van vergelding tegen soevereine staten: Joegoslavië, Irak, Libië, Syrië, Donbass, is bevestigd. Tegenwoordig zijn op het grondgebied van Oekraïne meer dan 50 landen in oorlog met Rusland en Donbass, onder de controle en het bevel van de Verenigde Staten. Er is een klassieke, reactionaire, brutale imperialistische alliantie van NAVO-landen, de vorming in roedels van hun naaste bondgenoten in het anti-Russische blok, de toevoeging van hun economische, politieke en militaire macht. (Poetin en Russische functionarissen hebben deze optie waarschijnlijk onderschat, of werden zelfs geprovoceerd door "gerespecteerde westerse partners", die ook de agressie van Irak tegen Koeweit provoceerden.)
4. Voor de mensen van Donbass is deze oorlog ondubbelzinnig rechtvaardig en duurt ze voor het negende jaar. Deze oorlog is ook rechtvaardig voor de meeste Oekraïners, wat werd bevestigd door de stem van het volk om Rusland binnen te komen in de gebieden die bevrijd waren van de nazi's, ondanks het gevaar voor hun leven, de ontberingen van oorlog, wraak en vervolging door het Oekraïense nazi-regime.
Het Russische imperialisme, veel zwakker en nog steeds in de fase van zijn begin, vecht voor zijn plaats in de wereld van de markt en voor het recht om de energie en andere hulpbronnen van het land te beheren en te exploiteren. Tegelijkertijd zijn er nog steeds een aanzienlijk aantal elementen en krachten in de Russische burgerlijke natie die goede herinneringen hebben aan de periode van het Sovjetleven en de mogelijkheid van de heropleving van het socialisme erkennen. De haat tegen fascisme en nazisme verklaart grotendeels de goedkeuring door de meerderheid van de bevolking van de speciale militaire operatie om Oekraïne op dit moment te bevrijden. De Russische bourgeoisie kan alleen maar rekening houden met dergelijke sentimenten. Op grond van de militaire erfenis van de Sovjet-Unie is Rusland vandaag de dag het enige land dat in staat is om weerstand te bieden aan de roofzuchtige roedel imperialisten onder leiding van de Verenigde Staten. In het geval van een nederlaag van Rusland en herhaling van het lot van Joegoslavië, Irak en Libië, zal de ijzeren hiel van de moderne fascistische dictatuur niet alleen in Oekraïne, maar ook in veel landen van de wereld worden gevestigd.2
Zo
wordt er een beeld geschetst van een soort “eenheidsfront”: met
de Russische kapitalisten die zwakker zouden zijn dan de westenlijke,
waarbij gesteld wordt dat de Russische kapitalisten en burgerij
“goede herinneringen hebben aan de periode van het Sovjetleven
(maar die de werkers uitbuit in een streven winst te accumuleren
en de concurrentiepositie te verbeteren) samen mèt die werkers
strijden “tegen het fascistische USA, NATO, EU en Oekraïne”.
Het
imperialisme
wordt (hoewel aan het begin anders – formeel?- erkend als “hoogste
stadium van het kapitalisme”) hier
terug gevoerd of beperkt
tot “ het agressieve buitenlandse
beleid van de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten”
en de revolutionaire en historische rol
van de werkers, volgens het historisch
materialisme, “het
vernietigen van de burgerlijke staat en het onteigenen van de
onteigenaars die hen uitbuiten¨
wordt
beperkt tot “verhinderen
– met gewapende strijd? Of
hun klassenstrijd hier toe beperken?
– dat Rusland de strijd verliest”…
Dus dit betekent kant
kiezen voor één imperialistische kant,
in plaats van de strijd tegen het imperialisme/kapitalisme als
SYSTEEM.
En
volgens mij verandert de “kritiek” op de formuleringen
waarbij men de inval van de Russen in maart 2022 als begin van de
oorlog in Oekraïne neemt, want de “oorlog is reeds
8 jaar geleden begonnen zijn” … of “eigenlijk in
1991” NIETS aan het inter-imperialistisch karakter ervan. Het
is GEEN argument voor een bewijs van het “antifascistisch”
karakter van de inval van de Russen in maart 2022.
5. In dit opzicht is de strijd van de Russische strijdkrachten om het fascisme in Oekraïne te onderdrukken defensief en rechtvaardig. Tegelijkertijd is het noodzakelijk om de objectieve rechtvaardigheid van de populaire antifascistische strijd te onderscheiden van de motieven van het Russische burgerlijke regime. Wij verwelkomen alle demonstraties, de wens van de inwoners van Oekraïne om Kiev te bevrijden van de nazi-dictatuur, erkennen het progressieve belang van de resultaten van de volksreferenda van de regio's van de Volksrepubliek Loehansk, de Volksrepubliek Donetsk, de regio Zaporozhye en de regio Kherson om toe te treden tot Rusland
Tot op zekere hoogte zijn de bondgenoten van Rusland China en een aantal landen (Wit-Rusland, Syrië, Noord-Korea, enz.) die geen lid zijn van de NAVO, vanwege hun eigen concurrentie tegen de Amerikaanse economische dominantie.3
Het is in geen enkel opzicht een rechtvaardige strijd van de Russische strijdkrachten tegen het fascisme in Oekraïne, maar is een strijd van de Russische bourgeoisie en kapitalisten tegen de door de EU en VS gesteunde Oekraïnse kapitalisten en burgerij. De Russische werkers in Oekraïne zijn van geen tel voor de Russische strijdkrachten! De theorie van het “antifascistisch eenheidsfront” (als zogezegd de “bondgenoten” van Rusland) IMPLICEERT de erkenning van “het socialisme” in China en het BESTRIJDEN van de analyse van het KAPITALISTISCH karakter van China. En zeker het bestrijden van de erkenning dat dat kapitalisme niet anders kan zijn dan in het imperialistisch stadium, OOK in China dus.
6. De oorlog heeft eens te meer aangetoond dat de reden om de voormalige broederlijke volkeren tegen elkaar op te zetten, in een bloedige strijd, de contrarevolutie is die plaatsvond in de Sovjet-Unie en het kapitalisme gevestigd in Oekraïne en Rusland. De schuld van de contrarevolutie in de Sovjet-Unie en van het Russische kapitalisme, van Jeltsin tot Poetin, is nu onmiskenbaar. Poetins zogenaamde decommunisatie gaat door, die de bolsjewieken en Lenin ervan beschuldigt verantwoordelijk te zijn voor de huidige situatie, om zijn falen in de politiek te rechtvaardigen. Er zijn tendensen om de schroeven aan te draaien in de productie, politieke vrijheden in te perken en de reactie te vergroten. Een aantal militaire mislukkingen met het prijsgeven van bezette gebieden en volkeren aan vergelding door de nazi's, de constante wens om "in de juiste richting" te onderhandelen met imperialisten en fascisten, daarnaast de uitwisseling van de nazi-leiders van "azov" voor gewone strijders van de strijdkrachten (en Poetins peetvader - oligarch Medvedchuk), toonde de klassenverwantschap van de 'partners', de verrotte ideologische essentie van de russische autoriteiten.4
Er wordt niet gesproken over KLASSEN maar over “volkeren”, Is héél het Oekraïns “volk” dan fascistisch? Zit dat in hun cultuur of DNA? Kan er geen proletarisch klassenbewustzijn ontwikkeld worden bij de Oekrainse arbeidersklasse?
7. Deze oorlog zal zo lang mogelijk worden gesteund door de verenigde staten en hun bondgenoten, waarbij hout in de haard wordt gegooid om het vuur gaande te houden. Het is een business gebaseerd op bloedbaden, de remedie voor de crisis, miljarden bestellingen en de bijbehorende inkomsten. Het is de verdeling van de toekomstige wereld van het kapitaal.5
En dus het verhogen van de uitbuiting van de Europese en Amerikaanse werkers door “hun” kapitalisten en burgerij, zoals de uitbuiting verhoogd wordt van de Russische, Oekraïnse en ook Chinese werkers door “hun” kapitalisten en burgerij.
8. Huurlingen worden in toenemende mate gebruikt door beide oorlogvoerende partijen. De NAVO stuurt haar misdadigers om de aanhangers van Bandera te helpen. En in de Russische Federatie worden voorstellen gedaan, naast private militaire bedrijven, om buitenlandse legioenen te gebruiken, om de mogelijkheid te bieden gevangenen uit gevangenissen in te schakelen, om het inhuren van buitenlandse burgers in de strijdkrachten onder contract mogelijk te maken, enz. In toenemende mate stellen oorlogvoerende partijen voor om op zijn minst tactische kernwapens te gebruiken. De Oekraïense kant bombardeert een kerncentrale. De dreiging van een nucleair conflict neemt duidelijk toe. Gezien de eerdere praktijk van de imperialistische propaganda van de VS, die cynisch en ten onrechte beweren dat Donetsk zichzelf bombardeert of dat russische troepen zelf het grondgebied van de russische federatie bombarderen, is het niet moeilijk om aan te nemen dat de NAVO kernwapens kan gebruiken op het grondgebied van Oekraïne. En de schuldige kant heeft het imperialisme is al aangewezen – Rusland. Het vooruitzicht van een escalatie van de oorlog op veel grotere schaal, tot op mondiaal niveau, wordt steeds reëler.
9. Tegelijkertijd blijft de Russische Federatie energie en strategische grondstoffen verhandelen en leveren aan haar vijanden in het NAVO-kamp. De kwestie van het creëren van een gashub in Turkije, een NAVO-lidstaat die bij de VN stemt om Rusland te veroordelen en wapens aan Oekraïne te leveren, staat al ter discussie! Dit bevestigt nogmaals het in wezen imperialistische karakter van de oorlog.6
Het enige aspect dat de CPAR erkent van “imperialistisch karakter van de oorlog” is het feit dat “de Russische Federatie energie en strategische grondstoffen blijft verhandelen en leveren aan haar vijanden in het NAVO-kamp”.
De
taak van de communistische partij is om te werken aan de ontwikkeling
van de revolutionaire beweging van het proletariaat onder specifieke
historische omstandigheden en om de arbeiders de politiek van
klassen, naties en staten uit te leggen. Dit is vooral nodig in
tijden van crisis en oorlog. Vandaag, in het kader van de speciale
militaire operatie in Oekraïne en Donbass, is de situatie gespannen,
de mogelijkheid van een uitwisseling van nucleaire aanvallen tussen
de Russische federatie en de NAVO-landen wordt serieus besproken in
de samenleving. De wereld is verdeeld in twee kampen, elke partij
beschuldigt de ander van fascisme, doet een beroep op de mensheid,
gerechtigheid en roept op tot straf. De volkeren van Rusland en
Oekraïne zijn betrokken bij het bloedbad, tot nu toe vooral op het
grondgebied van Oekraïne en Donbass. De bombardementen op
aangrenzende gebieden van de Russische federatie zijn begonnen.
De
CAPR en de andere communistische partijen worden nooit moe te
herhalen: oorlog is de onvermijdelijke metgezel van het kapitalisme.
De mensheid kan zich alleen ontdoen van oorlogen door progressieve
revolutionaire transformaties. In deze fase komt er echter soms een
einde aan de eenheid van opvattingen en beginnen ernstige
meningsverschillen bij de beoordeling van de huidige gebeurtenissen,
die naar onze mening moeten worden gecorrigeerd en in aanmerking
moeten worden genomen. Zo gaan een aantal gerespecteerde en geëerde
partijen in hun analyse ten onrechte uit van het feit dat de moderne
omstandigheden bijna identiek zijn aan de gebeurtenissen van de
eerste wereldoorlog (1914-1916). Zij geloven dat de imperialistische
roofdieren die worden vertegenwoordigd door de Russische Federatie,
de Euro-landen en het door de VS geleide NAVO-blok onderling vechten
voor de herverdeling van invloedssferen, controle over
transportroutes, enz. Daarom moeten arbeiders, zeggen ze, niet kiezen
voor welke imperialistische belangen ze zouden moeten vechten en
sterven. Deze kameraden, die zich steunen op een dogmatisch begrepen
marxisme, presenteren Oekraïne en zijn volk in de vorm van een
boksbal, die aan alle kanten door de imperialisten wordt geslagen.
Hieruit hebben ze een conclusie: het is noodzakelijk om de oorlog
onmiddellijk te stoppen en alle troepen uit Oekraïne terug te
trekken! De kameraden organiseren demonstraties, gaan met hun eisen
naar ambassades, maar de oorlog gaat door. In de praktijk komt de
positie van deze niet-deelnemers aan de oorlog neer op het leggen van
gelijke verantwoordelijkheid bij alle oorlogvoerende partijen, en dus
het ontwijken van de verantwoordelijkheid van de belangrijkste
agressor - de Verenigde Staten. En de oproep om "de oorlog te
stoppen" komt neer op een voorstel om te stoppen met het
verslaan van de fascisten. Wat er zal gebeuren met de opstandige
mijnwerkers en tractorbestuurders van Donbass in geval van
terugtrekking van Russische troepen, de kameraden zijn niet erg
geïnteresseerd, of ze geloven zelf niet in hun oproepen. Maar wat
er met de Oekraïners gebeurde nadat het russische leger sommige
gebieden verliet die eerder van de nazi's waren bevrijd, is al bekend
- arrestaties, bloedbaden en executies.
Er
is een groep anti-imperialistische partijen en bewegingen die Rusland
en China zien als anti-imperialistische krachten. Ze schatten het
grootste gevaar van de groep imperialistische roofdieren van de navo
en de vs correct in, maar ze reduceren hun anti-imperialisme tot
anti-amerikanisme. Zij zien het burgerlijke Rusland en het moderne
China als een progressief, zelfs socialistisch principe. Dit is
natuurlijk een vergissing. Rusland en China zijn een afschrikmiddel
voor amerikaanse agressie, maar in de strijd voor socialisme doen ze
verre van mee.7
Dit
is een oneerlijke, op zijn minst opportunistische manier om de
discussie te voeren, het eigen standpunt als het juiste naar voren te
schuiven en het “andere” standpunt te “kritikeren”.
Er
wordt een onbewezen en ongeargumenteerde stelling naar voren
geschoven: “Zo gaan een aantal gerespecteerde en geëerde
partijen in hun analyse ten onrechte uit van het feit dat de moderne
omstandigheden bijna identiek zijn aan de gebeurtenissen van de
eerste wereldoorlog (1914-1916).”
Men
beschuldigt “een aantal gerespecteerde partijen” in feite van
historisch revisionisme: uitgaan van historische analogie…. Maar er
wordt NERGENS geciteerd, of teksten getoond van die “gerespecteerde
partijen” die die stelling bewijzen.
In
feite wordt het toepassen van historische analogie door de CAPR zèlf
gedaan: het stellen van een antifascistische eenheidsfront (zoals in
de Tweede Wereldoorlog. Waarbij wel MOET uitgegaan worden dat China
(nog) socialistisch is, want die moet historisch analoog de rol
vervullen van het socialistische Soviet-Unie tijdens de Tweede
Wereldoorlog, als uiteindelijk doelwit van het fascisme…..
Dubbelzinnig
heeft de CAPR het over het “burgerlijke” Rusland en het “moderne”
China, ...om het niet te moeten erkennen van een BURGERLIJK China (dat
zich VANDAAG DE DAG baseert op het KAPITALISME)…. Men kan niet
anders dan erkennen dat het socialisme in China wellicht niet “het
ideaal model is” van socialisme…. (zoals trouwens de PVDA dit ook
zo stelt in haar congresdocument van 2021…. en dan aanwezig is op
het Marxistisch Forum in China, ingericht door de CCP.)
De CAPR gaat in zijn analyse uit van het feit dat het imperialisme in de Russische federatie nog steeds erg zwak is, in zijn beginstadium is , dat de vs en de eu al het mogelijke doen om hun concurrent te onderdrukken en de weg vrij te maken voor wereldhegemonie. Ze maken gebruik van de openlijk fascistische en nazi-krachten die door hen zijn geïnitieerd en gesteund. Het Oekraïense regime – met de aanhangers van Bandera die aan de zijde van het fascistische Duitsland vochten, Sovjetmonumenten worden gesloopt, enz. – is er in feite in geslaagd de Oekraïense natie op te hitsen tegen de Russische natie en twee eens broederlijke volkeren tegen elkaar op te zetten. We hebben herhaaldelijk opgemerkt dat deze oorlog van de kant van de Russische federatie, hoewel gevoerd door een burgerlijke staat, een defensief karakter heeft van verdediging tegen de imperialistische politiek van de reactionaire alliantie van de westerse mogendheden en een positieve component bevat. De Russische staat, terwijl hij de belangen en aspiraties van de Russische bourgeoisie uitdrukt om over natuurlijke hulpbronnen te beschikken en arbeid te exploiteren, is tegelijkertijd verplicht om rekening te houden met de geavanceerde stemmingen van een aanzienlijk deel van de Russische samenleving. Russische arbeiders sympathiseren met Oekraïners die onder een terroristische dictatuur en totale nazi-propaganda staan. Zo wordt de Russische burgerlijke staat (die de belangen van zijn kapitaal verdedigt) gedwongen om het fascisme te onderdrukken en de nationale bevrijdingsstrijd in Oekraïne te helpen.8
Hier
worden in feite de tegenstellingen geschetst van een deel van de
burgerij in Oekraïne die aansluiting zoekt bij de EU en de USA, en
anderzijds een deel van de burgerij die aansluiting wil behouden met
de Russische federatie. Er is geen sprake meer van
KLASSEN-tegenstellingen: werkende klasse in Oekraïne, waaronder die
van Russische oorsprong, met de burgerij, waarvan ook een deel van
Russische oorsprong is. Er is sprake van “Oekrainse natie” en
“Russische natie” en van “twee volkeren”. En
de strijd ter verdediging van de burgerlijke belangen van de op
Rusland
gerichte burgerij en kapitalisten tegen de burgerlijke belangen van
de op de EU en Amerika gerichte burgerij wordt dan een (hoe dan
ook door de burgerij geleidde) strijd tegen “het fascisme en voor
nationale bevrijding” en dus voor de verdediging van BURGERLIJKE
belangen, NIET die van de werkers. Daar gaat de strijd voor: of ze
door de op het westen gerichte burgerij zullen uitgebuit worden of
door de op Rusland gerichte burgerij. De
eigen burgerij steunen in een inter-imperialistische oorlog, ruikt
dat niet naar de Tweede Internationale?
Want
waarom is de “antifascistische strijd van reeds sinds 2014” dan
niet gevoerd door ALLE werkers in Oekraïne. Hebben de “autochtone”
Oekraïnse werkers dan geen last van het fascisme (dat zich toch
tegen ALLE werkers keert)?
Daarom geloven de CAPR en orthodoxe marxisten dat de belangrijkste taak van het wereldproletariaat nu is om te voorkomen dat het internationale imperialisme en zijn satellieten, het moderne anti-komintern-pact van anti-soevereine democratieën en de stoottroepen van Bandera het burgerlijke Rusland verslaan. De herhaling in Rusland van het lot van Irak en Libië is niet in het belang van de arbeidersklasse. De CAPR acht het noodzakelijk om bij te dragen aan de speciale militaire operatie in termen van activiteiten en acties gericht op het verslaan van de Oekraïense (fascistische) nazi's.
Het fundamentele verschil tussen de huidige situatie en die van 1914-16 is dat er toen niet zo'n machtige fascistische kern was. Vandaag is dat het geval. De ijzeren hak van het fascisme hangt boven de wereld. Anders dan in 1914 is een opportunist vandaag niet zozeer iemand die, klassenbelangen opofferend, trouw zweert aan zijn imperialistische vaderland. Een opportunist vandaag is iemand die in zijn politieke bijziendheid overschakelt naar de kant van het non-warisme, wil ontsnappen aan de oorlog tegen het fascisme en dit zo dichter bij de mogelijke triomf van het fascisme en bijgevolg de veroordeling van alle arbeidersklassen brengt. 9
Er wordt hier zelf een historische analogie veronderstelt! Daar waar “gerespecteerde partijen” beschuldigd worden van het uitgaan van historische analogie ( zij zouden uitgaan van de analogie in 1914 met die van vandaag) gaat de CPAR ZÈLF uit van historische analogie: de situatie van vandaag is analoog aan die in 1940 van een antifascistisch eenheidsfront tegen het fascisme.
De burgerlijke staat voert oorlog door de methoden en instrumenten die hem ter beschikking staan vanwege de historisch bepaalde productiewijze. De Russische federatie is niet de Sovjet-unie, incompetentie, diefstal, corruptie op alle niveaus is een onvermijdelijk gevolg van de kapitalistische structuur van de samenleving. Al deze kosten vallen uiteindelijk op de schouders van de werkers en hebben een negatieve impact op het front. Dit verergert al de ontevredenheid van de burgers van Rusland zelf met het zogenaamde leiderschap van het land, waardoor ze nadenken en de echte oorzaken van hun eigen problemen en het feit van oorlogen als een natuurlijke voortzetting van het kapitalistische bestaan realiseren. Van tijdelijke steun voor de acties van de burgerlijke staat om het fascisme te onderdrukken tot een alliantie met alle progressieve elementen en lagen van de samenleving tegen de bourgeoisie in de strijd voor het socialisme. Zo wordt een revolutionaire situatie voorbereid.
Tegelijkertijd zijn de arbeiders van de volksrepublieken Loehansk en Donetsk, evenals de burgers van andere regio's van Oekraïne al geharde strijders, die de kracht en onverschrokkenheid vinden om weerstand te bieden aan de nazi's,, die anarchie in het land creëren en deze dappere mensen met geweld bedreigen .Velen kunnen in de nabije toekomst naast Russische arbeiders staan in de unieke gelederen van de detachementen van het leger van het proletariaat. De voortdurende bevrijding van de arbeiders van Oekraïne van de onderdrukking en wreedheden van nazi-misdadigers (d.w.z. de bevrijding van andere gebieden) verbreedt de kring van potentiële aanhangers van het socialistische idee. En dit alles zal het ontwaakte proletariaat, dat de wapens heeft opgenomen, dwingen om verder te gaan.
Communisten moeten dit proces op alle mogelijke manieren helpen. Dit is de taak van de communisten van de communistische arbeiderspartij van Rusland. » Wij pleiten voor de transformatie van de imperialistische oorlog (van de kant van de grote bourgeoisie) en van de nationale en antifascistische bevrijding (van de kant van de proletarische lagen) in een oorlog voor het socialisme!10
Met
andere woorden: er is een tussenstadium vandaag de dag tussen het
kapitalisme en de strijd voor de revolutie en het socialisme,
namelijk die van de “antifascistische bevrijding” (analoog als
die in de jaren 40?) De “in principe RECHTVAARDIGE” oorlog
wordt echter door de burgerij slecht gevoerd : “ kosten vallen
uiteindelijk op de schouders van de werkers en hebben een negatieve
impact op het front” Dit
zou dan leiden tot “Van
tijdelijke steun voor de acties van de burgerlijke staat om het
fascisme te onderdrukken tot een alliantie met alle progressieve
elementen en lagen van de samenleving tegen de bourgeoisie in de
strijd voor het socialisme.”
Ik
meen dat het opportunistisch en NIET-marxistisch karakter van deze
analyse gekritikeerd en weerlegd wordt door een echte revolutionaire,
marxistische en communistische analyse (zoals hier door de KKE):
Het
voorwendsel van de Russische leiders van het “denazificatie” en
“antifascistische” karakter van de oorlog is misleidend. De
leiding van de Russische staat en regering - die het resultaat is van
de contrarevolutie en schuldig is aan het plunderen van de
eigendommen van het Sovjetvolk - terwijl zij haar zware
verantwoordelijkheid draagt voor de versterking van de
fascistische krachten in Oekraïne, dringt erop aan op een
schaamteloze manier te belasteren de onschatbare bijdrage van Lenin,
de Grote Socialistische Oktoberrevolutie en de prestaties bij de
opbouw van het socialisme. Hij houdt zich bezig met anti-communisme.
De
leidende krachten in Rusland zijn tegenwoordig de vertegenwoordigers
van de Russische monopoliebelangen en de heersers van het
kapitalisme. Ze kunnen niet dienen als een antifascistische kracht.
Fascisme
is de schepping van het kapitalisme, een reserve van de uitbuiters
tegen de volkeren. Het kan worden geconfronteerd met een
georganiseerde massale arbeiders-volksstrijd en niet door deze taak
te delegeren aan een deel van de politieke krachten, de bourgeoisie
en haar staat. De strijd tegen het fascisme is verbonden met de
strijd om de oorzaken die het veroorzaken te elimineren, met de
omverwerping van het kapitalistische systeem. (….)
De
positie van de communisten ten opzichte van de imperialistische
oorlog is een cruciale vraag. Het wordt bepaald door het feit dat in
het tijdperk van het imperialisme, dat wil zeggen van het
monopoliekapitalisme, de oorlogen die door de burgerlijke klassen
worden gevoerd onrechtvaardig en imperialistisch zijn. De volkeren
zijn geroepen om hen te veroordelen, om de ideologische, politieke en
onafhankelijke massastrijd te versterken om de macht van het kapitaal
omver te werpen, kapitalistische uitbuiting te elimineren,
socialisme-communisme op te bouwen.
Elke
afwijking van dit principe leidt objectief tot afstemming met de
belangen van de burgerlijke klassen, van het ene of het andere kamp
van “dieven”, met pijnlijke gevolgen. (...)
De
akkoorden van Minsk bijvoorbeeld drukten tijdelijke en fragiele
compromissen uit van een bepaalde periode, werden gebruikt volgens de
plannen van beide partijen en faalden uiteindelijk. Dit is ook het
geval met tientallen andere overeenkomsten die worden gebruikt om
imperialistische conflicten te bezweren.
De
verwarring wordt ook veroorzaakt door de bevordering van de rol van
de VN en van het internationaal recht, dat in de afgelopen decennia
is vormgegeven in het voordeel van de volkeren dankzij de tussenkomst
van de Sovjet-Unie. (….)
In de afgelopen jaren, vooral na de oprichting van de BRICS, is de zogenaamde "multipolaire wereld" naar voren gebracht als een oplossing om de vrede en de belangen van de volkeren te verzekeren, als antwoord op de "unipolaire" wereld en de suprematie van de Verenigde Verenigde Staten. In wezen roept deze theorie volkeren op om afstand te doen van hun eigen belangen of ze te identificeren met de belangen van de burgerlijke klassen en imperialistische centra in concurrentie met het VS-imperialisme om de controle over rijkdomproducerende hulpbronnen en markten. (….)
Ten
tweede is er een groot debat, een ideologische confrontatie binnen de
communistische beweging over wat imperialisme is. Naar onze mening is
dit een fundamentele kwestie en moet het daarom op een meervoudige,
broederlijke manier doorgaan, met een uitwisseling van argumenten. De
leninistische theorie van het imperialisme blijft relevant en stelt
de communisten in staat haar verder te ontwikkelen, rekening houdend
met de snelle expansie en overheersing van monopolies in onze tijd,
de rol van burgerlijke staten als basis van hun actie, van de
verergering van concurrentie en de fundamentele tegenstelling van het
systeem tussen kapitaal en loonarbeid.
Imperialisme
is monopoliekapitalisme. Het is gebaseerd op grote naamloze
vennootschappen, monopolies, de opkomst van de export van kapitaal in
relatie tot de export van goederen, de creatie van financieel
kapitaal (als een fusie van industrieel en bankkapitaal), het delen
en herschikken van markten en territoria.
Deze
kenmerken hebben niet alleen betrekking op de staten aan de top van
de imperialistische piramide, maar zijn uniform; ze betreffen alle
staten, min of meer sterk, omdat het monopolie, het reactionaire
tijdperk van het kapitalisme uniek is.
Elke
kapitalistische staat maakt deel uit van het imperialistische systeem
en voert een imperialistisch beleid, in overeenstemming met zijn
economische, politieke en militaire macht, in een web van ongelijke
onderlinge afhankelijkheden en afhankelijkheden, met veranderingen en
herschikkingen veroorzaakt door de wet van ongelijke ontwikkeling. In
het tijdperk van het imperialisme strijden alle burgerlijke staten om
de belangen van hun monopolies.
Het
beperken van de perceptie van imperialisme tot de Verenigde Staten en
hun agressieve buitenlands beleid of tot het beleid van machtige
staten in de EU, gaat daarom ongegrond verder dan de
sociaaleconomische inhoud van het imperialisme en het reactionaire
karakter van het systeem. De analyse die het imperialisme in de
Verenigde Staten reduceert, leidt tot valse politieke conclusies, tot
standpunten die de alliantie van de arbeidersklasse met delen van
haar uitbuiters, met delen van de burgerlijke klasse, in naam van
confrontatie, bijv. met het Amerikaans imperialisme en de waarborg
van “nationale onafhankelijkheid”. (….)
Ten
derde, de doodgraver van het systeem, de arbeidersklasse, dat wil
zeggen de leidende kracht in de samenleving en de drager van de
nieuwe socialistische productieverhoudingen, evolueerde in de context
van het monopoliekapitalisme. De productiekrachten hebben zich verder
ontwikkeld, de materiële voorwaarden van de nieuwe socialistische
samenleving zijn gerijpt.
Het
kapitalisme heeft zijn historische grenzen overschreden, het is
verrot.
Ons
tijdperk is een tijdperk van overgang van kapitalisme naar
socialisme-communisme. De contrarevolutie verandert niets aan het
karakter van onze tijd. Integendeel, het bevestigt het. Het benadrukt
ook de barbaarsheid van het uitbuitingssysteem dat gebaseerd is op de
macht van het kapitaal, op het kapitalistische eigendom van de
productiemiddelen en op het winstcriterium. (...)
Objectief
gezien is er geen tussenstadium tussen kapitalisme en
socialisme-communisme omdat er geen tussenliggende macht is tussen
burgerlijke macht en arbeidersmacht. Elke regeringsoplossing op basis
van het systeem reproduceert de macht van het kapitaal en het
kapitalistische eigendom van de productiemiddelen, handhaaft de
uitbuiting van de arbeidersklasse door het kapitaal, de uitbuiting
van de mens door de mens.11
Sommige
kameraden stellen nu dat
door wellicht “het niet kennen van
alle feiten” er twee tegengestelde (maar gelijkwaardige) stromingen
ontstaan in de internationalistisch communistische beweging waar de
ene stroming vertegenwoordigd wordt door de Rusische Communistische
Partij van de Werkers en de andere door de KKE. Maar tegelijkertijd,
door hun manier van formulering van die twee tegengestelde
stromingen, laten ze reeds uitschijnen dat die van de Russische
Communistische Partij van de Werkers toch “interessante stellingen
bevat” en dat de andere kant “een historische analogie
veronderstelt”.
Volgens
mij zijn die kameraden aan eenzelfde opportunisme (met gevaar van van
revisionisme) als de Russische Communistische Partij van de Werkers.
Die
kameraden, net zoals de CAPR, onderkennen niet het REEËLE
revisionisme van de Chinese Communistische Partij.
Er zijn enkele van die kameraden die hun argumenten menen te kunnen halen bij ….Ludo Martens, maar hebben hem wellicht niet goed bestudeerd
Het
argument “jamaar deze oorlog is niet begonnen door Poetin, maar
is begonnen door de fascistische aanval op de Russische bevolking in
de Donbas” is een vals argument.
De
tegenstelling in Rusland en in de voormalige Soviet-republieken
tussen de “liberale” meer op de EU en de USA gerichte burgerij en
(nieuwe) kapitalisten en de op Rusland gerichte burgerij en
kapitalisten dateert al vanaf 1991. (Lees het boek “USSR –
De fluwelen contrarevolutie”!) En natuurlijk onstaan er zo
imperialistische allianties (en imperialistische allianties zijn
altijd maar voorwaardelik, tijdelijk en labiel …): zoals nu de USA
en de EU tegenover Rusland en China.
Maar
deze interimperialistische strijd (waar openlijke gewapende strijd
maar een deel van uitmaakt) voltrekt zich niet alleen in Oekraïne,
maar ook bijvoorbeeld in Afrika en Zuid-Amerika.
In
feite was er dus SINDS 1991 een tegenstelling tussen burgerij en
kapitalisten die zich richten op de USA en de EU en Pro
Russische-burgerij en kapitalisten (in Rusland als zowel in de
formalige Soviet-republijken).
En
ook was het niet nieuw dat arbeiders en mijnwerkers zich voor een kar
lieten spannen van de ene of andere fractie van de burgerij en
kapitalisten. Dat was zo in 2014 waar de mijnwerkers en metaalwerkers
de wapens opnamen voor debelangen van de op Rusland gerichte burgerij
en kapitalisten.
Dit
was niet de eerste keer dat de arbeiders zich voor de kar lieten
spannen van de burgerij. En dat zogenaamde “marxisten” in het
optreden van de arbeiders een zelfstandige revolutionair optreden
zagen...
Uit
USSR – De Fluwelen
contrarevolutie (het
congresdocument van de PVDA van haar 4e
congres in 1991):
De
feitelijke legalisering van burgerlijke partijen heeft het ontstaan
aangewakkerd van reactionaire stromingen onder de massa's, die zich
uiten in betogingen, meetings en stakingen.
Met
veel 'linkse' woordenkramerij, die we bij hem gewoon zijn, heeft de
trotskist Mandel de lofzang gezongen van deze "heropstanding van
de massa's". Hij verklaarde in de Russische pers: "Het
heropbloeien van de zelfstandige activiteit van de massa's, hun
groei- ende tussenkomst in het politieke leven, werd zonder twijfel
aangemoedigd door de glasnost en is opnieuw een zeer positieve zaak.
(...) Het bureaucratisch regime zal alleen uitgeschakeld kunnen
worden door een revolutie van de basis, door een vastberaden actie
van tientallen en tientallen miljoenen sovjetburgers, en dan vooral
van de werkers".12
Welnu,
in de huidige politieke verwarring volgt een belangrijk deel van de
massa's en een aanzienlijke fractie van de arbeidersklasse, de
populistische demagogen zoals Jeltsin die met volharding vechten voor
de invoering van het zuivere kapitalisme. De arbeidersbeweging moet,
om echt zelfstandig te zijn, dit wil zeggen: dat zij haar historische
klassenbelangen nastreeft en totaal breekt met de burgerij, een
marxistisch-leninistische politiek aannemen. De 'zelfstandige'
activiteit van de massa's waar de heer Mandel zo enthousiast over is,
wordt wel degelijk geleid door de burgerlijke contrarevolutie, ook al
spruit ze voort uit reële problemen.
Net
als extreemrechts en de fascistische organisaties, ondersteunt de
groep Mandel de krachten van de restauratie door hun verdien- sten te
prijzen in hun strijd tegen "het bureaucratisch regime" en
"tegen het stalinisme". Nochtans doorziet elke linkse
militant die zich wil informeren, gemakkelijk de ware aard van al die
'freedom fighters'.
Zo
was er op 15 november 1990 een betoging in Moskou van praktisch alle
groepen die de laatste jaren de enthousiaste steun van de trotskisten
hebben gekregen. Volgens Les Nouvelles de Moscou was het "de
belangrijkste antiregerings- en anticommunistische uiting van de
laatste jaren. Ze werd georganiseerd door het Russisch Democratisch
Blok, de vereniging van de kiezers van Moskou, Memorial, het
democratisch platform van de CPSU, de Vereniging Schild en anderen.
De spandoeken 'De CPSU in de vuilnisbak van de geschiedenis!',
'Medeburgers, laten we Rusland genezen van het bolsjevisme!', 'CPSU,
geef ons de drukkerijen terug!' waren vergezeld van slogans met: 'Weg
met de CPSU!'. De organisatoren be- weren 400.000 mensen op de been
gebracht te hebben. (...) Vjatsjeslav Golikov, lid van het
stakerscomité van de mijnwerkers van Kouzbass bedankte de
Moskovieten voor hun steun: ...De sovjetregering moet haar ontslag
indienen. Zo niet, dan zullen de mijnwer- kers een permanente
politieke staking beginnen'. De meeting druk- te haar solidariteit
uit met de stakende mijnwerkers en de enkele sprekers die hen
vertegenwoordigden werden vereerd met staande ovaties".13
Tientallen
clubs, groepen en partijen die er prat op gaan arbeidersorganisaties
te zijn, waren van 30 april tot 2 mei in Novokoeznetsk bijeen om de
Confederatie van de Arbeid op te richten. Hieraan namen deel: 334
afgevaardigden van de belangrijkste industriële zones van Rusland,
Wit-Rusland, de Oekraïne, Kazachstan, Azerbeidzjan en tevens van de
arbeidersverbonden van Letland en Litouwen. Die onafhankelijke
arbeidersbeweging', die door Mandel toegejuicht wordt, roept op alle
manieren op tot de ontwikkeling van het kapitalisme... "Het
congres heeft zich ronduit uitgesproken voor de ontwikkeling in het
land van marktverhoudingen, daarbij aanstippend dat de overgang naar
de markt zich dient te voltrekken naarmate er mechanismen geschapen
zullen zijn voor de sociale bescherming van de werkers",14
Er
is een opiniepeiling geweest onder meer dan 500 afgevaardigden op het
eerste congres van mijnwerkers van de USSR dat in juni 1990 wordt
gehouden in Donetsk. 89% van de ondervraagden spraken zich uit voor
een economie van het kapitalistische type! Op de vraag: "Voor
welke vorm van economie pleit u?", waren er 4% die de
planeconomie verkozen. 55% antwoordden: voor een gecontroleerde
markteconomie, maar met een sociale bescherming voor de arbeiders;
34% wilden de vrije markt zonder meer. Terwijl 53% van oordeel was
dat het privé-bezit van ondernemingen zo ruim mogelijk verspreid
moest worden, wenste 23% dat "slechts bij uitzondering",15
2Idem.
3Idem.
4Idem.
5Idem.
6Idem.
7Idem.
8Idem.
9Idem.
10Idem.
11https://inter.kke.gr/en/articles/Contribution-of-the-Communist-Party-of-Greece-KKE-at-the-22nd-International-Meeting-of-Communist-and-Workers-Parties-IMCWP-in-Havana/, Contribution of the Communist Party of Greece (KKE) at the 22nd International Meeting of Communist and Workers’ Parties (IMCWP) in Havana, delivered by Giorgos Marinos, member of the PB of the CC of the KK
12 Temps Nouveaux, nr. 38, 1990,p. 42.
13 Les Nouvelles de Moscou, 22 juni 1990. p. 6.
14 Ibidem, 13 mei 1990,p. 5.
15 Ibidem, 2 september 1990, p. 6-7, ‘Pour la grève et la propriété privée’, opinipeiling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten