27-08-2015

Wie waren die 6% die stemden TEGEN het voorzitterschap van Peter Mertens op het Negende PVDA-congres?


Peter Mertens is verkozen als voorzitter met 94% van de stemmen op het Negende PVDA-congres. De stemming is geheim gebeurd. Verondersteld kan worden dat, omdat er maar één kandidaat was - Peter Mertens – er op het kiesbriefje kon gekozen worden VOOR of TEGEN het voorzitterschap van Peter Mertens. Natuurlijk kan in principe blanco gestemd worden, maar dan stem je in feite ook TEGEN (want je stemt niet VOOR). Dus die 6% procent (100-94%)kan beschouwd worden als 6% van de gedelegeerden die TEGEN het voorzitterschap van Peter Mertens waren.
Nu is Peter Mertens het product van de politieke en ideologische ontwikkeling die in 1999 in gang is gezet in de PVDA en die in 2004 haar definitieve beloop kreeg en is bevestigd geworden op het 8e congres in 2008.
Er was vanaf 2004 een UNANIMITEIT voor die ontwikkeling bij ALLE LEDEN en KADERS die tussen 2004 en 2008 in de partij zijn gebleven of niet zijn eruitgezet.....Maar blijkbaar was er op het Negende Congres toch wat onbehagen bij de uiteindelijke gang van zaken, .... toch bij die 6%...
Nu zijn er verschillende zaken waarvan NU Peter Mertens openlijk en naar buiten, opvattingen verkoopt, die INGAAN tegen wat vroeger de opvattingen waren van de GEHELE partij. Er zijn géén «oudere» opvattingen die op het 8e congres expliciet veranderd of herroepen waren. (véél is ook niet herbevestigd geweest op het 8e congres...)
Veel congresgangers van het 8e congres (zoals de meerderheid van de leden op dat ogenblik) kenden in feite niet véél van de concrete oorspronkelijke opvattingen van de PVDA. Dus je kunt stellen dat 94% ONKUNDIG zijn om te oordelen of Peter Mertens nu opvattingen verkoopt die vroeger als reformistisch, anti-communistisch of anti-marxistisch bestempeld werden. Maar de gebeurtenissen in Griekenland, de politieke ontwikkeling daar en de tegenstellingen die er bestaan tussen de KKE en Syriza, hebben gemaakt, dat de tegenstelling NAAR BUITEN komt van wat vroeger het officiële standpunt, opvatting of houding was van de PVDA over de KKE en de politieke stroming waarui Syriza voortkomt (en die nog gekend is bij de «oude» leden) en zoals ze nu OPENLIJK en NAAR BUITEN vertolkt worden door Peter Mertens
Dit heeft geresulteerd in 6% die TEGEN het voorzitterschap heeft gestemd van Peter Mertens.
In sommige gevallen is het volgens mij zeer duidelijk wie er bij die 6% TEGEN-stemmers was. Ik kan zo, GEARGUMENTEERD zeggen in een aantal gevallen wij er daar bij was, maar in het kader van deze analyse aan de hand van Griekenland nu, beweer ik dat als Frans De Maegd, Herwig Lerouge en Lucien Matterne gedelegeerden waren op het Negende Congres dat ze zeker bij die 6% waren. Met argumenten vanuit een andere analyse (lees "13-04-15 Eerste 'rectificatie' in oorspronkelijke lijn van 5e congres - eenheid rond communistische identiteit – was door Kris Hertogen") meen ik dat Kris Hertogen, àls hij gedelegeerde was op het Negende Congres, OOK TEGEN het voorzitterschap van Peter Mertens zou stemmen.
Maar waarom niet eerder, en rond nog andere opvattingen dan Griekenland geen OPENLIJKE oppositie en/tegenstellingen?

Een overzicht van enkele opvattingen waarrond Peter Mertens nu duidelijk uitspraken doet die TEGENGESTELD zijn aan de oorspronkelijke partijlijn (en die zeker nog niet waren gewijzigd op het 8e congres.

Naar aanleiding van het Negende congres had Apache een interview met Peter Mertens. (een bevriend abonnee, bezorgde mij de tekst). Wat blijkt?
- De PVDA baseert zich niet langer meer op marxisme (zoals op het 8ste congres, weliswaar nog héél formeel, werd gesteld)
Peter Mertens op apache.be: “Onze klassiek marxistische, puur socio-economische kijk en de bijhorende taal, daar zijn we nu echt wel voorbij.
- De PVDA breekt definitief met de communistische partijen en gaat allianties aan (of “onderhoud goede contacten” )met partijen en formaties die vroeger (zelfs door Peter Mertens zélf) als REFORMISTISCH besrempeld werden.
P.M.: “Vroeger hebben we wel contacten gehad met KKE, maar vandaag werken we heel nauw samen met Syriza. Volgende week gaan we er op werkbezoek. We werken ook goed samen met Verenigd Links in het Europees parlement, met partijen zoals de Nederlandse SP en het Duitse Die Linke.
- En als u zich moest afvragen (en je hebt nog niets van mijn analyses gelezen) “Hoe kon men dat de partij-leden in de strot duwen!?
P.M. “Veel (van de huidige partijleden) zijn nog niet zo lang bij de partij en hebben de PVDA van voor 2008 nooit gekend.”

Peter Mertens bepaalde in Knack (27 januari 2015) reeds wat het Negende congres van de PVDA in 2015 zal beslissen1:
“Politiek gezien zou je ons het Syriza aan de Schelde kunnen noemen. Net zoals de SP het Syriza van boven de Moerdijk is.(....)
(H)et Soviet-tijdperk (...)? 'In 2008 (...) hebben we duidelijk gemaakt dat we niet terug willen naar de 20ste eeuw.(...)
(O)p ons partijcongres later dit jaar zullen we de misdaden van Stalin opnieuw veroordelen' (....)
(E)r zijn wel degelijk realisaties op het vlak van onderwijs en gezondheidszorg, bijvoorbeeld in Cuba. Maar ook in andere Latijns-Amerikaanse landen zoals Bolivia en Ecuador.(....), dat wij de misdaden van Stalin, of het militaire regime in Noord-Korea veroordelen is niet nieuw. En op ons congres later dit jaar zullen we dat nog eens herhalen.' (....) We hebben ons programma aangepast aan de actualiteit. We zullen toelichten voor welk socialisme wij staan.”2

In Marxistische Studies No. 72, 29 oktober 2006 , “De arbeidersklasse in het tijdperk van de transnationale ondernemingverdedigde Peter Mertens nog het boek (geschreven door Ludo Martens) "Van Timisoara tot Tien An men" als zijnde een partijdocument. Hierin wordt de HUIDIGE opvatting van Peter Mertens als anti-partijlijn veroordeeld:
"Zij bekwamen zich niet in het maken van een strikte klassenanalyse, al was het maar van één grote sociale en politieke strijd onder Stalin (van het Russisch-Duits Pact bijvoorbeeld) met het doel er algemene lessen uit te trekken. Wie niet leert vechten voor de verdediging van de communistische beweging, wie niet werkt aan de omvorming van zijn eigen wereldopvatting, laat zich inpalmen door de burgerlijke sfeer van zijn omgeving en gaat onvermijdelijk door de knieën als er zich dramatische gebeurtenissen voortdoen, die de burgerij aangrijpt om spektakel te maken rond haar klassieke anticommunistische “waarheden”. Deze breuk met de marxistisch-leninistische standpunten is zeker niet het resultaat van een bewust theoretische aanpak: men heeft opgehouden ze in praktijk te brengen, men heeft verleerd ze te verdedigen en men heeft zich ongemerkt laten meeslepen door de heersende anticommunistische ideeën. (....)
Door de kritiek te richten tegen het geweld onder het socialisme en tegen Stalin, dit wil zeggen tegen de fundamentele ervaring van de dictatuur van het proletariaat, zoekt men een “alternatieve” socialistische weg in de doctrine en de praktijk van de sociaal-democratie."

Eigenmachtig, want nergens door een congres herroepen stelt Peter Mertens bovenstaande opvatting (toen, in 2006, door hem verdedigd als partijlijn) als "niet meer te verdedigen in en door de PVDA"
"De tijden van Ludo Martens heeft de partij achter zich gelaten. "We zijn verveld naar een nieuw soort marxisme", zegt Mertens. "Ik kan de jeugd van de PVDA niet in de vergeetput steken, maar ik kan er wel lessen uit trekken. De uitspraken van Ludo Martens over het stalinisme waren een vergissing."(...) "Je vindt ideologische fouten in elke partij. Het stalinisme was fout."3

De 6% die TEGEN Peter Mertens stemde is voor het eerst in feite OPENLIJKE OPPOSITIE. De aanleiding? Griekenland!
Waarom was er dan niet eerder OPENLIJKE oppositie ...?
1. Iedereen, van kader tot basislid, voorzover IN de PVDA, was akkoord met de politieke en ideologische ontwikkeling van 1999 tot 2008
2. Verschillende kaders, waren/zijn vrijgestelde in de PVDA, maw de PVDA (vanaf 2004 olv Peter Mertens) was hun "werkgever". Duidelijjke oppositie kon dus leiden naar een "vertrouwensbreuk" die een "opzegging van het arbeidscontract" impliceert. Dus omwille van jobzekerheid (en met pensioen inhet vooruitzicht) konden ze zich geen oppositie veroorloven.
3. Veel «oude» kaders en militanten WAREN al lang op pensioen rond 2004 en meenden (veteranen-mentaliteit): "het is aan anderen om initiatief te nemen, wij kunnen nu een welverdiende rust nemen - après nous le déluge".
4.....Maar de standpunten van Peter Mertens waren NU zo tegengesteld aan wat de «oude» kaders/militanten vroeger verdedigden èn daarbij was de stemming geheim, zodat ze hun oppositie gerust konden uiten. Waar Peter Mertens tot ongeveer het 8e congres nog de SCHIJN hooghield met marxistisch-klinkende fraseologie (waardoor de «oude» kaders/militanten, die in zekere mate « besmet » zijn met dogmatisme, in slaap gewiegd werden), groeien er NU tegenstellingen als Peter Mertens OPENLIJK het marxisme laat vallen, anti-communisme predikt, communistisch (zuster-)partijen verloochend en banden aanknoopt met REFORMISTISCHE partijen ( die hij ZELF vroeger als reformistisch verketterde en waar hij ZELF degenen in de partij veroordeelde omwille van hun echte of vermeende banden met die partijen)
Zo kritikeerde Peter Mertens, weliswaar aantoonbaar héél formeel, in 2006 nog het REFORMISME van de Europese Linkse Partij4 (waar later Syriza zou deel van uitmaken en Alexis Tsipras vice-voorzitter van zou worden).....

Wat betreft de NAMEN die ik noemde bij de tegenstemmers, allereerst over Lucien Matterne
Ik was op de Marxistische Zomeruniversiteit, ingericht door Marxistische Studies, en wel in 2011, omdat Samir Amin daar kwam voordrachten geven. Ik had toen een discussie met Lucien Matterne en Herwig Lerouge, waarbij ik (toen...) kritische bedenkingen gaf over het al dan niet revolutionair karakter van de KKE (ik baseerde mij op hun programma dat toen dateerde van 1996)....Met name Lucien Matterne (maar ook Herwig Lerouge) drukten mij op het hart om eens te kijken op de website van de KKE om daar te zien hoe ze "nu" (dus in 20111) duidelijk een revolutionaire lijn ontwikkelden.....

En waarom stel ik dat Frans De Maegd zeker een tegenstemmer zou zijn als hij gedelegeerde zou zijn?
Op de PVDA-website verscheen op 25 januari een analyse van de verkiezingsuitslag in Griekenland.
De linkse PVDA wenst Syriza proficiat met haar klinkende verkiezingsoverwinning. “Na 40 jaar cliëntelisme van Nieuwe Democratie en PASOK heeft in Griekenland voor het eerst sinds 1974 een andere partij de verkiezingen gewonnen. Zes jaar na de crisis, en na vier jaar van onrechtvaardige Trojka-memoranda, hebben de Grieken hun rug gekeerd naar de besparingspolitiek. In Griekenland waait nu een nieuwe wind voor heel Europa. Laten we hopen dat die wind steeds meer mensen op het continent zal begeesteren”, aldus voorzitter Peter Mertens. (...) Peter Mertens schreef begin januari een uitgebreide opinie over de inzet van de Griekse verkiezingen en het programma van Syriza.(....)5
Frans De Maegd schreef in een reactie hierop (en die staat nog steeds op de website):
at ma, 26/01/2015 - 09:50 from Sint-Joris-Weert (Brabant)
Mooi, maar de kameraden van de KKE verdienen toch ook een woordje van steun.. Ze hielden goed stand in de steden. Een sterke communistische partij is nodig in de oppositie en vooral in de klassenstrijd om de beloftes die Syriza maakte waar te maken. (....) Ik blijf een groot vertrouwen hebben in de KKE. We zien hen zeker terug als sterkste en meest betrouwbare partij in de klassenstrijd. En draait het daar, in eerste en laatste instantie, niet om?
Nu een argumentatie, waarom Frans De Maegd en Herwig Lerouge wel bij de tegenstammers MOETEN zijn omwille van de uitlating van Peter Mertens "De PVDA is het Syriza aan de Schelde". Nu hoewel ik goed genoeg weet dat bijvoorbeeld Frans De Maegd zijn TEGEN-stemming ook beïnvloed moet zijn geweest door de oproep van Peter Mertens om op het Negende Congres "de misdaden van Stalin te veroordelen", heb ik geen concrete uitlatingen van Frans De Maegd NAAR BUITEN toe. om dit te bewijzen.
OK dan nu de argumentatie om de tegenstellingen te bewijzen tussen de openlijke uitlatingen van Peter Mertens en de tegenstelling met de tot dan officiële partijstandpunten.

PVDA-standpunt, oktober-december 2012: regeringsdeelname communisten uitzonderlijk, en is meestal capitulatie voor “hervormingen BINNEN kapitalisme”
Herwig Lerouge, nationaal kader van de PVDA en hoofdredacteur van Marxistische Studies (op het 8e congres nog het vormingsinstrument bij uitstek voor de leden genoemd) neemt het standpunt van de PVDA in, inzake regeringsdeelname van communisten in “Is het meeregeren van communistische partijen, een uitweg uit de kapitalistische-crisis?”, In Marxistische Studies nr. 100. Het is een meer concretere, scherpere en meer uitgewerkte versie van de (nogal algemene) analyse die Boudewijn Deckers maakt in 2004 in “Communisten en verkiezingen6 tijdens de door Peter Mertens geleide campagne “bilan van verkiezings-debacle Resist en uitsluiting van groep rond voormalig algemeen-secretaris Nadine Rosa-Rosso”, die hem uiteindelijk tot 2008 de tijdelijke Algemeen Secretaris maakte van de PVDA. Peter Mertens verzwijgt dit standpunt in zijn analyses over Syriza en de verkiezingen in Griekenland.

Is het meeregeren van communistische partijen een uitweg uit de kapitalistische crisis?
(...)In Griekenland en in Nederland willen respectievelijk de linkse coalitie Syriza en de Socialistische Partij duidelijk regeren. (....)
Europees Links is een kwalitatieve sprong in de evolutie naar het (links) reformisme, zo verklaarde een van de stichters, de voorzitter van de Partij van het Democratische Socialisme, Lothar Bisky. In een interview met de krant Freitag legt hij dit als volgt uit: “Voor de politieke krachten van de Europese Unie die voortkomen uit de revolutionaire arbeidersbeweging, betekent de Partij van Europees Links een nieuwe kwalitatieve stap in het aanpassingsproces van het linkse socialisme.”7
Noch in het Manifest van Europees Links, noch in haar statuten, wordt verwezen naar het privébezit van de productiemiddelen, de aan het systeem inherente economische crises, de moordende concurrentie tussen de monopolies of de verdeling van de wereld door de belangrijkste imperialistische machten. De Partij van Europees Links belooft “een progressief alternatief”, “vrede”, “sociale rechtvaardigheid”, “duurzame ontwikkeling” en nog heel wat andere prachtige dingen, waarvan niemand het in zijn hoofd zou halen ertegen te zijn.8
Het blijft allemaal vaag en volledig binnen de grenzen van het systeem en de eigendomsverhoudingen. Integendeel, de partij concentreert zich volledig op de “hervorming in de diepte” van de instellingen van het systeem. “Wij willen de verkozen instellingen – het Europees parlement en de nationale parlementen – meer macht en controlemogelijkheden geven.”9(....)
Die Linke beweert dat zij sociaal en politiek protest combineert en mogelijke alternatieven en politieke verwezenlijkingen tot stand brengt in het kader van de regering. Alsof het met de bestaande krachtsverhouding mogelijk is druk uit te oefenen op de regeringen zodat ze hervormingen doorvoeren in het voordeel van het volk! Het enige wat regeringsdeelname doet, is de massabeweging verlammen en integreren in het systeem, zoals we in Berlijn hebben gezien.
De ervaringen van de communistische deelname aan diverse Europese regeringen hebben bewezen dat ze geen einde maken aan privatiseringen en sociale achteruitgang en zelfs niet de deelname aan imperialistische oorlogen verhinderen. Ze hebben wel het vertrouwen geschokt in deze partijen en aangetoond dat ze geen haar beter zijn dan de andere. Deelname aan een burgerlijke regering waarin de kapitalistische monopolies het voor het zeggen hebben, verzwakt de antikapitalistische krachten.(...)
Regeringsdeelname kan niet, met uitzondering van een situatie waarin het fascisme een reële bedreiging vormt of waarin de kans bestaat op een overgang naar een echte volksregering, dat wil zeggen in situaties met een belangrijke klassenstrijd en een machtsevenwicht in het voordeel van de werkende bevolking (zoals in Chili in het begin van de jaren 1970, in Portugal in 1975…) In zulke situaties is het mogelijk dat we bondgenootschappen zullen moeten sluiten met de krachten die de niet-proletarische lagen van de bevolking vertegenwoordigen maar ook onderdrukt worden door de monopolies of bedreigd worden door fascisme of buitenlandse oorlogsstokers. Maar enkel op voorwaarde dat deze macht evolueert of (wil) evolueren naar een volksdemocratie en het socialisme.
De voorstanders van een coalitie met burgerlijke politieke partijen in de parlementaire instellingen baseren zich vaak op de geschriften van Dimitrov over het eenheidsfront tegen het fascisme. Het is waar dat Dimitrov kritiek uitte op de tegenstanders van een eenheidsfrontbeleid tegen het fascisme. Maar volgens Dimitrov moet het antifascistisch volksfront gevormd worden op basis van een eenheidsfront van de werkers. De regering van het volksfront moet antikapitalistische maatregelen nemen. (....)
De eerste vraag blijft: wat is het karakter van de maatschappij waarin een communistische partij regeringsdeelname overweegt? Het is een kapitalistische staat. De basis van de maatschappij is het kapitalisme en de taak van de overheid bestaat er bijgevolg in dat kapitalisme te besturen, te beschermen en gunstige voorwaarden te creëren voor zijn verdere ontwikkeling. Die staat heeft een grondwet en wetten, regels en reglementen uitgevaardigd die in dienst staan van het doel, namelijk de grondwettelijke orde garanderen, de noodzakelijke voorwaarden creëren voor de ontwikkeling van het kapitaal en conflicten binnen de maatschappij zelf voorkomen.
Het voor de werkers vijandige beleid in zulke maatschappijen is niet de schuld van slechte politici of van slechte partijen die regeren met slechte programma’s. Zolang het privébezit van de productiemiddelen blijft bestaan, zolang de ondernemingen met elkaar moeten concurreren om te overleven, moeten zij accumuleren, hun winsten verhogen, de lonen drukken, weigeren sociale eisen in te willigen. ‘Goede’ politici met ‘correcte’ ideeën en programma’s zullen daar niets aan veranderen. (....)
De kapitalistische staat is er om gunstige voorwaarden te creëren voor de groei van de rentabiliteit van de ondernemingen, om nieuwe markten te scheppen dankzij privatiseringen en een herverdeling van het nationaal inkomen door te voeren ten gunste van de kapitalisten. De kapitalistische staat is er om de nationale arbeidersklasse het zwijgen op te leggen of te beteugelen en om de belangen van het kapitaal in andere regio’s te garanderen.
Regeringsdeelname betekent onder deze voorwaarden enkel deelname aan de sociale afbraak, zelfs als de communisten die wat zouden kunnen vertragen. Het staat gelijk met de ontwapening van het verzet, het geeft de arbeidersbeweging valse hoop.
Vroegere communistische partijen hebben voor regeringsdeelname gekozen ook al wisten ze dikwijls dat ze moesten meeregeren in het belang van het kapitaal en meewerken aan de afbraak van de sociale verworvenheden waarvoor de arbeidersbeweging zo hard had gevochten.
Door hun regeringsdeelname hebben zij meegewerkt aan de demobilisatie van het nochtans zo noodzakelijke verzet en de zo noodzakelijke ontwikkeling van een tegenmacht. Om de klassenverhoudingen te wijzigen moeten we ons verenigen voor gevechten ter verdediging van de sociale verworvenheden, voor de opbouw van een onafhankelijke politieke beweging van de werkers en van al wie verhinderd wordt te werken. We moeten binnen de arbeidersbeweging een groeiend antikapitalistisch bewustzijn verspreiden.
De zwakte van de communistische partijen en de vakbonden, ondermeer hun gebrek aan een klare antikapitalistische koers, is de belangrijkste oorzaak van de agressieve overheersing van het kapitaal in de meeste kapitalistische landen.
We hebben nood aan een alternatief politiek programma en wij moeten voor dit programma vechten. Een dergelijk programma houdt directe eisen in, maar ook het ordewoord van de afschaffing van de kapitalistische eigendomsverhoudingen. Deze eisen moeten niet gericht worden naar potentiële partners binnen een linkse regering (die niet bestaat), maar naar de georganiseerde arbeidersbeweging en de andere uitgebuite lagen van de maatschappij. Ze moeten gericht zijn naar de vakbonden, naar alle mogelijke actieve organisaties van het volk in alle domeinen van de sociale, democratische, anti-imperialistische en culturele strijd. (....)
De crisis maakt dat brede lagen werkers de sociaaldemocratie de rug toekeren. Wij moeten hun geen nieuwe ‘vernieuwde’ sociaaldemocratie aanbieden.10

April 2014, kritische analyse in Marxistische Studies over Syriza
In april 2014 verschijnt in no 106 van Marxistische Studies (het vormings-instrument bij uitstek voor leden en kaders van de PVDA) een kritische analyse van Syriza. Het is verhelderend de héle analyse te lezen, maar hieronder een aantal punten....
Het stichtingscongres van 10 tot 14 juli 2013 maakte van Syriza een echte partij.(...)
Syriza voerde campagne met een voorstel voor een linkse antibesparingsregering. Die zou de Griekse schuld heronderhandelen, de lonen en de werkgelegenheid in de openbare sector herstellen en de onrechtvaardige belastingen afschaffen. Ondertussen zou ze wel in de eurozone en de Europese Unie blijven.(...)
De ‘afschaffing van een belangrijk deel van de schuld’ is een kernpunt dat op het partijcongres werd aangenomen. Het economisch programma van Syriza van 2012 stelt: “De geaccumuleerde schuld aanpassen en de voorwaarden scheppen voor een toekomstige financiering van de ontwikkeling door de afschaffing van een groot deel van de schuld… Deze aanpassing zal gebeuren in het kader van een Europese oplossing die geldt voor alle landen van de Europese Unie en op basis van bilaterale onderhandelingen.”11(....)
Philippe Marlière12, professor aan het University College van Londen en lid van het Links Front in Frankrijk, zegt hierover: “(...)Een linkse regering zou de schuld niet langer annuleren, maar zou wel meer tijd vragen om haar verplichtingen na te komen.” Tsipras bevestigde dit tijdens zijn bezoek aan Duitsland in januari 2013. In een interview met de radiozender Deutsche Welle verklaarde hij dat zijn partij de schuld niet eenzijdig zou annuleren, maar vooral zou onderhandelen over nieuwe leenovereenkomsten. “Een belangrijk bedrag van de nominale waarde van de schuld moet worden kwijtgescholden”, zei hij recent nog.13
Syriza is dus van mening dat althans een gedeelte van de schuld legitiem is of dat het zou volstaan te onderhandelen met de Europese Unie over een gedeeltelijke kwijtschelding van de schuld om het lot van de bevolking te verbeteren. Dat betekent dat de werkers toch een beetje zullen betalen, al is het misschien iets minder dan nu. (....)
Tsipras bevestigde zijn standpunt tegenover de Oostenrijkse sociaaldemocraten. De veranderingen die hij voorstelt om “de eurozone te redden” zijn mogelijk “zonder te breken met de nu geldende verdragen”.14 Aan die verdragen – van Maastricht tot Lissabon – zal dus niet geraakt worden, hoewel ze de lidstaten precies onderwerpen aan de instellingen en de werking van de Europese Unie, met inbegrip van de begrotingsprincipes, de economische, sociale en rechterlijke beslissingen of ook nog de gemeenschappelijke defensie, die de militaire integratie versterkt en de samenwerking met de NAVO bekrachtigt. (....)
Over de financiering van haar herstelprogramma blijft Syriza zeer vaag: “De inkomsten van de overheid zullen komen van een belasting op de grote fortuinen, op nettowinsten, op de hoge inkomens, het grootgrondbezit en de bezittingen van de Kerk. Zal het volstaan een “vermogenskadaster” in te stellen en “de tarieven en belastingschalen voor de personenbelasting en de heffingen op inkomsten van rechtspersonen op het niveau van het Europese gemiddelde” te brengen? Voeren de andere Europese landen, met hogere belastingtarieven, een relancebeleid? (...)
Er staats zelfs niets in het voorstel van Syriza om de rijken die hun geld op rekeningen in Zwitserland zetten, te sanctioneren door bijvoorbeeld hun eigendommen in Griekenland te onteigenen. Ook niets over het annuleren van het stelsel van ‘zero belasting’ voor de reders en de Kerk. Maar Syriza is wel uit op een akkoord “met de maritieme bedrijfstak en de kringen van de reders, met het oog op de afschaffing van de 58 verschillende fiscale uitzonderingen en met het doel een stevig en duurzaam belastingstelsel te creëren, dat beantwoordt aan de grondwettelijke plicht van alle Griekse burgers om bij te dragen aan de belastingen”.(...)
Er is in dit programma geen sprake van mobilisatie van het volk met duidelijke ordewoorden tegen de grote fortuinen. Er is ook geen sprake van enige mobilisatie van de werkers tegen het verzet van de burgerlijke klasse, dat onvermijdelijk zal volgen. Geen woord, ten slotte, over het feit dat men onmogelijk een einde kan maken aan de besparingen zonder de rol in vraag te stellen van de Europese Unie als imperialistische macht die van Griekenland een laboratorium heeft gemaakt. (...)
Syriza wil “de lopende privatiseringen annuleren en de geprivatiseerde strategische ondernemingen terug onder overheidscontrole brengen”. Zo geformuleerd is het niet meer dan een vrome wens. Wat betekent immers “terug onder overheidscontrole brengen” als men niet terzelfder tijd de kwestie van kapitaaleigendom aanpakt? (....)
De visie van Syriza spaart het kapitalistisch systeem zelf. De oorsprong van de economische crisis van relatieve overproductie, gepaard aan de overaccumulatie van kapitaal, ligt in de kapitalistische productieverhoudingen, in de tegenstelling tussen diegenen die de rijkdom produceren, dat wil zeggen de werkers, en diegenen die zich deze rijkdom toe-eigenen, namelijk de kapitalistenklasse, de grote monopolies op kop. Syriza verkiest de notie “subversie” boven de notie “klassenstrijd”. (...) Subversie staat tegenover de organisatie van de werkers in een partij en in vakbonden die strijd voeren. De term “subversie” heeft in de alterglobalistische wereld een meer culturele gevoelswaarde gekregen. Het is een beweging van burgers tegen de consumptiemaatschappij, tegen de onrechtvaardigheid.(....)
Voor Syriza is de arbeidersklasse niet meer dan een onderdeel van de bevolking. In haar politieke resolutie heeft Syriza het enkel over de arbeidersklasse als over een sociale laag die in het bijzonder het slachtoffer is geworden van de besparingen. De arbeidersbeweging heeft geen rol van betekenis te spelen in het project van een linkse regering. (...)
(Ge)en woord over de belangrijkste gevechten die de arbeiders geleverd hebben: de staalarbeiders, bijvoorbeeld, die de regering na negen maanden staking deden plooien (2011-2012) of de matrozen die het behoud van de collectieve arbeidsovereenkomsten afdwongen (2012).
De staalarbeiders van Aspropyrgos nabij Athene staakten tegen het besparingsplan van hun werkgever die hun nog maar vijf uur per dag wilde laten werken voor een loon van 500 euro. Zij konden standhouden dankzij de steun van PAME – het militante arbeidersfront dat dicht aanleunt bij de KKE – en van alle Griekse werkers. Maar kom bij hen niet af met Syriza. “In Volos, een andere staalfabriek van dezelfde groep, stemde Syriza bij monde van zijn syndicale afgevaardigde tegen de staking en voor het besparingsplan van de patroon”, zegt Yannis, een staalarbeider van Aspropyrgos. Hetzelfde kunnen we zeggen over de arbeiders van de scheepswerven, van wie de grote meerderheid bij PAME is aangesloten. In 2012 moesten ze het hoofd bieden aan een ‘links blok’ waarvan ook Syriza deel uitmaakte, dat hun voorstelde minder uren te werken voor minder loon. Dit voorstel kreeg maar 26 stemmen van de 400 aanwezige metaalarbeiders.15
(...)(B)ij de syndicale verkiezingen van 2013 van de havenarbeiders van Piraeus (de haven van Athene), en ook in de bouwsector of in de voedingssector. Daar hebben de leden van PAME hun positie van eerste syndicale kracht nog versterkt. Bij de verkiezingen in de voedingsindustrie won de lijst van PAME met 80 % van de stemmen tegen een coalitie van syndicalisten van Syriza, de Pasok en de Nieuwe Democratie16, die eigenlijk een ‘anti-PAME’-lijst was. (...)
(...) Syriza doet er alles aan om in de regering te geraken en weinig of niets aan het uitbouwen van een oppositiebeweging onder de werkers, de werklozen, de jongeren of iedereen die op een of andere manier door de crisis wordt getroffen. (...)
Met de Pasok regeren is voor Syriza geen nieuwigheid. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2010 vormde Syriza een bondgenootschap met de Pasok in drie gemeenten van Athene en Thessaloniki. Op het eiland Ikaria voerde Syriza samen met de Pasok en Nieuwe Democratie campagne tegen de communistische lijst van de KKE die daar al tientallen jaren de meerderheid had. Syriza aanvaardde zelfs de steun van de extreemrechtse partij Laos die haar kandidaat terugtrok. De KKE behaalde op haar eentje 49,5 % van de stemmen, de anti-KKE-alliantie slechts een paar honderd stemmen meer. (....)
“We moeten duidelijk maken dat ons standpunt… geenszins een bedreiging inhoudt voor de VS noch een poging is om de geopolitieke voorwaarden van de regio te destabiliseren”, verklaart Alexis Tsipras bij zijn bezoek aan de Verenigde Staten in januari 2013. “Integendeel, voegt hij eraan toe, onze politiek is een aanvulling op de internationale initiatieven, ook die van de regering van Obama, in het kader van een brede en wereldwijde macro-economische stabilisering.”17 In een vrije tribune in de New York Times schrijven twee Amerikaanse professoren, James K. Galbraith en Yanis Varoufakis, dat “Syriza niet van plan is uit de NAVO te stappen, noch de Amerikaanse militaire basissen te sluiten.18 Daarvoor baseren ze zich op Tsipras’ eigen uitspraken tijdens zijn ontmoetingen in de VS. (...)
Het programma van Syriza is de afgelopen twee jaar aanzienlijk veranderd. (....)
Naarmate Syriza dichter bij de macht komt, verliest haar programma zijn eerder radicale aspecten om aanvaardbaar te worden voor een deel van de Griekse en de Europese burgerij.19
Welke partijleden, gedelegeerden op het Negende Congres en die het voorzitterschap van Peter Mertens hebben bejubeld, hebben dit ooit bestudeerd?

Op 16 juli 2014 PVDA-standpunt namens Herwig Lerouge: Syriza is NIET antikapitalistisch en blijft, HOE DAN OOK, in NAVO en EU
Herwig Lerouge schreef nog in International Communist Review no 4 (16/7/14)(een
initiatief van de KKE, waaraan de studiediensten van de verschillende communistische partijen waaronder ook Marxistische Studies van de PVDA aan meewerken) het volgende:
”In Griekenland, (...) maakt Syriza, de plaatselijke afdeling van de Europese Linkse Partij, haar programma aanvaardbaar voor de EU-leiders en de Griekse burgerij.(...) Nergens wordt het kapitalistische systeem vernoemd als reden van de crisis, alleen het “neoliberale” beleid. Het programma werd voorgesteld als sociaal en fiscaal rechtvaardig. Het beloofde de speciale belastingen voor lagere en midden-inkomens op te heffen. (...) Het is een programma dat nergens en nooit buiten het kapitalistische kader ging.(...) Wat de schuldenkwestie betreft zocht het programma naar een compromis met de leidende burgerij in de EU. Het Syriza regeringsprogramma is veel minder dan het tienpunten plan voor de verkiezingen van 6 mei dat opriep voor een “moratorium op schuld-beheersing, onderhandeling voor de annulering van schulden (bepaalde schulden, niet “DE” schuld zoals de KKE eiste) en ... een regeling voor de resterende schuld met een clausule voor provisies voor economische ontwikkeling en tewerkstelling”. (...) Voor de nieuwe verkiezingen van 17 juni, riep het “regerings-programma” op “voor nieuwe onderhandelingen over de lening-overeenkomst”. Er was geen radicale eis in de zin van dat degenen die verantwoordelik waren voor de crisis (de Griekse en Europese industriële en financiële kapitalisten ...) moeten betalen. Syriza zal de schuld niet annuleren. Er waren geen radicale maatregelen om de rijken te doen betalen,noch om hen bepaalde maatregelen op te leggen. Alles zou moeten onderhandeld worden. (....) Er was geen regeling getroffen om een regering te vormen die in staat was op zulke maatregelen op te leggen, het zou alleen maar “ de Griekse belasting-ratio's brengen tot het niveau van de rest van Europa”, waar, zoals is geweten, alle lasten terecht komen op de werkende bevolking. (....) Syriza blijft in de NAVO, en in de EU."20
Wellicht zullen leden van de PVDA dit niet hebben gelezen, maar Herwig Lerouge vertolkt hier wel het standpunt van de PVDA. Aangezien Peter Mertens zich kandidaat mocht stellen én dan nog 94% van de stemmen verzamelde, vrees ik dat Herwig Lerouge géén argumentatie tegen het kandidatuur-schap van Peter Mertens op het congres heeft gegeven... Maar hij zal zéker TEGEN Peter Mertens gestemd hebben! Lees maar hieronder waarom ik zo zeker ben.

Op 5 januari 2015, lijd Peter Mertens aan geheugenstoornis?
De Persdienst van de PVDA op 25 januari: “Peter Mertens schreef begin januari een uitgebreide opinie over de inzet van de Griekse verkiezingen en het programma van Syriza.”21
Deze “uitgebreide opinie” schreef Peter Mertens op 5 januari voor een column in de KNACK en “vergeet” de vroegere door de PVDA ingenomen standpunten over Syriza over “regeringsdeelname”... en de KKE bestaat niet meer voor hem, wordt nergens vernoemd...:
Midden deze golf van inbeslagnames kent de hypocrisie van de Griekse regering geen grenzen. "Als de communisten aan de macht komen zullen ze de huizen van de mensen in beslag nemen", zo vertelde de uiterst rechtse minister van Gezondheid Adonis Georgiadis onlangs. Georgiadis weet heel goed dat Syriza net opkomt tegen de drieste confiscaties, en dat de partij in haar programma een uitgebreid plan voor nieuwe sociale huisvesting heeft uitgewerkt. Maar in de politieke oorlog lijkt elk argument geoorloofd. De regering in Athene is een groothandelaar in angst geworden, bij gebrek aan elk positief project om zelf de Griekse bevolking te enthousiasmeren. Die strategie werkte nog bij de verkiezingen in 2012, maar nu de plaat blijft hangen is de vraag: hoe lang nog? (....)
De insinuatie dat Syriza terug zou willen naar de Drachme, en uit de Eurozone zou willen stappen is niets minder dan plat populisme en gemakkelijke angstwekkerij. Syriza pleit actief tegen een Grexit, en wil een Europese Schuldenconferentie zoals die ook in 1953 voor Duitsland werd georganiseerd. De Europese Centrale Bank weet dat zeer goed.(...)
"De Duitse regering is van oordeel dat een exit van Griekenland uit de Eurozone bijna onvermijdelijk is, wanneer oppositieleider Alexis Tsipras de regering zou leiden na de verkiezingen, en wanneer hij de strikte budgettaire koers zou verlaten en de schulden van het land niet langer zou betalen." (....)
Merkel weet donders goed dat twee derde van de Grieken geen voorstander zijn van een Grexit, en dat ook Syriza al meer dan drie jaar lang stelt dat zij de Eurozone niet willen verlaten.(...) Als in Athene een nieuwe wind aan de macht komt, die de blinde besparingspolitiek van het Schumanplein radicaal in vraag stelt en de almacht aan de kaak stelt van de Europese grootbanken-schuldeisers en de Europese industriële lobby's die voor een prikje de beste stukken van de Griekse economie overkopen, dan zou dat wel eens een vonk kunnen ontketenen voor andere volkeren in Europa. Desnoods zetten we ze uit de Eurozone, aldus Merkel, opdat niemand in Spanje of Ierland op hetzelfde gedacht zou komen. (....)
'De zwakste schakel in Europa zijn de kiezers', en dat is zo omdat ze (...) in hun dagelijks leven zien dat de absurde besparingsmaatregelen hen in een zesjarige-depressie hebben gebracht. Als de kiezers centrumliberaal stemmen, in welke scharkering ook, dan is dat een moment van waardigheid in een democratie. (...) (W)anneer de kiezers buiten het centrumliberalisme durven denken,(...) dan kruipt uit alle kelders van het establishment een diepgewortelde minachting voor het democratisch proces naar boven (, en) roepen zij 'extremisten' en 'populisten' naar de enige grote partij die de sociale zekerheid op het schiereiland wil heropbouwen en versterken. (...)
Wat is dan het radicalisme dat Syriza voorstaat? Op een grote meeting in Athene maakte de partij vorige zaterdag, 3 januari, haar vier pijlers voor nationale wederopbouw bekend. De eerste pijler is de strijd tegen de humanitaire crisis. Syriza wil een investeringsplan om de dringendste noden van de moe getergde Griekse bevolking te lenigen. Het gaat dan bijvoorbeeld om gratis eerstelijnsgeneeskunde voor werklozen, en voor al diegenen die uit de boot van de sociale zekerheid zijn gestoten. De tweede pijler is de heropstart van de economie en het invoeren van fiscale rechtvaardigheid die ook de familie Latsis en de andere superrijke Grieken doet bijdragen. De derde pijler bestaat uit een nationaal noodplan voor de tewerkstelling. Het plan wil 300.000 nieuwe banen creëren, in alle sectoren van de economie. Bovendien wil Syriza dat de collectieve arbeidsovereenkomsten opnieuw gerespecteerd worden, en dat het minimumloon terug wordt opgetrokken tot 751 euro. De vierde pijler tot slot bestaat uit de verdieping van de democratie. Syriza spreekt over empowerment-programma's met veel ruimte voor wetgevende initiatieven vanuit de samenleving en vanuit het middenveld, en met meer mogelijkheden om bindende referenda te organiseren. Er moeten ook meer strikte regels komen voor parlementsleden, om de jarenlange corruptie en vriendjespolitiek die door parlementaire onschendbaarheid in stand werd gehouden tegen te gaan.
Dat betekent dat er een sociale en leefbare oplossing voor de schuldenlast wordt gevonden. De partij vraagt een Europese Conferentie over de schuldenkwestie om voorstellen te bespreken zoals een moratorium op de afbetaling dat het mogelijk maakt om fondsen te verwerven voor economische groei, de kwijtschelding van een groot deel van de schulden, en een groei-clausule voor de afbetaling van de resterende schulden, zodat de afbetaling groei-gebonden is en niet begrotingsgebonden. (...)Wolfgang Münchau in zijn editoriaal van de Financial Times op 24 november jongstleden(....):"Stel dat u meer investeringen in de publieke sector en een herschikking van de schulden wil. Wel, dan moet u zichzelf volgende vraag stellen: als u een burger van een land uit de eurozone zou zijn, welke politieke partij zou u moeten steunen opdat dit gerealiseerd wordt? U zal zonder twijfel moeten vaststellen dat er niet veel keuze is. (...) In Griekenland is het Syriza, en in Spanje is het Podemos, vanuit het niets nu aan de leiding van de verkiezingspolls, die zo'n programma benaderen. U mag uzelf beschouwen als geen voorstander van radicaal links, maar als u meer investeringen wil en een herschikking van de schuldenlast dan zou radicaal links toch uw enige optie zijn.(...) Hoe zit het dan met de partijen van centrum-links, de sociaaldemocraten en de socialisten? Steunen zij dan niet zo'n programma? Ja, dat overkomt hen wel, in de oppositie. Maar eenmaal aan de macht, voelen zij de nood om respectabel te worden.(...) Eén van de particuliere dimensies in Europa is dat de partijen van radicaal links de enigen zijn die een redelijke politiek zoals een schuldherschikking steunen."22

Op 19 januari 2015: een solidariteitsboodschap met de KKE van de leiding van de PVDA (zonder medeweten van Peter Mertens blijkbaar?...)
Op 19 januari is er de volgende boodschap aan het Centraal Comité van de Communistische Partij van Griekenland:
Beste Kameraden,

De Partij van de Arbeid van België (PVDA/PTB) zend haar beste wensen naar de Communistische Partij van Griekenland voor de komende algemene verkiezingen.
de Griekse arbeidersklasse en het gehele volk hebben reeds te lang en te veel geleden van de effecten van de ernstige kapitalistische crisis en van de besparings-maatregelen opgelegd door de Europese Unie en de Griekse bourgeoisie.
In het verzet tegen deze harde politiek en haar zware gevolgen, en in de strijd voor een fundamentele breuk ermee en voor een totaal andere maatschappij, gebaseerd op de macht van de arbeidersklasse en het volk, heeft de KKE altijd in de voorste linies gestaan. We hopen dat deze principiële positie zal leiden naar een verder succes, in de klassenstrijd alsook in de electorale arena.

Met onze kameraadschappelijke groeten,

De afdeling van Internationale Betrekkingen van de PVDA23

Op 25 januari 2015: “de Persdienst van de PVDA” kent alleen maar Syriza, partijleden reageren verbaasd
Op 25 januari schrijft de Persdienst van de PVDA op haar website:
De linkse PVDA wenst Syriza proficiat met haar klinkende verkiezingsoverwinning. “Na 40 jaar cliëntelisme van Nieuwe Democratie en PASOK heeft in Griekenland voor het eerst sinds 1974 een andere partij de verkiezingen gewonnen. Zes jaar na de crisis, en na vier jaar van onrechtvaardige Trojka-memoranda, hebben de Grieken hun rug gekeerd naar de besparingspolitiek. In Griekenland waait nu een nieuwe wind voor heel Europa. Laten we hopen dat die wind steeds meer mensen op het continent zal begeesteren”, aldus voorzitter Peter Mertens. Peter Mertens schreef begin januari een uitgebreide opinie over de inzet van de Griekse verkiezingen en het programma van Syriza.(...)
“De Grieken hebben niet tegen Europa gestemd, ze hebben voor een ander Europa gestemd, een Europa dat de sociale noden beantwoordt, dat investeert en werk creëert, dat fiscale rechtvaardigheid instelt en tot een schuldherschikking komt. Ze hebben het recht om dat te willen, en ze hebben wat ons betreft ook overschot van gelijk om een sociale weg zoeken uit het kerkhof van memoranda en beloftes. Dat hebben ze vandaag massaal gedaan, en ik kan daar alleen maar respect voor hebben.(....) Iedereen weet dat het heel moeilijk zal worden, en het Griekse volk is het eerste dat beseft dat niet alles onmiddellijk zal veranderen. Zeker is dat men in Frankfurt, in Brussel en Berlijn allerminst gelukkig is met deze uitslag. De druk op de nieuwe Griekse regering zal dus worden opgevoerd. We kunnen alleen maar hopen dat de mobilisatie van de Grieken behouden blijft, zodat de nodige tegendruk kan gezet worden. Dat is voor morgen, want vandaag overheerst de vreugde dat er opnieuw een links project van hoop in de steigers is gezet."24

Onder deze Persmededeling verschijnen enkele reacties (en die dan nog blijven STAAN, hetgeen niet altijd het geval is geweest, ik kan er van meespreken....!!):
De Maegd at ma, 26/01/2015 - 09:50 from Sint-Joris-Weert (Brabant)
Mooi, maar de kameraden van de KKE verdienen toch ook een woordje van steun.. Ze hielden goed stand in de steden. Een sterke communistische partij is nodig in de oppositie en vooral in de klassenstrijd om de beloftes die Syriza maakte waar te maken. Gisteren keek ik met veel plezier naar de vreugdebeelden in het Syriza kamp. Plots kreeg ik een zeer onprettig gevoel en dacht aan de vreugdebeelden toen Mitterand en de PS de overwinning behaalde in 1982. De PCF werd toen opgenomen in de regering om haar te verstikken. Na het vertrek van de PCF en de ommezwaai van Mitterand bleef de PCF verzwakt achter. Toch is de situatie vandaag te verschillend en kon ik die sombere gedachten van mij afzetten. Sommige FB vrienden vinden dat Syriza het “nieuwe Pasok” is. Dat is op zijn minst sterk overdreven. Ongewild vertaalt dit standpunt een zeker misprijzen voor de massa’s, die echt verandering willen en in het programma van Syriza een geweldige kans zien. De geschiedenis toont dat de massa’s meestal niet de meest korte weg kiezen naar de revolutie, hoe noodzakelijk die ook mogen zijn. Ik vraag mij echt af of de KKE daarom niet Syriza in zekere mate niet had kunnen steunen op de manier dat Lenin in “de linkse stroming.. “de Britse communisten in 1921 opriep om Labor Party “te steunen”. Na de wereldoorlog 1 en de invloed van de Oktoberrevolutie pakte Labor links uit. De werkers, die Labor nog niet aan te werk hadden gezien, hadden dan ook enorme verwachtingen in die partij. Lenin raadde de communisten aan om Labor aan zijn woorden te herinneren indien ze aan de macht kwamen. Natuurlijk kon en wilde Labor haar beloften niet waar maken en zo zouden de communisten hun kans krijgen. Een beter voorbeeld uit de geschiedenis is het Front Populair in Frankrijk in 1936. Het Front won de verkiezingen en links kwam aan de macht. Maar de PCF bleef in de oppositie en kon zo de geweldige klassenstrijd leidden en de linkse regering tot historische toegevingen dwong. Alle historische vergelijkingen zijn natuurlijk relatief. Ik blijf een groot vertrouwen hebben in de KKE. We zien hen zeker terug als sterkste en meest betrouwbare partij in de klassenstrijd. En draait het daar, in eerste en laatste instantie, niet om?

Hamelink at ma, 26/01/2015 - 18:06 from Terneuzen
Kameraden, Is het voor de PvdA-Be te moeilijk om vooral de KKE te feliciteren. Vooral omdat de KKE onder zeer moeilijke omstandigheden zelfs winst heeft kunnen boeken en de drijvende kracht is en zal blijven achter veel massale acties tegen de oude regering. Dat de sociaal democraten van Syriza samen willen gaan regeren met de zeer conservatieve en uiterst rechtse nationalisten zal de strijdbaarheid van de straat niet versterken, integendeel. Geen illusies daarom v.w.b de verbeteringen die zijn beloofd door Syriza. Verder machtsvorming op straat, in de bedrijven en buurten zal noodzakelijk blijven. Daar hebben we een KKE voor en die verdient alle steun en grote felicitaties. Kameraadschappelijke groet.

Kaddouri at ma, 26/01/2015 - 23:10 from Wilrijk
Proficiat aan de kameraden van KKE klassenstrijd in daden en niet in woorden! Syriza genoeg woorden tijd voor daden....Geen nieuwe pasok in Europa aub!

Op 27 januari 2015: Peter Mertens bepaalt “officieel standpunt van PVDA”: Syriza, links van sociaaldemocratie is “echt nieuw alternatief”. Reactie: “Waarom niets over KKE?”
Op 27 januari op de website van de PVDA en met de mededeling “ Dit artikel werd geschreven de ochtend na de verkiezingen van 25 januari 2015 en werd oorspronkelijk gepubliceerd als opiniestuk op de website knack.be”:

'Het Griekenland van vandaag is politiek niet meer het Griekenland van gisteren. En dat is een uitstekende zaak. Het betekent dat er opnieuw debat is in Europa, en dat het eenheidsdenken niet langer als een loden deken over Europa ligt', schrijft Peter Mertens. 'Maar gemakkelijk zal het niet zijn, en dus kunnen we enkel maar hopen dat de bevolking gemobiliseerd blijft.'
De Europese politieke klasse heeft gisteren in Griekenland een oplawaai van jewelste gekregen. Men kan het uitdrukken zoals men wil, maar de schaal waarmee de traditionele partijen van de kaart werden geveegd is ongezien. En dat is niet onbegrijpelijk, want Hellas is moe-bespaard.
Het is onmogelijk om de kiesuitslag van gisteren te begrijpen los van de economische en sociale context van het schiereiland. De besparingspolitiek die Nieuwe Democratie en Pasok - onder leiding van de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het Internationaal Monetair Fonds - hebben doorgevoerd, heeft niet gewerkt. Op geen enkel vlak. Noch sociaal, noch economisch. Alle Europese excellenties die vandaag opnieuw het er-is-geen-alternatief-deuntje zingen, hebben niets begrepen van de situatie in Griekenland en de verkiezingsuitslag van gisteren.
Op nauwelijks vier jaar werd een kwart van de nationale rijkdom vernietigd (het BBP daalde met 25 procent). De schuldenlast verminderde niet, maar groeide van 120 procent van het BBP naar 176 procent van het BBP. De allerrijkste Grieken bleven buiten schot, en een deel onder hen sleurde de rijkdom naar veilige kluizen in Zwitserland en naar dubieuze constructies in Luxemburg. De Griekse bevolking betaalde de prijs en verarmde zienderogen, tot één van de laagste niveaus van het Europese continent. (...)
De Europese Volkspartij (met Nieuwe Democratie) en de Alliantie van Socialisten en Democraten (met Pasok) zijn aan de kant gezet, om de weg te openen voor een nieuw alternatief.
In de Duitse krant Die Zeit vertelt Zacharias Zakarakis vandaag niets anders dan wat ik in 2011 reeds in mijn boek 'Hoe durven ze?' heb geschreven. Zakarakis: 'Grote delen van de bevolking leven al jaren onder het bestaansminimum. 300.000 families kunnen zich geen stroom meer veroorloven. Tezelfdertijd betalen rederij-miljonairs en -miljardairs nauwelijks belastingen. Ultrarijke belastingontduikers werden nooit ter verantwoording geroepen, en dat om politieke redenen.
Dit onrecht houdt geen enkele maatschappij uit, het heeft Griekenland verscheurd. Daarom is het juist dat deze regering nu aftreedt en met haar de doorheen de decennia verknochte machtsstructuren. Als Tsipras zijn beloftes realiseert dan moeten velen enkel het verlies van hun privileges vrezen. Het wordt tijd!'
De Grieken hebben de weg geopend naar een alternatief dat in de eerste plaats beantwoordt aan de sociale noden van het land. (....) Het is precies dat wat Syriza doet, met maatregelen zoals gratis elektriciteits-voorziening, voedselbonnen voor minstens 300.000 gezinnen, een 13de maand voor gepensioneerden met een inkomen onder de 700 euro, gratis medische verzorging en medicamenten voor de meest behoeftigen en de afschaffing van de speciale belasting op stookolie.(....)
Dat heet extremisme te zijn, terwijl het een programma is dat een antwoord wil bieden aan 'de humanitaire catastrofe' (de woorden zijn van Artsen Zonder Grenzen) die een rijk Europees land treft.
Vanuit Frankfurt, Brussel en Berlijn wordt ook erg argwanend gekeken naar de belofte van Syriza om "het arbeidsrecht te herstellen", om "de onwettelijke ontslagen terug te schroeven" en om "het minimumloon tot 751 euro op te trekken". Tijdens de campagne heeft Tsipras deze sociale eisen als breekpunten naar voor geschoven.
En dan is het even schrikken bij de Europese Commissie, want de laatste zes jaar werden de breekpunten steevast vanuit Brussel opgelegd. Het Griekenland van vandaag is politiek niet meer het Griekenland van gisteren. En dat is een uitstekende zaak. Het betekent dat er opnieuw debat is in Europa, (...)
In een situatie waar het besparingsbeleid een kwart van de nationale rijkdom deed verdwijnen, wil Syriza in de eerste plaats inzetten op economische groei. Dat is een verstandige politiek. De vraag om de afbetaling van de schulden groei-gebonden te maken, en niet langer begrotings-gebonden is meer dan gerechtvaardigd.
Net zoals de vraag voor een moratorium op de afbetaling van de schulden, zodat er fondsen kunnen verworven worden voor economische groei. Tot slot vraagt Syriza ook een audit van de schulden, zodat precies kan bepaald worden wie welke schuldpapieren in handen heeft. Dat is de essentie van de schuldherschikking die Syriza voorstelt, en daar is niets extreem aan.
Het meest omstreden voorstel is om ook een deel van de schuldenlast kwijt te schelden. Het is omstreden, omdat de grote private banken zoalsDeutsche Bank en BNP Paribas al in 2011 en 2012 hun schuldpapieren van de hand hebben gedaan naar de Europese Centrale Bank. Dat betekent dat de ECB ondertussen de belangrijkste schuldeiser is geworden, en geen enkel land wil uiteraard dat 'de belastingbetaler' moet opdraaien.
De belastingbetaler is echter geen geslachtsloze engel, en dat betekent dat men in de Europese Unie de keuze heeft om diegenen die het meest hebben geprofiteerd van 10 jaar euro-beleid en schuldpapieren aan te spreken voor de rekening.
Dan komen we terug bij de grootbanken, en dan komen we terug bij de over-vermogenden die genoemd zijn in het LuxLeak-schandaal. Het zou niet meer dan rechtvaardig zijn dat soort pistes te volgen, in plaats van opnieuw nationalistische angsten op te stoken tegen het Griekse volk. Dat is het domste wat er nu in Europa zou kunnen gebeuren: dat de schuld opnieuw bij de Griekse bevolking wordt gelegd, en dat we een nieuwe fijnbesnaarde haatcampagne krijgen tegen de Grieken,(...)
Er zal dus over een schuldherschikking moeten gepraat worden. Genuanceerd, zoals ook Syriza voorstelt: over een audit, over een groei-clausule, over een moratorium en over een gedeeltelijke kwijtschelding. Anders belandt de Europese Unie in een grote impasse. Het lijkt erop dat bepaalde hard-liners op die confrontatie aansturen.
De chef-econoom van de Duitse Berenberg-bank verklaarde vandaag: "Griekenland moet nu beslissen of het de succesrijke politiek van Samaras wil voortzetten, ofwel of het uit de eurozone wenst te treden." (....)
Dat is de stok waarmee het Europees establishment dreigt te slaan, en die wordt niet alleen door bankiers gehanteerd maar ook de grote politieke families in het Europees Parlement. "Griekenland moet de hervormingskoers verder voeren, als het geen uitsluiting uit de muntunie wil riskeren", zo vertelt Herbert Reul, de voorzitter van de CDU/CSU groep in het EU Parlement, vandaag. De voorzitter van het Europees parlement, SPD'er Martin Schultz, belde vannacht al met Tsipras om hem te vertellen dat er van een schuldherschikking geen sprake kan zijn. Eenzelfde geluid was gisteren ook al te horen bij 'onze' minister van financiën, Johan Van Overtveldt. "De Grieken zullen er echt moeten voor kiezen om bij die saneringen en bij die herstructureringen te blijven.", zei hij in het journaal.
Er zijn dus krachten die op een confrontatie met Athene aansturen, vastgeroest in een tunnelvisie die hen vertelt dat de politiek van de besparingsmemoranda de enige mogelijke politiek is. En hoe meer de Grieken, de Spanjaarden of de Ieren een ander geluid laten horen, hoe meer deze hardliners zichzelf ingraven in hun grote gelijk. Aanpassen of opkrassen, zo klinkt het motto waarmee zij het krachtige democratisch signaal uit Athene van tafel willen vegen.
De geldkraan van de Europese Centrale Bank
Niet iedereen in Europa spreekt dreigende taal. Naast de stok is er ook de wortel. Vorige week draaide de Europese Centrale Bank (ECB) de geldkraan open om staatspapier op de secundaire markt op te kopen. En niet zo'n klein beetje: 1.140 miljard euro wordt in de Europese economie gepompt. Of het geld effectief in de reële economie zal belanden, en niet vooral in nieuwe beleggingen zal stranden, waardoor de vermogenskloof nog zal stijgen, is één vraag.
Een andere vraag is waarom de Europese Centrale Bank met al haar miljarden geen Griekse staatspapieren zal aankopen. Daarvoor wordt gewacht tot juni, en de steun zal voorwaardelijk gemaakt worden. Griekenland zal pas in het programma worden opgenomen, zo zeggen verschillende bronnen binnen de ECB, wanneer het een handtekening zet onder het nieuwe memorandum van de Trojka. (...)
Het wordt dus absoluut niet gemakkelijk voor de nieuwe regering in Athene, maar dat wist men op voorhand. De vraag is in hoeverre Syriza de sociale en economische essentie van haar programma kan realiseren, in het complexe gegeven van de Europese Unie van vandaag.
Op de meeting van Syriza vorige week hield Pablo Iglesias Turrion, de voorman van het Spaanse Podemos, een opvallende toespraak. "Ik herinner mij de woorden van de voormalige president van Chili, Salvador Allende.", zo zei hij. "'We hebben dit terrein niet gekozen, we hebben het geërfd. We hebben wel een regering, maar we hebben niet de macht', vertelde Allende.
Dat bittere inzicht van Allende vind ik ook terug bij een aantal huidige linkse presidenten in Latijns-Amerika. De weg die voor ons ligt is geen gemakkelijke weg. We moeten eerst de verkiezingen winnen, en pas nadien beginnen de echte moeilijkheden." En dus sprak Pablo Iglesias over de noodzaak om de bevolking te blijven mobiliseren. (...)
De druk vanuit bepaalde kringen in de Europese Unie zal de komende uren en dagen worden opgevoerd. Om de tegendruk te organiseren, die het democratisch signaal en de soevereiniteit van de Grieken respecteert, zal men de mensen moeten blijven betrekken. Dat betekent ook dat er na veertig jaar van politiek cliëntelisme, rousfeti geheten, eindelijk transparantie komt in de Griekse politiek en dat ook de moeilijke keuzes aan de bevolking worden voorgelegd.
De weg naar een alternatief op de besparingspolitiek van de Europese Unie is nog lang, en iedereen weet dat het tijd vraagt om dingen te veranderen.25

Hierop verschenen op de website van de PVDA sommige opmerkelijke reacties:

Moens at di, 27/01/2015 - 17:20 from Asse
Over de geopolitieke situatie zei en vriend in de pvda me in de negentiger jaren: "We zijn weer in de situatie van vòòr de 1e wereldoorlog". Het waren profetische woorden want meer en meer puzzlestukken vallen op hun plaats. Er is de geopolitieke en militaire toestand met een agressieve Nato, aangevoerd door de USA die de globalisering naar zijn model militair wil betonneren en uitbreiden. Er is de ophoping aan rijkdom in kapitaal net zoals vòòr 1914, in kaart gebracht door Piketty. En er zijn opnieuw tekenen dat een harde en brede sociale strijd voor een menswaardig bestaan er aankomt, nu op Europese schaal. Dat is de toestand die we geërfd hebben van het kapitalisme dat zich na 1945 herorganiseerde. Een verwijzing naar Allende is echt op zijn plaats. Vergeten we niet dat Griekenland lid is van de Nato en dat uit de loop van een geweer nog altijd véél macht komt. De enige bescherming daartegen is massa-bewustmaking, massa-mobilisatie, massa-actie. Dat zal ontzaglijk hoge eisen stellen op tactisch en strategisch gebied aan de tegenbeweging. Die staat echter niet met lege handen, maar met veel rijke en bruikbare ervaringen uit meer dan een eeuw sociale strijd.

Vanbellinghen at vr, 30/01/2015 - 05:16 from Oostende
Waarom niet het standpunt van bijvoorbeeld de KKE verwoord?http://inter.kke.gr

Op 17 juli 2015: PVDA BREEKT met KKE (onder druk van Peter Mertens?) ... breekt in feite ook met EIGEN VROEGERE kritiek op Syriza
Op 17 juli wordt er een solidariteitsboodschap geplaatst op de website van de KKE, waarin onder andere wordt gezegd:
Vandaag zet de anti-volkse overeenkomst-derde memorandum, dat getekend is door de SYRIZA-ANEL regering, gesteund door de ND en PASOK met de Troika, de antivolkse maatregelen van de vorige regering verder en legt nieuwe lasten op de werkers van Griekenland. De ondraaglijke belasting, de afbraak van de sociale zekerheid en arbeids-rechten, de vermindering van lonen en pensioenen, privatiseringen enz., verergeren de situatie van de gezinnen van de bevolking zelf meer.(...)
Wij, de Communistische en Werkers-partijen die deze boodschap ondertekenen, waarderen de besliste en consistente positie dat de KKE inneemt aan de kant van de werkende klasse, het Griekse volk voor de opheffing van de memoranda, tegen de anti-volkse overeenkomst getekend door de SYRIZA-ANEL regering (en de andere burgerlijke politieke partijen), met de Troika (EU-ECB-IMF).
Onze partijen begroeten de strijd van de communisten in Griekenland voor de rechten van het werkvolk, de omverwerping van de kapitalistische barbarij, voor het socialisme.26
Deze solidariteitsboodschap is getekend door 55 Communistische partijen en organisaties, onder andere getekend door de NCPN en de Communistische Partij van Luxemburg (twee partijen waar de PVDA 7 keer - met dan nog de DKP, wier handtekening hier nu ook nog ontbreekt - al gezamenlijke conferenties inrichtte....De PVDA heeft geweigerd deze solidariteitsboodschap te ondertekenen!

In de aanloop naar het Negende Congres werd deze evolutie door Peter Mertens nog eens duidelijk gesteld op apache.be:
Er is nog steeds, ook ter linker zijde, veel kritiek op jullie hechte banden met old school marxistisch-leninistische partijen. In Griekenland applaudisseren jullie voor Syriza, maar tegelijk onderhouden jullie goede relaties met de communistische KKE die Syriza als een kapitalistische bourgeois partij wegzet.
Peter Mertens: “Dat is onzin. Vroeger hebben we wel contacten gehad met KKE, maar vandaag werken we heel nauw samen met Syriza. Volgende week gaan we er op werkbezoek. We werken ook goed samen met Verenigd Links in het Europees parlement, met partijen zoals de Nederlandse SP en het Duitse Die Linke. ”
Dus de band met Die Linke vervangt die met de DKP, de samenwerking met de SP “vervangt” die met de NCPN en de “contacten” met de KKE zijn vervangen door die met Syriza.

Dus Peter Mertens heeft (eigenmachtig?), TEGEN VROEGERE PVDA-standpunten in, “samenwerkings-relaties” uitgebouwd met REFORMISTISCHE partijen die het marxisme verwerpen en zich vaak anti-communistisch opstellen.... en 94% van de congresafgevaardigden juichten dit toe....blijkbaar slechts 6% keurden dit eigenmachtig “breken met de officiële partijlijn”, af!
1Ik schreef hierover zie http://culturalrevolutionstart.blogspot.be/2015/01/pvda-congres-2015-land-van-blinden-met.html
3http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/VK14/VK14_Reyers_Politiek_PVDA, "Eerst de mensen, niet de winst", do 10/04/2014 - 23:53 Rik Arnoudt
4http://culturalrevolutionstart.blogspot.be/2015/03/peter-mertens-2006ingaan-op-oproep-van.html
5http://pvda.be/artikels/pvda-griekenland-waait-een-nieuwe-wind-voor-europa,PVDA: "In Griekenland waait een nieuwe wind voor Europa", 25 januari 2015. Persdienst PVDA
6Boudewijn Deckers in “Communisten en verkiezingen”, van 17 april 2004, uit “Bijdragen aan de strijd tegen de liquidatielijn van
de vroegere algemeen secretaris”, verschenen in 2004
7 Junge Welt, 8 april 2004, http://www.jungewelt.de/2004/04-08/004.php
8 Parti de la Gauche européenne, Manifeste du Parti de la Gauche européenne, 10 mei 2004.
9 Ibidem.
10http://marx.be/nl/content/het-meeregeren-van-communistische-partijen-een-uitweg-uit-de-kapitalistische-crisis, In Marxistische Studies nr. 100, Auteur: Herwig Lerouge. Herwig Lerouge (herwiglerouge (at) gmail.com) is hoofdredacteur van Marxistische Studies
11 The Economic Program of Syriza-EKM, 12 juni 2012. Zie: http://greekleftreview.wordpress.com/2012/06/12/the-economic-program-of-....
12 P. Marlière, Alexis Tsipras entre radicalisme et ‘réalisme’, Médiapart, 22 maart 2013. Zie: http://blogs.mediapart.fr/blog/philippe-marliere/220313/alexis-tsipras-e....
13 EurActif, 2 oktober 2013. Zie: http://pr.euractiv.com/pr/time-fight-barbarism-guengl-meps-discussion-sy....
14 Alexis Tsipras, Kreiskyforum, op.cit., Wenen, 24 september 2013.
15 Rizospastis, 24 april 2012.
16 Persmededeling van KKE, 1 maart 2013.
17 AlterNet, 12 februari 2013. Zie: http://www.alternet.org/world/exclusive-interview-meet-alexis-tsipras-mo....
18 James K. Galbraith en Yanis Varoufakis, Alleen SYRIZA kan Griekenland redden, New York Times, 23 juli 2013. Zie: http://www.nytimes.com/2013/06/24/opinion/only-syriza-can-save-greece.ht....
19http://marx.be/nl/content/griekenland-syriza-en-de-sociaaldemocratische-weg, Griekenland: Syriza en de sociaaldemocratische weg. Cécile Chams Marxistische Studies nr. 106
20http://www.iccr.gr/en/news/Participation-in-government-by-communist-parties-a-way-out-of-capitalist-crisis-00001/
21http://pvda.be/artikels/pvda-griekenland-waait-een-nieuwe-wind-voor-europa, PVDA: "In Griekenland waait een nieuwe wind voor Europa", 25 januari 2015. Persdienst PVDA
22http://www.knack.be/nieuws/wereld/de-grieken-zijn-de-tijl-uilenspiegels-van-vandaag/article-opinion-522697.html, 'De Grieken zijn de Tijl Uilenspiegels van vandaag', Peter Mertens in het schaduwparlement van knack.be
23http://inter.kke.gr/en/articles/Solidarity-with-the-KKE-00003/, Solidarity with the KKE - To the Central Committee Communist Party of Greece, 19 January 2015
24http://pvda.be/artikels/pvda-griekenland-waait-een-nieuwe-wind-voor-europa, PVDA: "In Griekenland waait een nieuwe wind voor Europa", 25 januari 2015. Persdienst PVDA
25http://pvda.be/artikels/eindelijk-wat-animo-europa-een-griekse-oplawaai-van-jewelste, 'Eindelijk wat animo in Europa: een Griekse oplawaai van jewelste', 27 januari 201. Peter Mertens

26http://inter.kke.gr/en/articles/Joint-Statement-in-Solidarity-with-KKE/, Joint Statement in Solidarity with KKE