29-11-2022

Dogmatisch opportunisme verblindt sommige kameraden voor de realiteit van het inter-imperialistisch karakter van de oorlog in Oekraïne

Er zijn kameraden, die volgens mij, “besmet” zijn met een zeker dogmatische opvatting van toepassing van het marxisme (het dialectisch en historisch materialisme) die in verband met de oorlog in Oekraïne beweren dat « de kameraden van de KKE zeggen dat het een inter-imperialistische oorlog is” overeenkomt met het stellen « dat je er verder niet mee moet bezig zijn en dat er andere dingen te doen zijn dan kant kiezen … in een oorlog die in feite al eerder gelanceerd is door de Amerikanen samen met de EU »
Die kameraden spreken ook over twee posities over de oorlog in Oekraïne « die in de Internationale Communistische Beweging tegenover elkaar staan », maar gelijkwaardig zijn….vooral omdat “niet alle gegevens en feiten duidelijk zijn voor iedereen en nieuwe situaties en ontwikkelingen nog duidelijkheid moeten brengen”.
Het ene standpunt, dat van de KKE, zou zich baseren op de analyse van Lenin in “Imperialisme, het hoogste stadium van het kapitalisme”. Maar, zo stellen die kameraden, “de analyse van het imperialisme door Lenin en analyse van de taken die er uit voortvloeien voor de communisten was gemaakt in een andere tijd dan toen Stalin de taken voor de communisten ontwikkelde en die zouden dus anders zijn dat die van Lenin in 1917”.
Hierbij insinueren die kameraden dat er nu ook sprake is van “een eenheidsfront tegen het fascisme”, waar inderdaad het kapitalistisch geworden Rusland deel van uitmaakt maar ook het (door hen verondersteld zijnde) “socialistische” China. Daar waar het standpunt van “inter-imperialistische oorlog”, door Lenin werd ingenomen toen er “nog geen sprake was van een socialistische maatschappij, de Sovjet-unie bestond toen nog niet zoals wel in ‘40….
Volgens de kameraden wordt een (aan dat van de KKE) tegengesteld maar evenwaardig standpunt hier tegenover ingenomen worden door de Communistische Arbeiders Partij van Rusland (CAPR)


"Solidariteit met Cuba en alle volkeren in de strijd. Verenigd worden we sterker in de anti-imperialistische strijd, met sociale en volksbewegingen, tegenover het kapitalisme en zijn beleid, de dreiging van fascisme en oorlog; voor de verdediging van de vrede, het milieu, de rechten van de arbeiders, solidariteit en socialisme".

De dreigende laars van het fascisme en de taken van de communisten

(...) toen precies 60 jaar geleden de meest gespannen dagen van confrontatie met de Cubaanse rakettencrisis waren, toen de wereld dicht bij een mogelijke wereldwijde nucleaire catastrofe stond. Maar dankzij de moed van de Cubaanse kameraden en de broederlijke solidariteit van 's werelds toonaangevende arbeiders- en boerenstaat, was het mogelijk om zowel de revolutie te beschermen als de vrede te bewaren. Vandaag, onder de omstandigheden van de tijdelijke nederlaag van het socialisme in de USSR, is er geen dergelijk niveau van proletarisch internationalisme. Maar de intensiteit van de spanning in de wereld van vandaag nadert het niveau dat zich toen ontwikkelde. Dit gaat natuurlijk over de militaire strijd in Oekraïne.

Na de start van de speciale militaire operatie, in twee plenums van het Centraal Comité (in maart en oktober 2022), heeft onze CAPR -partij haar standpunt ontwikkeld en verduidelijkt. (...)

1. De oorzaak van de oorlog is de strijd van de grootste imperialistische roofdieren, geleid door de Verenigde Staten, voor de wereldhegemonie in de context van de zich verdiepende algemene crisis van het kapitalisme. De economische belangen van de Amerikaanse imperialistische bourgeoisie, als basis van de oorlog, hebben zich duidelijk gemanifesteerd in de strijd tegen sancties, niet alleen tegen Russische concurrenten, maar ook in de onderdrukking van het economische potentieel van haar Europese bondgenoten (voornamelijk Duitsland) door de gasoorlog, sabotage tegen de Nord Streams ten gunste van het openen van de weg naar vloeibaar aardgas van de VS.

2. Het object van agressie is het burgerlijke Rusland, en het middel tot realisatie, de stormram van het NAVO-imperialisme, is Oekraïne en zijn nazi- en fascistische regime. Oekraïens fascisme, dat een product is van het beleid van Amerikaanse mentoren, is een echt levend fascisme, dat zichzelf erkent als fascisme - de erfgenaam van Hitlers handlangers (Bandera en Shukhevych, de helden van het moderne Oekraïne). De Oekraïense staat van vandaag is een staat die monsterlijke massamisdaden, moorden en misbruiken tegen mensen pleegt. De Oekraïense burgerlijke natie ontaardde in de verheerlijking van Hitlers handlangers, ter ondersteuning van de wilden en sadisten van de Oekraïense strijdkrachten en nationalistische organisaties, voor het nazisme. Dit alles gebeurt vandaag met de volledige militaire, economische en politieke steun van de meest reactionaire kringen van de Amerikaanse en Europese financiële bourgeoisie in het centrum van het imperialistische Europa. Europa bevindt zich opnieuw in de rol van een etterende abces van het fascisme, maar al in de 21e eeuw.1

Voor de CAPR is het imperialisme is hier niet “het hoogste stadium van het kapitalisme” (monopolies, kapitaalexport, de wereld verdeeld en dus alleen te HER-verdelen….), maar het militair overwicht in de wereld, en de geschiedenis van militaire interventies van de kapitalistische USA,
Men erkent niet de tegenstelling tussen de op Rusland gerichte bourgeoisie en de op de EU/VS gerichte bourgeoisie in Oekraïne.
ALS er sprake is van fascistische terreur, is die dan niet gericht op de Oekraïnse werkers ook? Waarom dan geen “antifascistische strijd” van ALLE werkers in Oekraïne?
Volgens mij richtte de tegenstelling tussen de op het Westen gerichte kapitalisten en burgerij tegenover de op Rusland gerichte kapitalisten en burgerij zich de eerste zich tegen ALLE russen (werkers èn burgerij). Want ALLE (Oekraïnse èn Russische) kapitalisten en burgerij buiten ALLE werkers uit. De uitbuiting is dan ook het middel om de concurrentiestrijd te voeren. De Oekraïnse en Russische werkers hebben GEZAMENLIJK dezelfde klassen-vijanden: kapitalisten en burgerij of ze nu Oekraïns, van de EU, Russisch of Chinees zijn. Zowel de Russische als Oekrainse kapitalisten zullen, om hun competitiviteit te verhogen om marktaandelen te kunnen veroveren op hun concurrenten de uitbuitingsgraad van “hun “ werkvolk vergroten.

3. De wetenschappelijk onderbouwde beoordeling door onze partij, gebaseerd op de definitie van de Komintern, van het agressieve buitenlandse beleid van de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten, als objectief fascistisch, het doen herleven en ondersteunen van fascistische krachten, het voortzetten van de keten van vergelding tegen soevereine staten: Joegoslavië, Irak, Libië, Syrië, Donbass, is bevestigd. Tegenwoordig zijn op het grondgebied van Oekraïne meer dan 50 landen in oorlog met Rusland en Donbass, onder de controle en het bevel van de Verenigde Staten. Er is een klassieke, reactionaire, brutale imperialistische alliantie van NAVO-landen, de vorming in roedels van hun naaste bondgenoten in het anti-Russische blok, de toevoeging van hun economische, politieke en militaire macht. (Poetin en Russische functionarissen hebben deze optie waarschijnlijk onderschat, of werden zelfs geprovoceerd door "gerespecteerde westerse partners", die ook de agressie van Irak tegen Koeweit provoceerden.)

4. Voor de mensen van Donbass is deze oorlog ondubbelzinnig rechtvaardig en duurt ze voor het negende jaar. Deze oorlog is ook rechtvaardig voor de meeste Oekraïners, wat werd bevestigd door de stem van het volk om Rusland binnen te komen in de gebieden die bevrijd waren van de nazi's, ondanks het gevaar voor hun leven, de ontberingen van oorlog, wraak en vervolging door het Oekraïense nazi-regime.

Het Russische imperialisme, veel zwakker en nog steeds in de fase van zijn begin, vecht voor zijn plaats in de wereld van de markt en voor het recht om de energie en andere hulpbronnen van het land te beheren en te exploiteren. Tegelijkertijd zijn er nog steeds een aanzienlijk aantal elementen en krachten in de Russische burgerlijke natie die goede herinneringen hebben aan de periode van het Sovjetleven en de mogelijkheid van de heropleving van het socialisme erkennen. De haat tegen fascisme en nazisme verklaart grotendeels de goedkeuring door de meerderheid van de bevolking van de speciale militaire operatie om Oekraïne op dit moment te bevrijden. De Russische bourgeoisie kan alleen maar rekening houden met dergelijke sentimenten. Op grond van de militaire erfenis van de Sovjet-Unie is Rusland vandaag de dag het enige land dat in staat is om weerstand te bieden aan de roofzuchtige roedel imperialisten onder leiding van de Verenigde Staten. In het geval van een nederlaag van Rusland en herhaling van het lot van Joegoslavië, Irak en Libië, zal de ijzeren hiel van de moderne fascistische dictatuur niet alleen in Oekraïne, maar ook in veel landen van de wereld worden gevestigd.2

Zo wordt er een beeld geschetst van een soort “eenheidsfront”: met de Russische kapitalisten die zwakker zouden zijn dan de westenlijke, waarbij gesteld wordt dat de Russische kapitalisten en burgerij “goede herinneringen hebben aan de periode van het Sovjetleven (maar die de werkers uitbuit in een streven winst te accumuleren en de concurrentiepositie te verbeteren) samen mèt die werkers strijden “tegen het fascistische USA, NATO, EU en Oekraïne”.
Het im
perialisme wordt (hoewel aan het begin anders – formeel?- erkend als “hoogste stadium van het kapitalisme”) hier terug gevoerd of beperkt tot “ het agressieve buitenlandse beleid van de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten” en de revolutionaire en historische rol van de werkers, volgens het historisch materialisme,het vernietigen van de burgerlijke staat en het onteigenen van de onteigenaars die hen uitbuiten¨ wordt beperkt tot “verhinderenmet gewapende strijd? Of hun klassenstrijd hier toe beperken?dat Rusland de strijd verliest”… Dus dit betekent kant kiezen voor één imperialistische kant, in plaats van de strijd tegen het imperialisme/kapitalisme als SYSTEEM.

En volgens mij verandert de “kritiek” op de formuleringen waarbij men de inval van de Russen in maart 2022 als begin van de oorlog in Oekraïne neemt, want de “oorlog is reeds 8 jaar geleden begonnen zijn” … of “eigenlijk in 1991” NIETS aan het inter-imperialistisch karakter ervan. Het is GEEN argument voor een bewijs van het “antifascistisch” karakter van de inval van de Russen in maart 2022.

5. In dit opzicht is de strijd van de Russische strijdkrachten om het fascisme in Oekraïne te onderdrukken defensief en rechtvaardig. Tegelijkertijd is het noodzakelijk om de objectieve rechtvaardigheid van de populaire antifascistische strijd te onderscheiden van de motieven van het Russische burgerlijke regime. Wij verwelkomen alle demonstraties, de wens van de inwoners van Oekraïne om Kiev te bevrijden van de nazi-dictatuur, erkennen het progressieve belang van de resultaten van de volksreferenda van de regio's van de Volksrepubliek Loehansk, de Volksrepubliek Donetsk, de regio Zaporozhye en de regio Kherson om toe te treden tot Rusland

Tot op zekere hoogte zijn de bondgenoten van Rusland China en een aantal landen (Wit-Rusland, Syrië, Noord-Korea, enz.) die geen lid zijn van de NAVO, vanwege hun eigen concurrentie tegen de Amerikaanse economische dominantie.3

Het is in geen enkel opzicht een rechtvaardige strijd van de Russische strijdkrachten tegen het fascisme in Oekraïne, maar is een strijd van de Russische bourgeoisie en kapitalisten tegen de door de EU en VS gesteunde Oekraïnse kapitalisten en burgerij. De Russische werkers in Oekraïne zijn van geen tel voor de Russische strijdkrachten! De theorie van het “antifascistisch eenheidsfront” (als zogezegd de “bondgenoten” van Rusland) IMPLICEERT de erkenning van “het socialisme” in China en het BESTRIJDEN van de analyse van het KAPITALISTISCH karakter van China. En zeker het bestrijden van de erkenning dat dat kapitalisme niet anders kan zijn dan in het imperialistisch stadium, OOK in China dus.

6. De oorlog heeft eens te meer aangetoond dat de reden om de voormalige broederlijke volkeren tegen elkaar op te zetten, in een bloedige strijd, de contrarevolutie is die plaatsvond in de Sovjet-Unie en het kapitalisme gevestigd in Oekraïne en Rusland. De schuld van de contrarevolutie in de Sovjet-Unie en van het Russische kapitalisme, van Jeltsin tot Poetin, is nu onmiskenbaar. Poetins zogenaamde decommunisatie gaat door, die de bolsjewieken en Lenin ervan beschuldigt verantwoordelijk te zijn voor de huidige situatie, om zijn falen in de politiek te rechtvaardigen. Er zijn tendensen om de schroeven aan te draaien in de productie, politieke vrijheden in te perken en de reactie te vergroten. Een aantal militaire mislukkingen met het prijsgeven van bezette gebieden en volkeren aan vergelding door de nazi's, de constante wens om "in de juiste richting" te onderhandelen met imperialisten en fascisten, daarnaast de uitwisseling van de nazi-leiders van "azov" voor gewone strijders van de strijdkrachten (en Poetins peetvader - oligarch Medvedchuk), toonde de klassenverwantschap van de 'partners', de verrotte ideologische essentie van de russische autoriteiten.4

Er wordt niet gesproken over KLASSEN maar over “volkeren”, Is héél het Oekraïns “volk” dan fascistisch? Zit dat in hun cultuur of DNA? Kan er geen proletarisch klassenbewustzijn ontwikkeld worden bij de Oekrainse arbeidersklasse?

7. Deze oorlog zal zo lang mogelijk worden gesteund door de verenigde staten en hun bondgenoten, waarbij hout in de haard wordt gegooid om het vuur gaande te houden. Het is een business gebaseerd op bloedbaden, de remedie voor de crisis, miljarden bestellingen en de bijbehorende inkomsten. Het is de verdeling van de toekomstige wereld van het kapitaal.5

En dus het verhogen van de uitbuiting van de Europese en Amerikaanse werkers door “hun” kapitalisten en burgerij, zoals de uitbuiting verhoogd wordt van de Russische, Oekraïnse en ook Chinese werkers door “hun” kapitalisten en burgerij.

8. Huurlingen worden in toenemende mate gebruikt door beide oorlogvoerende partijen. De NAVO stuurt haar misdadigers om de aanhangers van Bandera te helpen. En in de Russische Federatie worden voorstellen gedaan, naast private militaire bedrijven, om buitenlandse legioenen te gebruiken, om de mogelijkheid te bieden gevangenen uit gevangenissen in te schakelen, om het inhuren van buitenlandse burgers in de strijdkrachten onder contract mogelijk te maken, enz. In toenemende mate stellen oorlogvoerende partijen voor om op zijn minst tactische kernwapens te gebruiken. De Oekraïense kant bombardeert een kerncentrale. De dreiging van een nucleair conflict neemt duidelijk toe. Gezien de eerdere praktijk van de imperialistische propaganda van de VS, die cynisch en ten onrechte beweren dat Donetsk zichzelf bombardeert of dat russische troepen zelf het grondgebied van de russische federatie bombarderen, is het niet moeilijk om aan te nemen dat de NAVO kernwapens kan gebruiken op het grondgebied van Oekraïne. En de schuldige kant heeft het imperialisme is al aangewezen – Rusland. Het vooruitzicht van een escalatie van de oorlog op veel grotere schaal, tot op mondiaal niveau, wordt steeds reëler.

9. Tegelijkertijd blijft de Russische Federatie energie en strategische grondstoffen verhandelen en leveren aan haar vijanden in het NAVO-kamp. De kwestie van het creëren van een gashub in Turkije, een NAVO-lidstaat die bij de VN stemt om Rusland te veroordelen en wapens aan Oekraïne te leveren, staat al ter discussie! Dit bevestigt nogmaals het in wezen imperialistische karakter van de oorlog.6

Het enige aspect dat de CPAR erkent van “imperialistisch karakter van de oorlog” is het feit dat “de Russische Federatie energie en strategische grondstoffen blijft verhandelen en leveren aan haar vijanden in het NAVO-kamp”.

De taak van de communistische partij is om te werken aan de ontwikkeling van de revolutionaire beweging van het proletariaat onder specifieke historische omstandigheden en om de arbeiders de politiek van klassen, naties en staten uit te leggen. Dit is vooral nodig in tijden van crisis en oorlog. Vandaag, in het kader van de speciale militaire operatie in Oekraïne en Donbass, is de situatie gespannen, de mogelijkheid van een uitwisseling van nucleaire aanvallen tussen de Russische federatie en de NAVO-landen wordt serieus besproken in de samenleving. De wereld is verdeeld in twee kampen, elke partij beschuldigt de ander van fascisme, doet een beroep op de mensheid, gerechtigheid en roept op tot straf. De volkeren van Rusland en Oekraïne zijn betrokken bij het bloedbad, tot nu toe vooral op het grondgebied van Oekraïne en Donbass. De bombardementen op aangrenzende gebieden van de Russische federatie zijn begonnen.
De CAPR en de andere communistische partijen worden nooit moe te herhalen: oorlog is de onvermijdelijke metgezel van het kapitalisme. De mensheid kan zich alleen ontdoen van oorlogen door progressieve revolutionaire transformaties. In deze fase komt er echter soms een einde aan de eenheid van opvattingen en beginnen ernstige meningsverschillen bij de beoordeling van de huidige gebeurtenissen, die naar onze mening moeten worden gecorrigeerd en in aanmerking moeten worden genomen. Zo gaan een aantal gerespecteerde en geëerde partijen in hun analyse ten onrechte uit van het feit dat de moderne omstandigheden bijna identiek zijn aan de gebeurtenissen van de eerste wereldoorlog (1914-1916). Zij geloven dat de imperialistische roofdieren die worden vertegenwoordigd door de Russische Federatie, de Euro-landen en het door de VS geleide NAVO-blok onderling vechten voor de herverdeling van invloedssferen, controle over transportroutes, enz. Daarom moeten arbeiders, zeggen ze, niet kiezen voor welke imperialistische belangen ze zouden moeten vechten en sterven. Deze kameraden, die zich steunen op een dogmatisch begrepen marxisme, presenteren Oekraïne en zijn volk in de vorm van een boksbal, die aan alle kanten door de imperialisten wordt geslagen. Hieruit hebben ze een conclusie: het is noodzakelijk om de oorlog onmiddellijk te stoppen en alle troepen uit Oekraïne terug te trekken! De kameraden organiseren demonstraties, gaan met hun eisen naar ambassades, maar de oorlog gaat door. In de praktijk komt de positie van deze niet-deelnemers aan de oorlog neer op het leggen van gelijke verantwoordelijkheid bij alle oorlogvoerende partijen, en dus het ontwijken van de verantwoordelijkheid van de belangrijkste agressor - de Verenigde Staten. En de oproep om "de oorlog te stoppen" komt neer op een voorstel om te stoppen met het verslaan van de fascisten. Wat er zal gebeuren met de opstandige mijnwerkers en tractorbestuurders van Donbass in geval van terugtrekking van Russische troepen, de kameraden zijn niet erg geïnteresseerd, of ze geloven zelf niet in hun oproepen. Maar wat er met de Oekraïners gebeurde nadat het russische leger sommige gebieden verliet die eerder van de nazi's waren bevrijd, is al bekend - arrestaties, bloedbaden en executies
.
Er is een groep anti-imperialistische partijen en bewegingen die Rusland en China zien als anti-imperialistische krachten. Ze schatten het grootste gevaar van de groep imperialistische roofdieren van de navo en de vs correct in, maar ze reduceren hun anti-imperialisme tot anti-amerikanisme. Zij zien het burgerlijke Rusland en het moderne China als een progressief, zelfs socialistisch principe. Dit is natuurlijk een vergissing. Rusland en China zijn een afschrikmiddel voor amerikaanse agressie, maar in de strijd voor socialisme doen ze verre van mee.7

Dit is een oneerlijke, op zijn minst opportunistische manier om de discussie te voeren, het eigen standpunt als het juiste naar voren te schuiven en het “andere” standpunt te “kritikeren”.
Er wordt een onbewezen en ongeargumenteerde stelling naar voren geschoven: “Zo gaan een aantal gerespecteerde en geëerde partijen in hun analyse ten onrechte uit van het feit dat de moderne omstandigheden bijna identiek zijn aan de gebeurtenissen van de eerste wereldoorlog (1914-1916).
Men beschuldigt “een aantal gerespecteerde partijen” in feite van historisch revisionisme: uitgaan van historische analogie…. Maar er wordt NERGENS geciteerd, of teksten getoond van die “gerespecteerde partijen” die die stelling bewijzen.
In feite wordt het toepassen van historische analogie door de CAPR zèlf gedaan: het stellen van een antifascistische eenheidsfront (zoals in de Tweede Wereldoorlog. Waarbij wel MOET uitgegaan worden dat China (nog) socialistisch is, want die moet historisch analoog de rol vervullen van het socialistische Soviet-Unie tijdens de Tweede Wereldoorlog, als uiteindelijk doelwit van het fascisme…..
Dubbelzinnig heeft de CAPR het over het “burgerlijke” Rusland en het “moderne” China, ...om het niet te moeten erkennen van een BURGERLIJK China (dat zich VANDAAG DE DAG baseert op het KAPITALISME)…. Men kan niet anders dan erkennen dat het socialisme in China wellicht niet “het ideaal model is” van socialisme…. (zoals trouwens de PVDA dit ook zo stelt in haar congresdocument van 2021…. en dan aanwezig is op het Marxistisch Forum in China, ingericht door de CCP.)

De CAPR gaat in zijn analyse uit van het feit dat het imperialisme in de Russische federatie nog steeds erg zwak is, in zijn beginstadium is , dat de vs en de eu al het mogelijke doen om hun concurrent te onderdrukken en de weg vrij te maken voor wereldhegemonie. Ze maken gebruik van de openlijk fascistische en nazi-krachten die door hen zijn geïnitieerd en gesteund. Het Oekraïense regime – met de aanhangers van Bandera die aan de zijde van het fascistische Duitsland vochten,  Sovjetmonumenten worden gesloopt, enz. – is er in feite in geslaagd de Oekraïense natie op te hitsen tegen de Russische natie en twee eens broederlijke volkeren tegen elkaar op te zetten. We hebben herhaaldelijk opgemerkt dat deze oorlog van de kant van de Russische federatie, hoewel gevoerd door een burgerlijke staat, een defensief karakter heeft van verdediging tegen de imperialistische politiek van de reactionaire alliantie van de westerse mogendheden en een positieve component bevat. De Russische staat, terwijl hij de belangen en aspiraties van de Russische bourgeoisie uitdrukt om over natuurlijke hulpbronnen te beschikken en arbeid te exploiteren, is tegelijkertijd verplicht om rekening te houden met de geavanceerde stemmingen van een aanzienlijk deel van de Russische samenleving. Russische arbeiders sympathiseren met Oekraïners die onder een terroristische dictatuur en totale nazi-propaganda staan. Zo wordt de Russische burgerlijke staat (die de belangen van zijn kapitaal verdedigt) gedwongen om het fascisme te onderdrukken en de nationale bevrijdingsstrijd in Oekraïne te helpen.8

Hier worden in feite de tegenstellingen geschetst van een deel van de burgerij in Oekraïne die aansluiting zoekt bij de EU en de USA, en anderzijds een deel van de burgerij die aansluiting wil behouden met de Russische federatie. Er is geen sprake meer van KLASSEN-tegenstellingen: werkende klasse in Oekraïne, waaronder die van Russische oorsprong, met de burgerij, waarvan ook een deel van Russische oorsprong is. Er is sprake van “Oekrainse natie” en “Russische natie” en van “twee volkeren”. En de strijd ter verdediging van de burgerlijke belangen van de op Rusland gerichte burgerij en kapitalisten tegen de burgerlijke belangen van de op de EU en Amerika gerichte burgerij wordt dan een (hoe dan ook door de burgerij geleidde) strijd tegen “het fascisme en voor nationale bevrijding” en dus voor de verdediging van BURGERLIJKE belangen, NIET die van de werkers. Daar gaat de strijd voor: of ze door de op het westen gerichte burgerij zullen uitgebuit worden of door de op Rusland gerichte burgerij. De eigen burgerij steunen in een inter-imperialistische oorlog, ruikt dat niet naar de Tweede Internationale?
Want waarom is de “antifascistische strijd van reeds sinds 2014” dan niet gevoerd door ALLE werkers in Oekraïne. Hebben de “autochtone” Oekraïnse werkers dan geen last van het fascisme (dat zich toch tegen ALLE werkers keert)?

Daarom geloven de CAPR en orthodoxe marxisten dat de belangrijkste taak van het wereldproletariaat nu is om te voorkomen dat het internationale imperialisme en zijn satellieten, het moderne anti-komintern-pact van anti-soevereine democratieën en de stoottroepen van Bandera het burgerlijke Rusland verslaan. De herhaling in Rusland van het lot van Irak en Libië is niet in het belang van de arbeidersklasse. De CAPR acht het noodzakelijk om bij te dragen aan de speciale militaire operatie in termen van activiteiten en acties gericht op het verslaan van de Oekraïense (fascistische) nazi's.

Het fundamentele verschil tussen de huidige situatie en die van 1914-16 is dat er toen niet zo'n machtige fascistische kern was. Vandaag is dat het geval. De ijzeren hak van het fascisme hangt boven de wereld. Anders dan in 1914 is een opportunist vandaag niet zozeer iemand die, klassenbelangen opofferend, trouw zweert aan zijn imperialistische vaderland. Een opportunist vandaag is iemand die in zijn politieke bijziendheid overschakelt naar de kant van het non-warisme, wil ontsnappen aan de oorlog tegen het fascisme en dit zo dichter bij de mogelijke triomf van het fascisme en bijgevolg de veroordeling van alle arbeidersklassen brengt. 9

Er wordt hier zelf een historische analogie veronderstelt! Daar waar “gerespecteerde partijen” beschuldigd worden van het uitgaan van historische analogie ( zij zouden uitgaan van de analogie in 1914 met die van vandaag) gaat de CPAR ZÈLF uit van historische analogie: de situatie van vandaag is analoog aan die in 1940 van een antifascistisch eenheidsfront tegen het fascisme.

De burgerlijke staat voert oorlog door de methoden en instrumenten die hem ter beschikking staan vanwege de historisch bepaalde productiewijze. De Russische federatie is niet de Sovjet-unie, incompetentie, diefstal, corruptie op alle niveaus is een onvermijdelijk gevolg van de kapitalistische structuur van de samenleving. Al deze kosten vallen uiteindelijk op de schouders van de werkers en hebben een negatieve impact op het front. Dit verergert al de ontevredenheid van de burgers van Rusland zelf met het zogenaamde leiderschap van het land, waardoor ze nadenken en de echte oorzaken van hun eigen problemen en het feit van oorlogen als een natuurlijke voortzetting van het kapitalistische bestaan realiseren. Van tijdelijke steun voor de acties van de burgerlijke staat om het fascisme te onderdrukken tot een alliantie met alle progressieve elementen en lagen van de samenleving tegen de bourgeoisie in de strijd voor het socialisme. Zo wordt een revolutionaire situatie voorbereid.

Tegelijkertijd zijn de arbeiders van de volksrepublieken Loehansk en Donetsk, evenals de burgers van andere regio's van Oekraïne al geharde strijders, die de kracht en onverschrokkenheid vinden om weerstand te bieden aan de nazi's,, die anarchie in het land creëren en deze dappere mensen met geweld bedreigen .Velen kunnen in de nabije toekomst naast Russische arbeiders staan in de unieke gelederen van de detachementen van het leger van het proletariaat. De voortdurende bevrijding van de arbeiders van Oekraïne van de onderdrukking en wreedheden van nazi-misdadigers (d.w.z. de bevrijding van andere gebieden) verbreedt de kring van potentiële aanhangers van het socialistische idee. En dit alles zal het ontwaakte proletariaat, dat de wapens heeft opgenomen, dwingen om verder te gaan.

Communisten moeten dit proces op alle mogelijke manieren helpen. Dit is de taak van de communisten van de communistische arbeiderspartij van Rusland. » Wij pleiten voor de transformatie van de imperialistische oorlog (van de kant van de grote bourgeoisie) en van de nationale en antifascistische bevrijding (van de kant van de proletarische lagen) in een oorlog voor het socialisme!10

Met andere woorden: er is een tussenstadium vandaag de dag tussen het kapitalisme en de strijd voor de revolutie en het socialisme, namelijk die van de “antifascistische bevrijding” (analoog als die in de jaren 40?) De “in principe RECHTVAARDIGE” oorlog wordt echter door de burgerij slecht gevoerd : “ kosten vallen uiteindelijk op de schouders van de werkers en hebben een negatieve impact op het front” Dit zou dan leiden tot “Van tijdelijke steun voor de acties van de burgerlijke staat om het fascisme te onderdrukken tot een alliantie met alle progressieve elementen en lagen van de samenleving tegen de bourgeoisie in de strijd voor het socialisme.
Ik meen dat het opportunistisch en NIET-marxistisch karakter van deze analyse gekritikeerd en weerlegd wordt door een echte revolutionaire, marxistische en communistische analyse (zoals hier door de KKE):

Het voorwendsel van de Russische leiders van het “denazificatie” en “antifascistische” karakter van de oorlog is misleidend. De leiding van de Russische staat en regering - die het resultaat is van de contrarevolutie en schuldig is aan het plunderen van de eigendommen van het Sovjetvolk - terwijl zij haar zware verantwoordelijkheid draagt ​​voor de versterking van de fascistische krachten in Oekraïne, dringt erop aan op een schaamteloze manier te belasteren de onschatbare bijdrage van Lenin, de Grote Socialistische Oktoberrevolutie en de prestaties bij de opbouw van het socialisme. Hij houdt zich bezig met anti-communisme.
De leidende krachten in Rusland zijn tegenwoordig de vertegenwoordigers van de Russische monopoliebelangen en de heersers van het kapitalisme. Ze kunnen niet dienen als een antifascistische kracht.
Fascisme is de schepping van het kapitalisme, een reserve van de uitbuiters tegen de volkeren. Het kan worden geconfronteerd met een georganiseerde massale arbeiders-volksstrijd en niet door deze taak te delegeren aan een deel van de politieke krachten, de bourgeoisie en haar staat. De strijd tegen het fascisme is verbonden met de strijd om de oorzaken die het veroorzaken te elimineren, met de omverwerping van het kapitalistische systeem. (….)
De positie van de communisten ten opzichte van de imperialistische oorlog is een cruciale vraag. Het wordt bepaald door het feit dat in het tijdperk van het imperialisme, dat wil zeggen van het monopoliekapitalisme, de oorlogen die door de burgerlijke klassen worden gevoerd onrechtvaardig en imperialistisch zijn. De volkeren zijn geroepen om hen te veroordelen, om de ideologische, politieke en onafhankelijke massastrijd te versterken om de macht van het kapitaal omver te werpen, kapitalistische uitbuiting te elimineren, socialisme-communisme op te bouwen.
Elke afwijking van dit principe leidt objectief tot afstemming met de belangen van de burgerlijke klassen, van het ene of het andere kamp van “dieven”, met pijnlijke gevolgen. (...)
De akkoorden van Minsk bijvoorbeeld drukten tijdelijke en fragiele compromissen uit van een bepaalde periode, werden gebruikt volgens de plannen van beide partijen en faalden uiteindelijk. Dit is ook het geval met tientallen andere overeenkomsten die worden gebruikt om imperialistische conflicten te bezweren.
De verwarring wordt ook veroorzaakt door de bevordering van de rol van de VN en van het internationaal recht, dat in de afgelopen decennia is vormgegeven in het voordeel van de volkeren dankzij de tussenkomst van de Sovjet-Unie. (….)

In de afgelopen jaren, vooral na de oprichting van de BRICS, is de zogenaamde "multipolaire wereld" naar voren gebracht als een oplossing om de vrede en de belangen van de volkeren te verzekeren, als antwoord op de "unipolaire" wereld en de suprematie van de Verenigde Verenigde Staten. In wezen roept deze theorie volkeren op om afstand te doen van hun eigen belangen of ze te identificeren met de belangen van de burgerlijke klassen en imperialistische centra in concurrentie met het VS-imperialisme om de controle over rijkdomproducerende hulpbronnen en markten. (….)

Ten tweede is er een groot debat, een ideologische confrontatie binnen de communistische beweging over wat imperialisme is. Naar onze mening is dit een fundamentele kwestie en moet het daarom op een meervoudige, broederlijke manier doorgaan, met een uitwisseling van argumenten. De leninistische theorie van het imperialisme blijft relevant en stelt de communisten in staat haar verder te ontwikkelen, rekening houdend met de snelle expansie en overheersing van monopolies in onze tijd, de rol van burgerlijke staten als basis van hun actie, van de verergering van concurrentie en de fundamentele tegenstelling van het systeem tussen kapitaal en loonarbeid.
Imperialisme is monopoliekapitalisme. Het is gebaseerd op grote naamloze vennootschappen, monopolies, de opkomst van de export van kapitaal in relatie tot de export van goederen, de creatie van financieel kapitaal (als een fusie van industrieel en bankkapitaal), het delen en herschikken van markten en territoria.
Deze kenmerken hebben niet alleen betrekking op de staten aan de top van de imperialistische piramide, maar zijn uniform; ze betreffen alle staten, min of meer sterk, omdat het monopolie, het reactionaire tijdperk van het kapitalisme uniek is.
Elke kapitalistische staat maakt deel uit van het imperialistische systeem en voert een imperialistisch beleid, in overeenstemming met zijn economische, politieke en militaire macht, in een web van ongelijke onderlinge afhankelijkheden en afhankelijkheden, met veranderingen en herschikkingen veroorzaakt door de wet van ongelijke ontwikkeling. In het tijdperk van het imperialisme strijden alle burgerlijke staten om de belangen van hun monopolies.
Het beperken van de perceptie van imperialisme tot de Verenigde Staten en hun agressieve buitenlands beleid of tot het beleid van machtige staten in de EU, gaat daarom ongegrond verder dan de sociaaleconomische inhoud van het imperialisme en het reactionaire karakter van het systeem. De analyse die het imperialisme in de Verenigde Staten reduceert, leidt tot valse politieke conclusies, tot standpunten die de alliantie van de arbeidersklasse met delen van haar uitbuiters, met delen van de burgerlijke klasse, in naam van confrontatie, bijv. met het Amerikaans imperialisme en de waarborg van “nationale onafhankelijkheid”. (….)

Ten derde, de doodgraver van het systeem, de arbeidersklasse, dat wil zeggen de leidende kracht in de samenleving en de drager van de nieuwe socialistische productieverhoudingen, evolueerde in de context van het monopoliekapitalisme. De productiekrachten hebben zich verder ontwikkeld, de materiële voorwaarden van de nieuwe socialistische samenleving zijn gerijpt.
Het kapitalisme heeft zijn historische grenzen overschreden, het is verrot.
Ons tijdperk is een tijdperk van overgang van kapitalisme naar socialisme-communisme. De contrarevolutie verandert niets aan het karakter van onze tijd. Integendeel, het bevestigt het. Het benadrukt ook de barbaarsheid van het uitbuitingssysteem dat gebaseerd is op de macht van het kapitaal, op het kapitalistische eigendom van de productiemiddelen en op het winstcriterium. (...)
Objectief gezien is er geen tussenstadium tussen kapitalisme en socialisme-communisme omdat er geen tussenliggende macht is tussen burgerlijke macht en arbeidersmacht. Elke regeringsoplossing op basis van het systeem reproduceert de macht van het kapitaal en het kapitalistische eigendom van de productiemiddelen, handhaaft de uitbuiting van de arbeidersklasse door het kapitaal, de uitbuiting van de mens door de mens.11

Sommige kameraden stellen nu dat door wellicht “het niet kennen van alle feiten” er twee tegengestelde (maar gelijkwaardige) stromingen ontstaan in de internationalistisch communistische beweging waar de ene stroming vertegenwoordigd wordt door de Rusische Communistische Partij van de Werkers en de andere door de KKE. Maar tegelijkertijd, door hun manier van formulering van die twee tegengestelde stromingen, laten ze reeds uitschijnen dat die van de Russische Communistische Partij van de Werkers toch “interessante stellingen bevat” en dat de andere kant “een historische analogie veronderstelt”.
Volgens mij zijn die kameraden aan eenzelfde opportunisme (met gevaar van van revisionisme) als de Russische Communistische Partij van de Werkers.
Die kameraden, net zoals de CAPR, onderkennen niet het REEËLE revisionisme van de Chinese Communistische Partij.

Er zijn enkele van die kameraden die hun argumenten menen te kunnen halen bij ….Ludo Martens, maar hebben hem wellicht niet goed bestudeerd

Het argument “jamaar deze oorlog is niet begonnen door Poetin, maar is begonnen door de fascistische aanval op de Russische bevolking in de Donbas” is een vals argument.
De tegenstelling in Rusland en in de voormalige Soviet-republieken tussen de “liberale” meer op de EU en de USA gerichte burgerij en (nieuwe) kapitalisten en de op Rusland gerichte burgerij en kapitalisten dateert al vanaf 1991. (Lees het boek “USSR – De fluwelen contrarevolutie”!) En natuurlijk onstaan er zo imperialistische allianties (en imperialistische allianties zijn altijd maar voorwaardelik, tijdelijk en labiel …): zoals nu de USA en de EU tegenover Rusland en China.

Maar deze interimperialistische strijd (waar openlijke gewapende strijd maar een deel van uitmaakt) voltrekt zich niet alleen in Oekraïne, maar ook bijvoorbeeld in Afrika en Zuid-Amerika.

In feite was er dus SINDS 1991 een tegenstelling tussen burgerij en kapitalisten die zich richten op de USA en de EU en Pro Russische-burgerij en kapitalisten (in Rusland als zowel in de formalige Soviet-republijken).
En ook was het niet nieuw dat arbeiders en mijnwerkers zich voor een kar lieten spannen van de ene of andere fractie van de burgerij en kapitalisten. Dat was zo in 2014 waar de mijnwerkers en metaalwerkers de wapens opnamen voor debelangen van de op Rusland gerichte burgerij en kapitalisten.
Dit was niet de eerste keer dat de arbeiders zich voor de kar lieten spannen van de burgerij. En dat zogenaamde “marxisten” in het optreden van de arbeiders een zelfstandige revolutionair optreden zagen...
Uit USSR – De Fluwelen contrarevolutie (het congresdocument van de PVDA van haar 4e congres in 1991):

De feitelijke legalisering van burgerlijke partijen heeft het ontstaan aangewakkerd van reactionaire stromingen onder de massa's, die zich uiten in betogingen, meetings en stakingen.
Met veel 'linkse' woordenkramerij, die we bij hem gewoon zijn, heeft de trotskist Mandel de lofzang gezongen van deze "heropstanding van de massa's". Hij verklaarde in de Russische pers: "Het heropbloeien van de zelfstandige activiteit van de massa's, hun groei- ende tussenkomst in het politieke leven, werd zonder twijfel aangemoedigd door de glasnost en is opnieuw een zeer positieve zaak. (...) Het bureaucratisch regime zal alleen uitgeschakeld kunnen worden door een revolutie van de basis, door een vastberaden actie van tientallen en tientallen miljoenen sovjetburgers, en dan vooral van de werkers".12

Welnu, in de huidige politieke verwarring volgt een belangrijk deel van de massa's en een aanzienlijke fractie van de arbeidersklasse, de populistische demagogen zoals Jeltsin die met volharding vechten voor de invoering van het zuivere kapitalisme. De arbeidersbeweging moet, om echt zelfstandig te zijn, dit wil zeggen: dat zij haar historische klassenbelangen nastreeft en totaal breekt met de burgerij, een marxistisch-leninistische politiek aannemen. De 'zelfstandige' activiteit van de massa's waar de heer Mandel zo enthousiast over is, wordt wel degelijk geleid door de burgerlijke contrarevolutie, ook al spruit ze voort uit reële problemen.
Net als extreemrechts en de fascistische organisaties, ondersteunt de groep Mandel de krachten van de restauratie door hun verdien- sten te prijzen in hun strijd tegen "het bureaucratisch regime" en "tegen het stalinisme". Nochtans doorziet elke linkse militant die zich wil informeren, gemakkelijk de ware aard van al die 'freedom fighters'.
Zo was er op 15 november 1990 een betoging in Moskou van praktisch alle groepen die de laatste jaren de enthousiaste steun van de trotskisten hebben gekregen. Volgens Les Nouvelles de Moscou was het "de belangrijkste antiregerings- en anticommunistische uiting van de laatste jaren. Ze werd georganiseerd door het Russisch Democratisch Blok, de vereniging van de kiezers van Moskou, Memorial, het democratisch platform van de CPSU, de Vereniging Schild en anderen. De spandoeken 'De CPSU in de vuilnisbak van de geschiedenis!', 'Medeburgers, laten we Rusland genezen van het bolsjevisme!', 'CPSU, geef ons de drukkerijen terug!' waren vergezeld van slogans met: 'Weg met de CPSU!'. De organisatoren be- weren 400.000 mensen op de been gebracht te hebben. (...) Vjatsjeslav Golikov, lid van het stakerscomité van de mijnwerkers van Kouzbass bedankte de Moskovieten voor hun steun: ...De sovjetregering moet haar ontslag indienen. Zo niet, dan zullen de mijnwer- kers een permanente politieke staking beginnen'. De meeting druk- te haar solidariteit uit met de stakende mijnwerkers en de enkele sprekers die hen vertegenwoordigden werden vereerd met staande ovaties".13
Tientallen clubs, groepen en partijen die er prat op gaan arbeidersorganisaties te zijn, waren van 30 april tot 2 mei in Novokoeznetsk bijeen om de Confederatie van de Arbeid op te richten. Hieraan namen deel: 334 afgevaardigden van de belangrijkste industriële zones van Rusland, Wit-Rusland, de Oekraïne, Kazachstan, Azerbeidzjan en tevens van de arbeidersverbonden van Letland en Litouwen. Die onafhankelijke arbeidersbeweging', die door Mandel toegejuicht wordt, roept op alle manieren op tot de ontwikkeling van het kapitalisme... "Het congres heeft zich ronduit uitgesproken voor de ontwikkeling in het land van marktverhoudingen, daarbij aanstippend dat de overgang naar de markt zich dient te voltrekken naarmate er mechanismen geschapen zullen zijn voor de sociale bescherming van de werkers",14

Er is een opiniepeiling geweest onder meer dan 500 afgevaardigden op het eerste congres van mijnwerkers van de USSR dat in juni 1990 wordt gehouden in Donetsk. 89% van de ondervraagden spraken zich uit voor een economie van het kapitalistische type! Op de vraag: "Voor welke vorm van economie pleit u?", waren er 4% die de planeconomie verkozen. 55% antwoordden: voor een gecontroleerde markteconomie, maar met een sociale bescherming voor de arbeiders; 34% wilden de vrije markt zonder meer. Terwijl 53% van oordeel was dat het privé-bezit van ondernemingen zo ruim mogelijk verspreid moest worden, wenste 23% dat "slechts bij uitzond
ering",15


1http://www.solidnet.org/article/22nd-IMCWP-Conrtibution-by-the-Russian-Communist-Workers-Party/ , Cuba, La Havane, 29 octobre 2022. Tekst van de toespraak van de vertegenwoordiger van de Communistische Arbeiderspartij van Rusland – Communistische Partij van de Sovjet-Unie (CAPR) op de 22e Internationale Bijeenkomst van Communistische en Arbeiderspartijen van 27 tot 29 oktober 2022 in Havana Eerste secretaris van het centraal comité van de communistische arbeiderspartij van rusland, Stepan Sergejevitsj Malentsov.

2Idem.

3Idem.

4Idem.

5Idem.

6Idem.

7Idem.

8Idem.

9Idem.

10Idem.

11https://inter.kke.gr/en/articles/Contribution-of-the-Communist-Party-of-Greece-KKE-at-the-22nd-International-Meeting-of-Communist-and-Workers-Parties-IMCWP-in-Havana/, Contribution of the Communist Party of Greece (KKE) at the 22nd International Meeting of Communist and Workers’ Parties (IMCWP) in Havana, delivered by Giorgos Marinos, member of the PB of the CC of the KK

12 Temps Nouveaux, nr. 38, 1990,p. 42.

13 Les Nouvelles de Moscou, 22 juni 1990. p. 6.

14 Ibidem, 13 mei 1990,p. 5.

15 Ibidem, 2 september 1990, p. 6-7, ‘Pour la grève et la propriété privée’, opinipeiling.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten