Dit artikel maakt deel uit van de (raam-)analyse: PVDA na het Negende Congres: "...van het bolsjewistische type"?(5e Congres, 1995)
Peter Mertens
is verkozen als voorzitter met 94% van de stemmen op het Negende
PVDA-congres. De stemming is geheim gebeurd. Verondersteld kan worden
dat, omdat er maar één kandidaat was - Peter Mertens –
er op het kiesbriefje kon gekozen worden VOOR of TEGEN het
voorzitterschap van Peter Mertens. Natuurlijk kan in principe blanco
gestemd worden, maar dan stem je in feite ook TEGEN (want je stemt
niet VOOR). Dus die 6% procent (100-94%)kan beschouwd worden als
6% van de gedelegeerden die TEGEN het voorzitterschap van Peter
Mertens waren.
Nu is Peter
Mertens het product van de politieke en ideologische ontwikkeling die
in 1999 in gang is gezet in de PVDA en die in 2004 haar definitieve
beloop kreeg en is bevestigd geworden op het 8e congres in 2008.
Er was vanaf
2004 een UNANIMITEIT voor die ontwikkeling bij ALLE LEDEN en KADERS
die tussen 2004 en 2008 in de partij zijn gebleven of niet zijn
eruitgezet.....Maar blijkbaar was er op het Negende Congres toch wat
onbehagen bij de uiteindelijke gang van zaken, .... toch bij die
6%...
Nu zijn er
verschillende zaken waarvan NU Peter Mertens openlijk en naar
buiten, opvattingen verkoopt, die INGAAN tegen wat vroeger de
opvattingen waren van de GEHELE partij. Er zijn géén
«oudere» opvattingen die op het 8e congres expliciet
veranderd of herroepen waren. (véél is ook niet
herbevestigd geweest op het 8e congres...)
Veel
congresgangers van het 8e congres (zoals de meerderheid van de leden
op dat ogenblik) kenden in feite niet véél van de
concrete oorspronkelijke opvattingen van de PVDA. Dus je kunt stellen
dat 94% ONKUNDIG zijn om te oordelen of Peter Mertens nu opvattingen
verkoopt die vroeger als reformistisch, anti-communistisch of
anti-marxistisch bestempeld werden. Maar de gebeurtenissen in
Griekenland, de politieke ontwikkeling daar en de tegenstellingen die
er bestaan tussen de KKE en Syriza, hebben gemaakt, dat de
tegenstelling NAAR BUITEN komt van wat vroeger het officiële
standpunt, opvatting of houding was van de PVDA over de KKE en de
politieke stroming waarui Syriza voortkomt (en die nog gekend is bij
de «oude» leden) en zoals ze nu OPENLIJK en NAAR BUITEN
vertolkt worden door Peter Mertens
Dit heeft
geresulteerd in 6% die TEGEN het voorzitterschap heeft gestemd van
Peter Mertens.
In sommige
gevallen is het volgens mij zeer duidelijk wie er bij die 6%
TEGEN-stemmers was. Ik kan zo, GEARGUMENTEERD zeggen in een aantal
gevallen wij er daar bij was, maar in het kader van deze analyse aan
de hand van Griekenland nu, beweer ik dat als Frans De Maegd,
Herwig Lerouge en Lucien Matterne gedelegeerden waren op het
Negende Congres dat ze zeker bij die 6% waren. Met argumenten vanuit
een andere analyse (lees "13-04-15 Eerste 'rectificatie' in oorspronkelijke lijn van 5e congres - eenheid rond communistische identiteit – was door Kris Hertogen") meen ik dat Kris Hertogen, àls
hij gedelegeerde was op het Negende Congres, OOK TEGEN het
voorzitterschap van Peter Mertens zou stemmen.
Maar
waarom niet eerder, en rond nog andere opvattingen dan Griekenland
geen OPENLIJKE oppositie en/tegenstellingen?
Een
overzicht van enkele opvattingen waarrond Peter Mertens nu duidelijk
uitspraken doet die TEGENGESTELD zijn aan de oorspronkelijke
partijlijn (en die zeker nog niet waren gewijzigd op het 8e congres.
Naar
aanleiding van het Negende congres had Apache een interview met Peter
Mertens. (een bevriend abonnee, bezorgde mij de tekst). Wat blijkt?
- De PVDA
baseert zich niet langer meer op marxisme (zoals op het 8ste
congres, weliswaar nog héél formeel, werd gesteld)
Peter Mertens
op apache.be: “Onze klassiek marxistische, puur
socio-economische kijk en de bijhorende taal, daar zijn we nu echt
wel voorbij.”
- De PVDA
breekt definitief met de communistische partijen en gaat allianties
aan (of “onderhoud goede contacten” )met partijen en formaties
die vroeger (zelfs door Peter Mertens zélf) als REFORMISTISCH
besrempeld werden.
P.M.:
“Vroeger hebben we wel contacten gehad met KKE, maar vandaag
werken we heel nauw samen met Syriza. Volgende week gaan we er op
werkbezoek. We werken ook goed samen met Verenigd Links in het
Europees parlement, met partijen zoals de Nederlandse SP en het
Duitse Die Linke.”
- En als u
zich moest afvragen (en je hebt nog niets van mijn analyses gelezen)
“Hoe kon men dat de partij-leden in de strot duwen!?”
P.M. “Veel
(van de huidige partijleden) zijn nog niet zo lang bij de partij en
hebben de PVDA van voor 2008 nooit gekend.”
Peter
Mertens bepaalde in Knack (27 januari 2015) reeds wat het Negende
congres van de PVDA in 2015 zal beslissen1:
“Politiek
gezien zou je ons het Syriza aan de Schelde kunnen noemen. Net zoals
de SP het Syriza van boven de Moerdijk is.(....)
(H)et
Soviet-tijdperk (...)? 'In 2008 (...) hebben we duidelijk gemaakt dat
we niet terug willen naar de 20ste eeuw.(...)
(O)p ons partijcongres later dit jaar zullen we de misdaden van Stalin opnieuw veroordelen' (....)
(O)p ons partijcongres later dit jaar zullen we de misdaden van Stalin opnieuw veroordelen' (....)
(E)r
zijn wel degelijk realisaties op het vlak van onderwijs en
gezondheidszorg, bijvoorbeeld in Cuba. Maar ook in andere
Latijns-Amerikaanse landen zoals Bolivia en Ecuador.(....), dat wij
de misdaden van Stalin, of het militaire regime in Noord-Korea
veroordelen is niet nieuw. En op ons congres later dit jaar zullen we
dat nog eens herhalen.' (....) We hebben ons programma aangepast aan
de actualiteit. We zullen toelichten voor welk socialisme wij
staan.”2
In
Marxistische Studies No. 72, 29 oktober 2006 , “De
arbeidersklasse in het tijdperk van de transnationale onderneming”
verdedigde Peter Mertens nog het boek (geschreven door Ludo
Martens) "Van Timisoara tot Tien An men" als zijnde een
partijdocument. Hierin wordt de HUIDIGE opvatting van Peter Mertens
als anti-partijlijn veroordeeld:
"Zij
bekwamen zich niet in het maken van een strikte klassenanalyse, al
was het maar van één
grote sociale en politieke strijd onder Stalin (van het
Russisch-Duits Pact bijvoorbeeld) met het doel er algemene lessen uit
te trekken. Wie niet leert vechten voor de verdediging van de
communistische beweging, wie niet werkt aan de omvorming van zijn
eigen wereldopvatting, laat zich inpalmen door de burgerlijke sfeer
van zijn omgeving en gaat onvermijdelijk door de knieën
als
er zich dramatische gebeurtenissen voortdoen, die de burgerij
aangrijpt om spektakel te maken rond haar klassieke
anticommunistische “waarheden”. Deze breuk met de
marxistisch-leninistische standpunten is zeker niet het resultaat van
een bewust theoretische aanpak: men heeft opgehouden ze in praktijk
te brengen, men heeft verleerd ze te verdedigen en men heeft zich
ongemerkt laten meeslepen door de heersende anticommunistische
ideeën.
(....)
Door
de kritiek te richten tegen het geweld onder het socialisme en tegen
Stalin, dit wil zeggen tegen de fundamentele ervaring van de
dictatuur van het proletariaat, zoekt men een “alternatieve”
socialistische weg in de doctrine en de praktijk van de
sociaal-democratie."
Eigenmachtig,
want nergens door een congres herroepen stelt Peter Mertens
bovenstaande opvatting (toen, in 2006, door hem verdedigd als
partijlijn) als "niet meer te verdedigen in en door de PVDA"
"De
tijden van Ludo Martens heeft de partij achter zich gelaten. "We
zijn verveld naar een nieuw soort marxisme", zegt Mertens. "Ik
kan de jeugd van de PVDA niet in de vergeetput steken, maar ik kan er
wel lessen uit trekken. De uitspraken van Ludo Martens over het
stalinisme waren een vergissing."(...) "Je vindt
ideologische fouten in elke partij. Het stalinisme was fout."3
De 6% die
TEGEN Peter Mertens stemde is voor het eerst in feite OPENLIJKE
OPPOSITIE. De aanleiding? Griekenland!
Waarom was er
dan niet eerder OPENLIJKE oppositie ...?
1. Iedereen,
van kader tot basislid, voorzover IN de PVDA, was akkoord met de
politieke en ideologische ontwikkeling van 1999 tot 2008
2.
Verschillende kaders, waren/zijn vrijgestelde in de PVDA, maw de PVDA
(vanaf 2004 olv Peter Mertens) was hun "werkgever".
Duidelijjke oppositie kon dus leiden naar een "vertrouwensbreuk"
die een "opzegging van het arbeidscontract" impliceert. Dus
omwille van jobzekerheid (en met pensioen inhet vooruitzicht) konden
ze zich geen oppositie veroorloven.
3. Veel
«oude» kaders en militanten WAREN al lang op pensioen
rond 2004 en meenden (veteranen-mentaliteit): "het is aan
anderen om initiatief te nemen, wij kunnen nu een welverdiende rust
nemen - après nous le déluge".
4.....Maar de
standpunten van Peter Mertens waren NU zo tegengesteld aan wat de
«oude» kaders/militanten vroeger verdedigden èn
daarbij was de stemming geheim, zodat ze hun oppositie gerust konden
uiten. Waar Peter Mertens tot ongeveer het 8e congres nog de SCHIJN
hooghield met marxistisch-klinkende fraseologie (waardoor de «oude»
kaders/militanten, die in zekere mate « besmet »
zijn met dogmatisme, in slaap gewiegd werden), groeien er NU
tegenstellingen als Peter Mertens OPENLIJK het marxisme laat vallen,
anti-communisme predikt, communistisch (zuster-)partijen verloochend
en banden aanknoopt met REFORMISTISCHE partijen ( die hij ZELF
vroeger als reformistisch verketterde en waar hij ZELF degenen in de
partij veroordeelde omwille van hun echte of vermeende banden met die
partijen)
Zo
kritikeerde Peter Mertens, weliswaar aantoonbaar héél
formeel, in 2006 nog het REFORMISME van de Europese Linkse Partij4
(waar later Syriza zou deel van uitmaken en Alexis Tsipras
vice-voorzitter van zou worden).....
Wat betreft
de NAMEN die ik noemde bij de tegenstemmers, allereerst over Lucien
Matterne
Ik was op de
Marxistische Zomeruniversiteit, ingericht door Marxistische Studies,
en wel in 2011, omdat Samir Amin daar kwam voordrachten geven. Ik had
toen een discussie met Lucien Matterne en Herwig Lerouge, waarbij ik
(toen...) kritische bedenkingen gaf over het al dan niet
revolutionair karakter van de KKE (ik baseerde mij op hun programma
dat toen dateerde van 1996)....Met name Lucien Matterne (maar ook
Herwig Lerouge) drukten mij op het hart om eens te kijken op de
website van de KKE om daar te zien hoe ze "nu" (dus in
20111) duidelijk een revolutionaire lijn ontwikkelden.....
En waarom
stel ik dat Frans De Maegd zeker een tegenstemmer zou
zijn als hij gedelegeerde zou zijn?
Op de
PVDA-website verscheen op 25 januari een analyse van de
verkiezingsuitslag in Griekenland.
De
linkse PVDA wenst Syriza proficiat met haar klinkende
verkiezingsoverwinning. “Na 40 jaar cliëntelisme van Nieuwe
Democratie en PASOK heeft in Griekenland voor het eerst sinds 1974
een andere partij de verkiezingen gewonnen. Zes jaar na de crisis, en
na vier jaar van onrechtvaardige Trojka-memoranda, hebben de Grieken
hun rug gekeerd naar de besparingspolitiek. In Griekenland waait nu
een nieuwe wind voor heel Europa. Laten we hopen dat die wind steeds
meer mensen op het continent zal begeesteren”, aldus voorzitter
Peter Mertens. (...) Peter Mertens schreef begin januari een
uitgebreide opinie over de inzet van de Griekse verkiezingen en het
programma van Syriza.(....)5
Frans De
Maegd schreef in een reactie hierop (en die staat nog steeds op de
website):
at
ma, 26/01/2015 - 09:50 from Sint-Joris-Weert (Brabant)
Mooi,
maar de kameraden van de KKE verdienen toch ook een woordje van
steun.. Ze hielden goed stand in de steden. Een sterke communistische
partij is nodig in de oppositie en vooral in de klassenstrijd om de
beloftes die Syriza maakte waar te maken. (....) Ik blijf een groot
vertrouwen hebben in de KKE. We zien hen zeker terug als sterkste en
meest betrouwbare partij in de klassenstrijd. En draait het daar, in
eerste en laatste instantie, niet om?
Nu een
argumentatie, waarom Frans De Maegd en Herwig Lerouge wel bij de
tegenstammers MOETEN zijn omwille van de uitlating van Peter Mertens
"De PVDA is het Syriza aan de Schelde". Nu hoewel ik
goed genoeg weet dat bijvoorbeeld Frans De Maegd zijn TEGEN-stemming
ook beïnvloed moet zijn geweest door de oproep van Peter Mertens
om op het Negende Congres "de misdaden van Stalin te
veroordelen", heb ik geen concrete uitlatingen van Frans De
Maegd NAAR BUITEN toe. om dit te bewijzen.
OK dan nu de
argumentatie om de tegenstellingen te bewijzen tussen de openlijke
uitlatingen van Peter Mertens en de tegenstelling met de tot dan
officiële partijstandpunten.
PVDA-standpunt,
oktober-december 2012: regeringsdeelname communisten uitzonderlijk,
en is meestal capitulatie voor “hervormingen BINNEN kapitalisme”
Herwig
Lerouge, nationaal kader van de PVDA en hoofdredacteur van
Marxistische Studies (op het 8e congres nog het vormingsinstrument
bij uitstek voor de leden genoemd) neemt het standpunt van de PVDA
in, inzake regeringsdeelname van communisten in “Is het
meeregeren van communistische partijen, een uitweg uit de
kapitalistische-crisis?”, In Marxistische Studies nr.
100. Het is een meer concretere, scherpere en meer
uitgewerkte versie van de (nogal algemene) analyse die Boudewijn
Deckers maakt in 2004 in “Communisten en verkiezingen”6
tijdens de door Peter Mertens geleide campagne “bilan van
verkiezings-debacle Resist en uitsluiting van groep rond voormalig
algemeen-secretaris Nadine Rosa-Rosso”, die hem uiteindelijk
tot 2008 de tijdelijke Algemeen Secretaris maakte van de PVDA. Peter
Mertens verzwijgt dit standpunt in zijn analyses over Syriza en de
verkiezingen in Griekenland.
Is
het meeregeren van communistische partijen een uitweg uit de
kapitalistische crisis?
(...)In
Griekenland en in Nederland willen respectievelijk de linkse coalitie
Syriza en de Socialistische Partij duidelijk regeren. (....)
Europees
Links is een kwalitatieve sprong in de evolutie naar het (links)
reformisme, zo verklaarde een van de stichters, de voorzitter van de
Partij van het Democratische Socialisme, Lothar Bisky. In een
interview met de krant Freitag legt hij dit als volgt uit: “Voor de
politieke krachten van de Europese Unie die voortkomen uit de
revolutionaire arbeidersbeweging, betekent de Partij van Europees
Links een nieuwe kwalitatieve stap in het aanpassingsproces van het
linkse socialisme.”7
Noch
in het Manifest van Europees Links, noch in haar statuten, wordt
verwezen naar het privébezit van de productiemiddelen, de aan
het systeem inherente economische crises, de moordende concurrentie
tussen de monopolies of de verdeling van de wereld door de
belangrijkste imperialistische machten. De Partij van Europees Links
belooft “een progressief alternatief”, “vrede”, “sociale
rechtvaardigheid”, “duurzame ontwikkeling” en nog heel wat
andere prachtige dingen, waarvan niemand het in zijn hoofd zou halen
ertegen te zijn.8
Het
blijft allemaal vaag en volledig binnen de grenzen van het systeem en
de eigendomsverhoudingen. Integendeel, de partij concentreert zich
volledig op de “hervorming in de diepte” van de instellingen van
het systeem. “Wij willen de verkozen instellingen – het Europees
parlement en de nationale parlementen – meer macht en
controlemogelijkheden geven.”9(....)
Die
Linke beweert dat zij sociaal en politiek protest combineert en
mogelijke alternatieven en politieke verwezenlijkingen tot stand
brengt in het kader van de regering. Alsof het met de bestaande
krachtsverhouding mogelijk is druk uit te oefenen op de regeringen
zodat ze hervormingen doorvoeren in het voordeel van het volk! Het
enige wat regeringsdeelname doet, is de massabeweging verlammen en
integreren in het systeem, zoals we in Berlijn hebben gezien.
De
ervaringen van de communistische deelname aan diverse Europese
regeringen hebben bewezen dat ze geen einde maken aan privatiseringen
en sociale achteruitgang en zelfs niet de deelname aan
imperialistische oorlogen verhinderen. Ze hebben wel het vertrouwen
geschokt in deze partijen en aangetoond dat ze geen haar beter zijn
dan de andere. Deelname aan een burgerlijke regering waarin de
kapitalistische monopolies het voor het zeggen hebben, verzwakt de
antikapitalistische krachten.(...)
Regeringsdeelname
kan niet, met uitzondering van een situatie waarin het fascisme een
reële bedreiging vormt of waarin de kans bestaat op een overgang
naar een echte volksregering, dat wil zeggen in situaties met een
belangrijke klassenstrijd en een machtsevenwicht in het voordeel van
de werkende bevolking (zoals in Chili in het begin van de jaren 1970,
in Portugal in 1975…) In zulke situaties is het mogelijk dat we
bondgenootschappen zullen moeten sluiten met de krachten die de
niet-proletarische lagen van de bevolking vertegenwoordigen maar ook
onderdrukt worden door de monopolies of bedreigd worden door fascisme
of buitenlandse oorlogsstokers. Maar enkel op voorwaarde dat deze
macht evolueert of (wil) evolueren naar een volksdemocratie en het
socialisme.
De
voorstanders van een coalitie met burgerlijke politieke partijen in
de parlementaire instellingen baseren zich vaak op de geschriften van
Dimitrov over het eenheidsfront tegen het fascisme. Het is waar dat
Dimitrov kritiek uitte op de tegenstanders van een
eenheidsfrontbeleid tegen het fascisme. Maar volgens Dimitrov moet
het antifascistisch volksfront gevormd worden op basis van een
eenheidsfront van de werkers. De regering van het volksfront moet
antikapitalistische maatregelen nemen. (....)
De
eerste vraag blijft: wat is het karakter van de maatschappij waarin
een communistische partij regeringsdeelname overweegt? Het is een
kapitalistische staat. De basis van de maatschappij is het
kapitalisme en de taak van de overheid bestaat er bijgevolg in dat
kapitalisme te besturen, te beschermen en gunstige voorwaarden te
creëren voor zijn verdere ontwikkeling. Die staat heeft een
grondwet en wetten, regels en reglementen uitgevaardigd die in dienst
staan van het doel, namelijk de grondwettelijke orde garanderen, de
noodzakelijke voorwaarden creëren voor de ontwikkeling van het
kapitaal en conflicten binnen de maatschappij zelf voorkomen.
Het
voor de werkers vijandige beleid in zulke maatschappijen is niet de
schuld van slechte politici of van slechte partijen die regeren met
slechte programma’s. Zolang het privébezit van de
productiemiddelen blijft bestaan, zolang de ondernemingen met elkaar
moeten concurreren om te overleven, moeten zij accumuleren, hun
winsten verhogen, de lonen drukken, weigeren sociale eisen in te
willigen. ‘Goede’ politici met ‘correcte’ ideeën en
programma’s zullen daar niets aan veranderen. (....)
De
kapitalistische staat is er om gunstige voorwaarden te creëren
voor de groei van de rentabiliteit van de ondernemingen, om nieuwe
markten te scheppen dankzij privatiseringen en een herverdeling van
het nationaal inkomen door te voeren ten gunste van de kapitalisten.
De kapitalistische staat is er om de nationale arbeidersklasse het
zwijgen op te leggen of te beteugelen en om de belangen van het
kapitaal in andere regio’s te garanderen.
Regeringsdeelname
betekent onder deze voorwaarden enkel deelname aan de sociale
afbraak, zelfs als de communisten die wat zouden kunnen vertragen.
Het staat gelijk met de ontwapening van het verzet, het geeft de
arbeidersbeweging valse hoop.
Vroegere
communistische partijen hebben voor regeringsdeelname gekozen ook al
wisten ze dikwijls dat ze moesten meeregeren in het belang van het
kapitaal en meewerken aan de afbraak van de sociale verworvenheden
waarvoor de arbeidersbeweging zo hard had gevochten.
Door
hun regeringsdeelname hebben zij meegewerkt aan de demobilisatie van
het nochtans zo noodzakelijke verzet en de zo noodzakelijke
ontwikkeling van een tegenmacht. Om de klassenverhoudingen te
wijzigen moeten we ons verenigen voor gevechten ter verdediging van
de sociale verworvenheden, voor de opbouw van een onafhankelijke
politieke beweging van de werkers en van al wie verhinderd wordt te
werken. We moeten binnen de arbeidersbeweging een groeiend
antikapitalistisch bewustzijn verspreiden.
De
zwakte van de communistische partijen en de vakbonden, ondermeer hun
gebrek aan een klare antikapitalistische koers, is de belangrijkste
oorzaak van de agressieve overheersing van het kapitaal in de meeste
kapitalistische landen.
We
hebben nood aan een alternatief politiek programma en wij moeten voor
dit programma vechten. Een dergelijk programma houdt directe eisen
in, maar ook het ordewoord van de afschaffing van de kapitalistische
eigendomsverhoudingen. Deze eisen moeten niet gericht worden naar
potentiële partners binnen een linkse regering (die niet
bestaat), maar naar de georganiseerde arbeidersbeweging en de andere
uitgebuite lagen van de maatschappij. Ze moeten gericht zijn naar de
vakbonden, naar alle mogelijke actieve organisaties van het volk in
alle domeinen van de sociale, democratische, anti-imperialistische en
culturele strijd. (....)
De
crisis maakt dat brede lagen werkers de sociaaldemocratie de rug
toekeren. Wij moeten hun geen nieuwe ‘vernieuwde’
sociaaldemocratie aanbieden.10
April
2014, kritische analyse in Marxistische Studies over Syriza
In april 2014
verschijnt in no 106 van Marxistische Studies (het
vormings-instrument bij uitstek voor leden en kaders van de PVDA) een
kritische analyse van Syriza. Het is verhelderend de héle
analyse te lezen, maar hieronder een aantal punten....
Het
stichtingscongres van 10 tot 14 juli 2013 maakte van Syriza een echte
partij.(...)
Syriza
voerde campagne met een voorstel voor een linkse
antibesparingsregering. Die zou de Griekse schuld heronderhandelen,
de lonen en de werkgelegenheid in de openbare sector herstellen en de
onrechtvaardige belastingen afschaffen. Ondertussen zou ze wel in de
eurozone en de Europese Unie blijven.(...)
De
‘afschaffing van een belangrijk deel van de schuld’ is een
kernpunt dat op het partijcongres werd aangenomen. Het economisch
programma van Syriza van 2012 stelt: “De geaccumuleerde schuld
aanpassen en de voorwaarden scheppen voor een toekomstige
financiering van de ontwikkeling door de afschaffing van een groot
deel van de schuld… Deze aanpassing zal gebeuren in het kader van
een Europese oplossing die geldt voor alle landen van de Europese
Unie en op basis van bilaterale onderhandelingen.”11(....)
Philippe
Marlière12,
professor aan het University College van Londen en lid van het Links
Front in Frankrijk, zegt hierover: “(...)Een linkse regering zou de
schuld niet langer annuleren, maar zou wel meer tijd vragen om haar
verplichtingen na te komen.” Tsipras bevestigde dit tijdens zijn
bezoek aan Duitsland in januari 2013. In een interview met de
radiozender Deutsche Welle verklaarde hij dat zijn partij de schuld
niet eenzijdig zou annuleren, maar vooral zou onderhandelen over
nieuwe leenovereenkomsten. “Een belangrijk bedrag van de nominale
waarde van de schuld moet worden kwijtgescholden”, zei hij recent
nog.13
Syriza
is dus van mening dat althans een gedeelte van de schuld legitiem is
of dat het zou volstaan te onderhandelen met de Europese Unie over
een gedeeltelijke kwijtschelding van de schuld om het lot van de
bevolking te verbeteren. Dat betekent dat de werkers toch een beetje
zullen betalen, al is het misschien iets minder dan nu.
(....)
Tsipras
bevestigde zijn standpunt tegenover de Oostenrijkse
sociaaldemocraten. De veranderingen die hij voorstelt om “de
eurozone te redden” zijn mogelijk “zonder te breken met de nu
geldende verdragen”.14
Aan die verdragen – van Maastricht tot Lissabon – zal dus niet
geraakt worden, hoewel ze de lidstaten precies onderwerpen aan de
instellingen en de werking van de Europese Unie, met inbegrip van de
begrotingsprincipes, de economische, sociale en rechterlijke
beslissingen of ook nog de gemeenschappelijke defensie, die de
militaire integratie versterkt en de samenwerking met de NAVO
bekrachtigt. (....)
Over
de financiering van haar herstelprogramma blijft Syriza zeer vaag:
“De inkomsten van de overheid zullen komen van een belasting op de
grote fortuinen, op nettowinsten, op de hoge inkomens, het
grootgrondbezit en de bezittingen van de Kerk. Zal het volstaan een
“vermogenskadaster” in te stellen en “de tarieven en
belastingschalen voor de personenbelasting en de heffingen op
inkomsten van rechtspersonen op het niveau van het Europese
gemiddelde” te brengen? Voeren de andere Europese landen, met
hogere belastingtarieven, een relancebeleid? (...)
Er
staats zelfs niets in het voorstel van Syriza om de rijken die hun
geld op rekeningen in Zwitserland zetten, te sanctioneren door
bijvoorbeeld hun eigendommen in Griekenland te onteigenen. Ook niets
over het annuleren van het stelsel van ‘zero belasting’ voor de
reders en de Kerk. Maar Syriza is wel uit op een akkoord “met
de maritieme bedrijfstak en de kringen van de reders, met het oog op
de afschaffing van de 58 verschillende fiscale uitzonderingen en met
het doel een stevig en duurzaam belastingstelsel te creëren, dat
beantwoordt aan de grondwettelijke plicht van alle Griekse burgers om
bij te dragen aan de belastingen”.(...)
Er
is in dit programma geen sprake van mobilisatie van het volk met
duidelijke ordewoorden tegen de grote fortuinen. Er is ook
geen sprake van enige mobilisatie van de werkers tegen het verzet van
de burgerlijke klasse, dat onvermijdelijk zal volgen. Geen woord, ten
slotte, over het feit dat men onmogelijk een einde kan maken aan de
besparingen zonder de rol in vraag te stellen van de Europese Unie
als imperialistische macht die van Griekenland een laboratorium heeft
gemaakt. (...)
Syriza
wil “de lopende privatiseringen annuleren en de geprivatiseerde
strategische ondernemingen terug onder overheidscontrole brengen”.
Zo geformuleerd is het niet meer dan een vrome wens. Wat betekent
immers “terug onder overheidscontrole brengen” als men niet
terzelfder tijd de kwestie van kapitaaleigendom aanpakt?
(....)
De
visie van Syriza spaart het kapitalistisch systeem zelf. De oorsprong
van de economische crisis van relatieve overproductie, gepaard aan de
overaccumulatie van kapitaal, ligt in de kapitalistische
productieverhoudingen, in de tegenstelling tussen diegenen die de
rijkdom produceren, dat wil zeggen de werkers, en diegenen die zich
deze rijkdom toe-eigenen, namelijk de kapitalistenklasse, de grote
monopolies op kop. Syriza verkiest de notie “subversie” boven de
notie “klassenstrijd”. (...) Subversie staat tegenover de
organisatie van de werkers in een partij en in vakbonden die strijd
voeren. De term “subversie” heeft in de alterglobalistische
wereld een meer culturele gevoelswaarde gekregen. Het is een beweging
van burgers tegen de consumptiemaatschappij, tegen de
onrechtvaardigheid.(....)
Voor
Syriza is de arbeidersklasse niet meer dan een onderdeel van de
bevolking. In haar politieke resolutie heeft Syriza het enkel
over de arbeidersklasse als over een sociale laag die in het
bijzonder het slachtoffer is geworden van de besparingen. De
arbeidersbeweging heeft geen rol van betekenis te spelen in het
project van een linkse regering. (...)
(Ge)en
woord over de belangrijkste gevechten die de arbeiders geleverd
hebben: de staalarbeiders, bijvoorbeeld, die de regering na
negen maanden staking deden plooien (2011-2012) of de matrozen die
het behoud van de collectieve arbeidsovereenkomsten afdwongen (2012).
De
staalarbeiders van Aspropyrgos nabij Athene staakten tegen het
besparingsplan van hun werkgever die hun nog maar vijf uur per dag
wilde laten werken voor een loon van 500 euro. Zij konden standhouden
dankzij de steun van PAME – het militante arbeidersfront dat dicht
aanleunt bij de KKE – en van alle Griekse werkers. Maar kom bij hen
niet af met Syriza. “In Volos, een andere staalfabriek van
dezelfde groep, stemde Syriza bij monde van zijn syndicale
afgevaardigde tegen de staking en voor het besparingsplan van de
patroon”, zegt Yannis, een staalarbeider van Aspropyrgos. Hetzelfde
kunnen we zeggen over de arbeiders van de scheepswerven, van wie de
grote meerderheid bij PAME is aangesloten. In 2012 moesten ze het
hoofd bieden aan een ‘links blok’ waarvan ook Syriza deel
uitmaakte, dat hun voorstelde minder uren te werken voor minder loon.
Dit voorstel kreeg maar 26 stemmen van de 400 aanwezige
metaalarbeiders.15
(...)(B)ij
de syndicale verkiezingen van 2013 van de havenarbeiders van Piraeus
(de haven van Athene), en ook in de bouwsector of in de
voedingssector. Daar hebben de leden van PAME hun positie van eerste
syndicale kracht nog versterkt. Bij de verkiezingen in de
voedingsindustrie won de lijst van PAME met 80 % van de stemmen tegen
een coalitie van syndicalisten van Syriza, de Pasok en de Nieuwe
Democratie16,
die eigenlijk een ‘anti-PAME’-lijst was. (...)
(...)
Syriza doet er alles aan om in de regering te geraken en weinig of
niets aan het uitbouwen van een oppositiebeweging onder de werkers,
de werklozen, de jongeren of iedereen die op een of andere manier
door de crisis wordt getroffen. (...)
Met
de Pasok regeren is voor Syriza geen nieuwigheid. Bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 2010 vormde Syriza een bondgenootschap
met de Pasok in drie gemeenten van Athene en Thessaloniki. Op
het eiland Ikaria voerde Syriza samen met de Pasok en Nieuwe
Democratie campagne tegen de communistische lijst van de KKE die daar
al tientallen jaren de meerderheid had. Syriza aanvaardde zelfs de
steun van de extreemrechtse partij Laos die haar kandidaat terugtrok.
De KKE behaalde op haar eentje 49,5 % van de stemmen, de
anti-KKE-alliantie slechts een paar honderd stemmen meer.
(....)
“We
moeten duidelijk maken dat ons standpunt… geenszins een bedreiging
inhoudt voor de VS noch een poging is om de geopolitieke voorwaarden
van de regio te destabiliseren”, verklaart Alexis Tsipras bij zijn
bezoek aan de Verenigde Staten in januari 2013. “Integendeel, voegt
hij eraan toe, onze politiek is een aanvulling op de internationale
initiatieven, ook die van de regering van Obama, in het kader van een
brede en wereldwijde macro-economische stabilisering.”17
In een vrije tribune in de New York Times schrijven twee Amerikaanse
professoren, James K. Galbraith en Yanis Varoufakis, dat “Syriza
niet van plan is uit de NAVO te stappen, noch de Amerikaanse
militaire basissen te sluiten.”18
Daarvoor baseren ze zich op Tsipras’ eigen uitspraken tijdens zijn
ontmoetingen in de VS. (...)
Het
programma van Syriza is de afgelopen twee jaar aanzienlijk veranderd.
(....)
Naarmate Syriza dichter bij de macht komt, verliest haar
programma zijn eerder radicale aspecten om aanvaardbaar te worden
voor een deel van de Griekse en de Europese burgerij.19
Welke
partijleden, gedelegeerden op het Negende Congres en die het
voorzitterschap van Peter Mertens hebben bejubeld, hebben dit ooit
bestudeerd?
Op 16 juli
2014 PVDA-standpunt namens Herwig Lerouge: Syriza is NIET
antikapitalistisch en blijft, HOE DAN OOK, in NAVO en EU
Herwig
Lerouge schreef nog in International Communist Review no 4
(16/7/14)(een
”In
Griekenland, (...) maakt Syriza, de plaatselijke afdeling van de
Europese Linkse Partij, haar programma aanvaardbaar voor de
EU-leiders en de Griekse burgerij.(...) Nergens wordt het
kapitalistische systeem vernoemd als reden van de crisis, alleen het
“neoliberale” beleid. Het programma werd voorgesteld als sociaal
en fiscaal rechtvaardig. Het beloofde de speciale belastingen voor
lagere en midden-inkomens op te heffen. (...) Het is een programma
dat nergens en nooit buiten het kapitalistische kader ging.(...) Wat
de schuldenkwestie betreft zocht het programma naar een compromis met
de leidende burgerij in de EU. Het Syriza regeringsprogramma is veel
minder dan het tienpunten plan voor de verkiezingen van 6 mei dat
opriep voor een “moratorium op schuld-beheersing, onderhandeling
voor de annulering van schulden (bepaalde schulden, niet “DE”
schuld zoals de KKE eiste) en ... een regeling voor de resterende
schuld met een clausule voor provisies voor economische ontwikkeling
en tewerkstelling”. (...) Voor de nieuwe verkiezingen van 17 juni,
riep het “regerings-programma” op “voor nieuwe onderhandelingen
over de lening-overeenkomst”. Er was geen radicale eis in de zin
van dat degenen die verantwoordelik waren voor de crisis (de Griekse
en Europese industriële en financiële kapitalisten ...)
moeten betalen. Syriza zal de schuld niet annuleren. Er waren geen
radicale maatregelen om de rijken te doen betalen,noch om hen
bepaalde maatregelen op te leggen. Alles zou moeten onderhandeld
worden. (....) Er was geen regeling getroffen om een regering te
vormen die in staat was op zulke maatregelen op te leggen, het zou
alleen maar “ de Griekse belasting-ratio's brengen tot het niveau
van de rest van Europa”, waar, zoals is geweten, alle lasten
terecht komen op de werkende bevolking. (....) Syriza blijft in de
NAVO, en in de EU."20
Wellicht
zullen leden van de PVDA dit niet hebben gelezen, maar Herwig Lerouge
vertolkt hier wel het standpunt van de PVDA. Aangezien Peter Mertens
zich kandidaat mocht stellen én dan nog 94% van de stemmen
verzamelde, vrees ik dat Herwig Lerouge géén
argumentatie tegen het kandidatuur-schap van Peter Mertens op het
congres heeft gegeven... Maar hij zal zéker TEGEN Peter
Mertens gestemd hebben! Lees maar hieronder waarom ik zo zeker ben.
Op 5
januari 2015, lijd Peter Mertens aan geheugenstoornis?
De
Persdienst van de PVDA op 25 januari: “Peter Mertens schreef
begin januari een uitgebreide opinie over de inzet van de Griekse
verkiezingen en het programma van Syriza.”21
Deze
“uitgebreide opinie” schreef Peter Mertens op 5 januari
voor een column in de KNACK en “vergeet” de vroegere door de PVDA
ingenomen standpunten over Syriza over “regeringsdeelname”... en
de KKE bestaat niet meer voor hem, wordt nergens vernoemd...:
Midden
deze golf van inbeslagnames kent de hypocrisie van de Griekse
regering geen grenzen. "Als de communisten aan de macht komen
zullen ze de huizen van de mensen in beslag nemen", zo vertelde
de uiterst rechtse minister van Gezondheid Adonis Georgiadis onlangs.
Georgiadis weet heel goed dat Syriza net opkomt tegen de drieste
confiscaties, en dat de partij in haar programma een uitgebreid plan
voor nieuwe sociale huisvesting heeft uitgewerkt. Maar in de
politieke oorlog lijkt elk argument geoorloofd. De regering in Athene
is een groothandelaar in angst geworden, bij gebrek aan elk positief
project om zelf de Griekse bevolking te enthousiasmeren. Die
strategie werkte nog bij de verkiezingen in 2012, maar nu de plaat
blijft hangen is de vraag: hoe lang nog? (....)
De
insinuatie dat Syriza terug zou willen naar de Drachme, en uit de
Eurozone zou willen stappen is niets minder dan plat populisme en
gemakkelijke angstwekkerij. Syriza pleit actief tegen een Grexit, en
wil een Europese Schuldenconferentie zoals die ook in 1953 voor
Duitsland werd georganiseerd. De Europese Centrale Bank weet dat zeer
goed.(...)
"De
Duitse regering is van oordeel dat een exit van Griekenland uit de
Eurozone bijna onvermijdelijk is, wanneer oppositieleider Alexis
Tsipras de regering zou leiden na de verkiezingen, en wanneer hij de
strikte budgettaire koers zou verlaten en de schulden van het land
niet langer zou betalen." (....)
Merkel
weet donders goed dat twee derde van de Grieken geen voorstander zijn
van een Grexit, en dat ook Syriza al meer dan drie jaar lang stelt
dat zij de Eurozone niet willen verlaten.(...) Als in Athene een
nieuwe wind aan de macht komt, die de blinde besparingspolitiek van
het Schumanplein radicaal in vraag stelt en de almacht aan de kaak
stelt van de Europese grootbanken-schuldeisers en de Europese
industriële lobby's die voor een prikje de beste stukken van de
Griekse economie overkopen, dan zou dat wel eens een vonk kunnen
ontketenen voor andere volkeren in Europa. Desnoods zetten we ze uit
de Eurozone, aldus Merkel, opdat niemand in Spanje of Ierland op
hetzelfde gedacht zou komen. (....)
'De
zwakste schakel in Europa zijn de kiezers', en dat is zo omdat ze
(...) in hun dagelijks leven zien dat de absurde
besparingsmaatregelen hen in een zesjarige-depressie hebben gebracht.
Als de kiezers centrumliberaal stemmen, in welke scharkering ook, dan
is dat een moment van waardigheid in een democratie. (...) (W)anneer
de kiezers buiten het centrumliberalisme durven denken,(...) dan
kruipt uit alle kelders van het establishment een diepgewortelde
minachting voor het democratisch proces naar boven (, en) roepen zij
'extremisten' en 'populisten' naar de enige grote partij die de
sociale zekerheid op het schiereiland wil heropbouwen en versterken.
(...)
Wat
is dan het radicalisme dat Syriza voorstaat? Op een grote meeting in
Athene maakte de partij vorige zaterdag, 3 januari, haar vier pijlers
voor nationale wederopbouw bekend. De eerste pijler is de strijd
tegen de humanitaire crisis. Syriza wil een investeringsplan om de
dringendste noden van de moe getergde Griekse bevolking te lenigen.
Het gaat dan bijvoorbeeld om gratis eerstelijnsgeneeskunde voor
werklozen, en voor al diegenen die uit de boot van de sociale
zekerheid zijn gestoten. De tweede pijler is de heropstart van de
economie en het invoeren van fiscale rechtvaardigheid die ook de
familie Latsis en de andere superrijke Grieken doet bijdragen. De
derde pijler bestaat uit een nationaal noodplan voor de
tewerkstelling. Het plan wil 300.000 nieuwe banen creëren, in
alle sectoren van de economie. Bovendien wil Syriza dat de
collectieve arbeidsovereenkomsten opnieuw gerespecteerd worden, en
dat het minimumloon terug wordt opgetrokken tot 751 euro. De vierde
pijler tot slot bestaat uit de verdieping van de democratie. Syriza
spreekt over empowerment-programma's met veel ruimte voor wetgevende
initiatieven vanuit de samenleving en vanuit het middenveld, en met
meer mogelijkheden om bindende referenda te organiseren. Er moeten
ook meer strikte regels komen voor parlementsleden, om de jarenlange
corruptie en vriendjespolitiek die door parlementaire
onschendbaarheid in stand werd gehouden tegen te gaan.
Dat
betekent dat er een sociale en leefbare oplossing voor de
schuldenlast wordt gevonden. De partij vraagt een Europese
Conferentie over de schuldenkwestie om voorstellen te bespreken zoals
een moratorium op de afbetaling dat het mogelijk maakt om fondsen te
verwerven voor economische groei, de kwijtschelding van een groot
deel van de schulden, en een groei-clausule voor de afbetaling van de
resterende schulden, zodat de afbetaling groei-gebonden is en niet
begrotingsgebonden. (...)Wolfgang Münchau in zijn editoriaal van
de Financial Times op 24 november jongstleden(....):"Stel dat u
meer investeringen in de publieke sector en een herschikking van de
schulden wil. Wel, dan moet u zichzelf volgende vraag stellen: als u
een burger van een land uit de eurozone zou zijn, welke politieke
partij zou u moeten steunen opdat dit gerealiseerd wordt? U zal
zonder twijfel moeten vaststellen dat er niet veel keuze is. (...) In
Griekenland is het Syriza, en in Spanje is het Podemos, vanuit het
niets nu aan de leiding van de verkiezingspolls, die zo'n programma
benaderen. U mag uzelf beschouwen als geen voorstander van radicaal
links, maar als u meer investeringen wil en een herschikking van de
schuldenlast dan zou radicaal links toch uw enige optie zijn.(...)
Hoe zit het dan met de partijen van centrum-links, de
sociaaldemocraten en de socialisten? Steunen zij dan niet zo'n
programma? Ja, dat overkomt hen wel, in de oppositie. Maar eenmaal
aan de macht, voelen zij de nood om respectabel te worden.(...) Eén
van de particuliere dimensies in Europa is dat de partijen van
radicaal links de enigen zijn die een redelijke politiek zoals een
schuldherschikking steunen."22
Op 19
januari 2015: een solidariteitsboodschap met de KKE van de leiding
van de PVDA (zonder medeweten van Peter Mertens blijkbaar?...)
Op 19 januari
is er de volgende boodschap aan het Centraal Comité van de
Communistische Partij van Griekenland:
Beste
Kameraden,
De
Partij van de Arbeid van België (PVDA/PTB) zend haar beste
wensen naar de Communistische Partij van Griekenland voor de komende
algemene verkiezingen.
de
Griekse arbeidersklasse en het gehele volk hebben reeds te lang en te
veel geleden van de effecten van de ernstige kapitalistische crisis
en van de besparings-maatregelen opgelegd door de Europese Unie en de
Griekse bourgeoisie.
In
het verzet tegen deze harde politiek en haar zware gevolgen, en in de
strijd voor een fundamentele breuk ermee en voor een totaal andere
maatschappij, gebaseerd op de macht van de arbeidersklasse en het
volk, heeft de KKE altijd in de voorste linies gestaan. We hopen dat
deze principiële positie zal leiden naar een verder succes, in
de klassenstrijd alsook in de electorale arena.
Met
onze kameraadschappelijke groeten,
De
afdeling van Internationale Betrekkingen van de PVDA23
Op 25
januari 2015: “de Persdienst van de PVDA” kent alleen maar
Syriza, partijleden reageren verbaasd
Op 25 januari
schrijft de Persdienst van de PVDA op haar website:
De
linkse PVDA wenst Syriza proficiat met haar klinkende
verkiezingsoverwinning. “Na 40 jaar cliëntelisme van Nieuwe
Democratie en PASOK heeft in Griekenland voor het eerst sinds 1974
een andere partij de verkiezingen gewonnen. Zes jaar na de crisis, en
na vier jaar van onrechtvaardige Trojka-memoranda, hebben de Grieken
hun rug gekeerd naar de besparingspolitiek. In Griekenland waait nu
een nieuwe wind voor heel Europa. Laten we hopen dat die wind steeds
meer mensen op het continent zal begeesteren”, aldus voorzitter
Peter Mertens. Peter Mertens schreef begin januari een uitgebreide
opinie over de inzet van de Griekse verkiezingen en het programma van
Syriza.(...)
“De
Grieken hebben niet tegen Europa gestemd, ze hebben voor een ander
Europa gestemd, een Europa dat de sociale noden beantwoordt, dat
investeert en werk creëert, dat fiscale rechtvaardigheid instelt
en tot een schuldherschikking komt. Ze hebben het recht om dat te
willen, en ze hebben wat ons betreft ook overschot van gelijk om een
sociale weg zoeken uit het kerkhof van memoranda en beloftes. Dat
hebben ze vandaag massaal gedaan, en ik kan daar alleen maar respect
voor hebben.(....) Iedereen weet dat het heel moeilijk zal worden, en
het Griekse volk is het eerste dat beseft dat niet alles onmiddellijk
zal veranderen. Zeker is dat men in Frankfurt, in Brussel en Berlijn
allerminst gelukkig is met deze uitslag. De druk op de nieuwe Griekse
regering zal dus worden opgevoerd. We kunnen alleen maar hopen dat de
mobilisatie van de Grieken behouden blijft, zodat de nodige tegendruk
kan gezet worden. Dat is voor morgen, want vandaag overheerst de
vreugde dat er opnieuw een links project van hoop in de steigers is
gezet."24
Onder deze
Persmededeling verschijnen enkele reacties (en die dan nog blijven
STAAN, hetgeen niet altijd het geval is geweest, ik kan er van
meespreken....!!):
De
Maegd at ma, 26/01/2015 - 09:50 from Sint-Joris-Weert (Brabant)
Mooi,
maar de kameraden van de KKE verdienen toch ook een woordje van
steun.. Ze hielden goed stand in de steden. Een sterke communistische
partij is nodig in de oppositie en vooral in de klassenstrijd om de
beloftes die Syriza maakte waar te maken. Gisteren keek ik met veel
plezier naar de vreugdebeelden in het Syriza kamp. Plots kreeg ik een
zeer onprettig gevoel en dacht aan de vreugdebeelden toen Mitterand
en de PS de overwinning behaalde in 1982. De PCF werd toen opgenomen
in de regering om haar te verstikken. Na het vertrek van de PCF en de
ommezwaai van Mitterand bleef de PCF verzwakt achter. Toch is de
situatie vandaag te verschillend en kon ik die sombere gedachten van
mij afzetten. Sommige FB vrienden vinden dat Syriza het “nieuwe
Pasok” is. Dat is op zijn minst sterk overdreven. Ongewild vertaalt
dit standpunt een zeker misprijzen voor de massa’s, die echt
verandering willen en in het programma van Syriza een geweldige kans
zien. De geschiedenis toont dat de massa’s meestal niet de meest
korte weg kiezen naar de revolutie, hoe noodzakelijk die ook mogen
zijn. Ik vraag mij echt af of de KKE daarom niet Syriza in zekere
mate niet had kunnen steunen op de manier dat Lenin in “de linkse
stroming.. “de Britse communisten in 1921 opriep om Labor Party “te
steunen”. Na de wereldoorlog 1 en de invloed van de
Oktoberrevolutie pakte Labor links uit. De werkers, die Labor nog
niet aan te werk hadden gezien, hadden dan ook enorme verwachtingen
in die partij. Lenin raadde de communisten aan om Labor aan zijn
woorden te herinneren indien ze aan de macht kwamen. Natuurlijk kon
en wilde Labor haar beloften niet waar maken en zo zouden de
communisten hun kans krijgen. Een beter voorbeeld uit de geschiedenis
is het Front Populair in Frankrijk in 1936. Het Front won de
verkiezingen en links kwam aan de macht. Maar de PCF bleef in de
oppositie en kon zo de geweldige klassenstrijd leidden en de linkse
regering tot historische toegevingen dwong. Alle historische
vergelijkingen zijn natuurlijk relatief. Ik blijf een groot
vertrouwen hebben in de KKE. We zien hen zeker terug als sterkste en
meest betrouwbare partij in de klassenstrijd. En draait het daar, in
eerste en laatste instantie, niet om?
Hamelink
at ma, 26/01/2015 - 18:06 from Terneuzen
Kameraden,
Is het voor de PvdA-Be te moeilijk om vooral de KKE te feliciteren.
Vooral omdat de KKE onder zeer moeilijke omstandigheden zelfs winst
heeft kunnen boeken en de drijvende kracht is en zal blijven achter
veel massale acties tegen de oude regering. Dat de sociaal democraten
van Syriza samen willen gaan regeren met de zeer conservatieve en
uiterst rechtse nationalisten zal de strijdbaarheid van de straat
niet versterken, integendeel. Geen illusies daarom v.w.b de
verbeteringen die zijn beloofd door Syriza. Verder machtsvorming op
straat, in de bedrijven en buurten zal noodzakelijk blijven. Daar
hebben we een KKE voor en die verdient alle steun en grote
felicitaties. Kameraadschappelijke groet.
Kaddouri
at ma, 26/01/2015 - 23:10 from Wilrijk
Proficiat
aan de kameraden van KKE klassenstrijd in daden en niet in woorden!
Syriza genoeg woorden tijd voor daden....Geen nieuwe pasok in Europa
aub!
Op 27
januari 2015: Peter Mertens bepaalt “officieel standpunt van PVDA”:
Syriza, links van sociaaldemocratie is “echt nieuw alternatief”.
Reactie: “Waarom niets over KKE?”
Op 27 januari
op de website van de PVDA en met de mededeling “ Dit artikel
werd geschreven de ochtend na de verkiezingen van 25 januari 2015 en
werd oorspronkelijk gepubliceerd als opiniestuk op de website
knack.be”:
'Het
Griekenland van vandaag is politiek niet meer het Griekenland van
gisteren. En dat is een uitstekende zaak. Het betekent dat er opnieuw
debat is in Europa, en dat het eenheidsdenken niet langer als een
loden deken over Europa ligt', schrijft Peter Mertens. 'Maar
gemakkelijk zal het niet zijn, en dus kunnen we enkel maar hopen dat
de bevolking gemobiliseerd blijft.'
De
Europese politieke klasse heeft gisteren in Griekenland een oplawaai
van jewelste gekregen. Men kan het uitdrukken zoals men wil, maar de
schaal waarmee de traditionele partijen van de kaart werden geveegd
is ongezien. En dat is niet onbegrijpelijk, want Hellas is
moe-bespaard.
Het
is onmogelijk om de kiesuitslag van gisteren te begrijpen los van de
economische en sociale context van het schiereiland. De
besparingspolitiek die Nieuwe Democratie en Pasok - onder leiding van
de Europese Commissie, de Europese Centrale Bank en het
Internationaal Monetair Fonds - hebben doorgevoerd, heeft niet
gewerkt. Op geen enkel vlak. Noch sociaal, noch economisch. Alle
Europese excellenties die vandaag opnieuw het
er-is-geen-alternatief-deuntje zingen, hebben niets begrepen van de
situatie in Griekenland en de verkiezingsuitslag van gisteren.
Op
nauwelijks vier jaar werd een kwart van de nationale rijkdom
vernietigd (het BBP daalde met 25 procent). De schuldenlast
verminderde niet, maar groeide van 120 procent van het BBP naar 176
procent van het BBP. De allerrijkste Grieken bleven buiten schot, en
een deel onder hen sleurde de rijkdom naar veilige kluizen in
Zwitserland en naar dubieuze constructies in Luxemburg. De Griekse
bevolking betaalde de prijs en verarmde zienderogen, tot één
van de laagste niveaus van het Europese continent. (...)
De
Europese Volkspartij (met Nieuwe Democratie) en de Alliantie van
Socialisten en Democraten (met Pasok) zijn aan de kant gezet, om de
weg te openen voor een nieuw alternatief.
In
de Duitse krant Die Zeit vertelt Zacharias Zakarakis vandaag niets
anders dan wat ik in 2011 reeds in mijn boek 'Hoe durven ze?' heb
geschreven. Zakarakis: 'Grote delen van de bevolking leven al jaren
onder het bestaansminimum. 300.000 families kunnen zich geen stroom
meer veroorloven. Tezelfdertijd betalen rederij-miljonairs en
-miljardairs nauwelijks belastingen. Ultrarijke belastingontduikers
werden nooit ter verantwoording geroepen, en dat om politieke
redenen.
Dit
onrecht houdt geen enkele maatschappij uit, het heeft Griekenland
verscheurd. Daarom is het juist dat deze regering nu aftreedt en met
haar de doorheen de decennia verknochte machtsstructuren. Als Tsipras
zijn beloftes realiseert dan moeten velen enkel het verlies van hun
privileges vrezen. Het wordt tijd!'
De
Grieken hebben de weg geopend naar een alternatief dat in de eerste
plaats beantwoordt aan de sociale noden van het land. (....) Het is
precies dat wat Syriza doet, met maatregelen zoals gratis
elektriciteits-voorziening, voedselbonnen voor minstens 300.000
gezinnen, een 13de maand voor gepensioneerden met een inkomen onder
de 700 euro, gratis medische verzorging en medicamenten voor de meest
behoeftigen en de afschaffing van de speciale belasting op
stookolie.(....)
Dat
heet extremisme te zijn, terwijl het een programma is dat een
antwoord wil bieden aan 'de humanitaire catastrofe' (de woorden zijn
van Artsen Zonder Grenzen) die een rijk Europees land treft.
Vanuit
Frankfurt, Brussel en Berlijn wordt ook erg argwanend gekeken naar de
belofte van Syriza om "het arbeidsrecht te herstellen", om
"de onwettelijke ontslagen terug te schroeven" en om "het
minimumloon tot 751 euro op te trekken". Tijdens de campagne
heeft Tsipras deze sociale eisen als breekpunten naar voor geschoven.
En
dan is het even schrikken bij de Europese Commissie, want de laatste
zes jaar werden de breekpunten steevast vanuit Brussel opgelegd. Het
Griekenland van vandaag is politiek niet meer het Griekenland van
gisteren. En dat is een uitstekende zaak. Het betekent dat er opnieuw
debat is in Europa, (...)
In
een situatie waar het besparingsbeleid een kwart van de nationale
rijkdom deed verdwijnen, wil Syriza in de eerste plaats inzetten op
economische groei. Dat is een verstandige politiek. De vraag om de
afbetaling van de schulden groei-gebonden te maken, en niet langer
begrotings-gebonden is meer dan gerechtvaardigd.
Net
zoals de vraag voor een moratorium op de afbetaling van de schulden,
zodat er fondsen kunnen verworven worden voor economische groei. Tot
slot vraagt Syriza ook een audit van de schulden, zodat precies kan
bepaald worden wie welke schuldpapieren in handen heeft. Dat is de
essentie van de schuldherschikking die Syriza voorstelt, en daar is
niets extreem aan.
Het
meest omstreden voorstel is om ook een deel van de schuldenlast kwijt
te schelden. Het is omstreden, omdat de grote private banken
zoalsDeutsche Bank en BNP Paribas al in 2011 en 2012 hun
schuldpapieren van de hand hebben gedaan naar de Europese Centrale
Bank. Dat betekent dat de ECB ondertussen de belangrijkste
schuldeiser is geworden, en geen enkel land wil uiteraard dat 'de
belastingbetaler' moet opdraaien.
De
belastingbetaler is echter geen geslachtsloze engel, en dat betekent
dat men in de Europese Unie de keuze heeft om diegenen die het meest
hebben geprofiteerd van 10 jaar euro-beleid en schuldpapieren aan te
spreken voor de rekening.
Dan
komen we terug bij de grootbanken, en dan komen we terug bij de
over-vermogenden die genoemd zijn in het LuxLeak-schandaal. Het zou
niet meer dan rechtvaardig zijn dat soort pistes te volgen, in plaats
van opnieuw nationalistische angsten op te stoken tegen het Griekse
volk. Dat is het domste wat er nu in Europa zou kunnen gebeuren: dat
de schuld opnieuw bij de Griekse bevolking wordt gelegd, en dat we
een nieuwe fijnbesnaarde haatcampagne krijgen tegen de Grieken,(...)
Er
zal dus over een schuldherschikking moeten gepraat worden.
Genuanceerd, zoals ook Syriza voorstelt: over een audit, over een
groei-clausule, over een moratorium en over een gedeeltelijke
kwijtschelding. Anders belandt de Europese Unie in een grote impasse.
Het lijkt erop dat bepaalde hard-liners op die confrontatie
aansturen.
De
chef-econoom van de Duitse Berenberg-bank verklaarde vandaag:
"Griekenland moet nu beslissen of het de succesrijke politiek
van Samaras wil voortzetten, ofwel of het uit de eurozone wenst te
treden." (....)
Dat
is de stok waarmee het Europees establishment dreigt te slaan, en die
wordt niet alleen door bankiers gehanteerd maar ook de grote
politieke families in het Europees Parlement. "Griekenland moet
de hervormingskoers verder voeren, als het geen uitsluiting uit de
muntunie wil riskeren", zo vertelt Herbert Reul, de voorzitter
van de CDU/CSU groep in het EU Parlement, vandaag. De voorzitter van
het Europees parlement, SPD'er Martin Schultz, belde vannacht al met
Tsipras om hem te vertellen dat er van een schuldherschikking geen
sprake kan zijn. Eenzelfde geluid was gisteren ook al te horen bij
'onze' minister van financiën, Johan Van Overtveldt. "De
Grieken zullen er echt moeten voor kiezen om bij die saneringen en
bij die herstructureringen te blijven.", zei hij in het
journaal.
Er
zijn dus krachten die op een confrontatie met Athene aansturen,
vastgeroest in een tunnelvisie die hen vertelt dat de politiek van de
besparingsmemoranda de enige mogelijke politiek is. En hoe meer de
Grieken, de Spanjaarden of de Ieren een ander geluid laten horen, hoe
meer deze hardliners zichzelf ingraven in hun grote gelijk. Aanpassen
of opkrassen, zo klinkt het motto waarmee zij het krachtige
democratisch signaal uit Athene van tafel willen vegen.
De
geldkraan van de Europese Centrale Bank
Niet
iedereen in Europa spreekt dreigende taal. Naast de stok is er ook de
wortel. Vorige week draaide de Europese Centrale Bank (ECB) de
geldkraan open om staatspapier op de secundaire markt op te kopen. En
niet zo'n klein beetje: 1.140 miljard euro wordt in de Europese
economie gepompt. Of het geld effectief in de reële economie zal
belanden, en niet vooral in nieuwe beleggingen zal stranden, waardoor
de vermogenskloof nog zal stijgen, is één vraag.
Een
andere vraag is waarom de Europese Centrale Bank met al haar
miljarden geen Griekse staatspapieren zal aankopen. Daarvoor wordt
gewacht tot juni, en de steun zal voorwaardelijk gemaakt worden.
Griekenland zal pas in het programma worden opgenomen, zo zeggen
verschillende bronnen binnen de ECB, wanneer het een handtekening zet
onder het nieuwe memorandum van de Trojka. (...)
Het
wordt dus absoluut niet gemakkelijk voor de nieuwe regering in
Athene, maar dat wist men op voorhand. De vraag is in hoeverre Syriza
de sociale en economische essentie van haar programma kan realiseren,
in het complexe gegeven van de Europese Unie van vandaag.
Op
de meeting van Syriza vorige week hield Pablo Iglesias Turrion, de
voorman van het Spaanse Podemos, een opvallende toespraak. "Ik
herinner mij de woorden van de voormalige president van Chili,
Salvador Allende.", zo zei hij. "'We hebben dit terrein
niet gekozen, we hebben het geërfd. We hebben wel een regering,
maar we hebben niet de macht', vertelde Allende.
Dat
bittere inzicht van Allende vind ik ook terug bij een aantal huidige
linkse presidenten in Latijns-Amerika. De weg die voor ons ligt is
geen gemakkelijke weg. We moeten eerst de verkiezingen winnen, en pas
nadien beginnen de echte moeilijkheden." En dus sprak Pablo
Iglesias over de noodzaak om de bevolking te blijven mobiliseren.
(...)
De
druk vanuit bepaalde kringen in de Europese Unie zal de komende uren
en dagen worden opgevoerd. Om de tegendruk te organiseren, die het
democratisch signaal en de soevereiniteit van de Grieken respecteert,
zal men de mensen moeten blijven betrekken. Dat betekent ook dat er
na veertig jaar van politiek cliëntelisme, rousfeti geheten,
eindelijk transparantie komt in de Griekse politiek en dat ook de
moeilijke keuzes aan de bevolking worden voorgelegd.
De
weg naar een alternatief op de besparingspolitiek van de Europese
Unie is nog lang, en iedereen weet dat het tijd vraagt om dingen te
veranderen.25
Hierop
verschenen op de website van de PVDA sommige opmerkelijke reacties:
Moens
at di, 27/01/2015 - 17:20 from Asse
Over
de geopolitieke situatie zei en vriend in de pvda me in de negentiger
jaren: "We zijn weer in de situatie van vòòr de 1e
wereldoorlog". Het waren profetische woorden want meer en meer
puzzlestukken vallen op hun plaats. Er is de geopolitieke en
militaire toestand met een agressieve Nato, aangevoerd door de USA
die de globalisering naar zijn model militair wil betonneren en
uitbreiden. Er is de ophoping aan rijkdom in kapitaal net zoals vòòr
1914, in kaart gebracht door Piketty. En er zijn opnieuw tekenen dat
een harde en brede sociale strijd voor een menswaardig bestaan er
aankomt, nu op Europese schaal. Dat is de toestand die we geërfd
hebben van het kapitalisme dat zich na 1945 herorganiseerde. Een
verwijzing naar Allende is echt op zijn plaats. Vergeten we niet dat
Griekenland lid is van de Nato en dat uit de loop van een geweer nog
altijd véél macht komt. De enige bescherming daartegen
is massa-bewustmaking, massa-mobilisatie, massa-actie. Dat zal
ontzaglijk hoge eisen stellen op tactisch en strategisch gebied aan
de tegenbeweging. Die staat echter niet met lege handen, maar met
veel rijke en bruikbare ervaringen uit meer dan een eeuw sociale
strijd.
Vanbellinghen
at vr, 30/01/2015 - 05:16 from Oostende
Waarom
niet het standpunt van bijvoorbeeld de KKE
verwoord?http://inter.kke.gr
Op 17 juli
2015: PVDA BREEKT met KKE (onder druk van Peter Mertens?) ... breekt
in feite ook met EIGEN VROEGERE kritiek op Syriza
Op 17 juli
wordt er een solidariteitsboodschap geplaatst op de website van de
KKE, waarin onder andere wordt gezegd:
Vandaag
zet de anti-volkse overeenkomst-derde memorandum, dat getekend is
door de SYRIZA-ANEL regering, gesteund door de ND en PASOK met de
Troika, de antivolkse maatregelen van de vorige regering verder en
legt nieuwe lasten op de werkers van Griekenland. De ondraaglijke
belasting, de afbraak van de sociale zekerheid en arbeids-rechten, de
vermindering van lonen en pensioenen, privatiseringen enz.,
verergeren de situatie van de gezinnen van de bevolking zelf
meer.(...)
Wij,
de Communistische en Werkers-partijen die deze boodschap
ondertekenen, waarderen de besliste en consistente positie dat de KKE
inneemt aan de kant van de werkende klasse, het Griekse volk voor de
opheffing van de memoranda, tegen de anti-volkse overeenkomst
getekend door de SYRIZA-ANEL regering (en de andere burgerlijke
politieke partijen), met de Troika (EU-ECB-IMF).
Onze
partijen begroeten de strijd van de communisten in Griekenland voor
de rechten van het werkvolk, de omverwerping van de kapitalistische
barbarij, voor het socialisme.26
Deze
solidariteitsboodschap is getekend door 55 Communistische partijen en
organisaties, onder andere getekend door de NCPN en de Communistische
Partij van Luxemburg (twee partijen waar de PVDA 7 keer - met dan nog
de DKP, wier handtekening hier nu ook nog ontbreekt - al gezamenlijke
conferenties inrichtte....De PVDA heeft geweigerd deze
solidariteitsboodschap te ondertekenen!
In de aanloop
naar het Negende Congres werd deze evolutie door Peter Mertens nog
eens duidelijk gesteld op apache.be:
Er
is nog steeds, ook ter linker zijde, veel kritiek op jullie hechte
banden met old school marxistisch-leninistische partijen. In
Griekenland applaudisseren jullie voor Syriza, maar tegelijk
onderhouden jullie goede relaties met de communistische KKE die
Syriza als een kapitalistische bourgeois partij wegzet.
Peter Mertens: “Dat is onzin. Vroeger hebben we wel
contacten gehad met KKE, maar vandaag werken we heel nauw samen met
Syriza. Volgende week gaan we er op werkbezoek. We werken ook goed
samen met Verenigd Links in het Europees parlement, met partijen
zoals de Nederlandse SP en het Duitse Die Linke. ”
Dus de band
met Die Linke vervangt die met de DKP, de samenwerking met de SP
“vervangt” die met de NCPN en de “contacten” met de KKE zijn
vervangen door die met Syriza.
Dus
Peter Mertens heeft (eigenmachtig?), TEGEN VROEGERE PVDA-standpunten
in, “samenwerkings-relaties” uitgebouwd met REFORMISTISCHE
partijen die het marxisme verwerpen en zich vaak anti-communistisch
opstellen.... en 94% van de congresafgevaardigden juichten dit
toe....blijkbaar slechts 6% keurden dit eigenmachtig “breken met de
officiële partijlijn”, af!
1Ik
schreef hierover zie
http://culturalrevolutionstart.blogspot.be/2015/01/pvda-congres-2015-land-van-blinden-met.html
3http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/VK14/VK14_Reyers_Politiek_PVDA,
"Eerst de mensen, niet de winst", do 10/04/2014 - 23:53
Rik Arnoudt
4http://culturalrevolutionstart.blogspot.be/2015/03/peter-mertens-2006ingaan-op-oproep-van.html
5http://pvda.be/artikels/pvda-griekenland-waait-een-nieuwe-wind-voor-europa,PVDA:
"In Griekenland waait een nieuwe wind voor Europa", 25
januari 2015. Persdienst PVDA
6Boudewijn
Deckers in “Communisten en verkiezingen”, van 17 april 2004, uit
“Bijdragen aan de strijd tegen de liquidatielijn van
de vroegere algemeen secretaris”,
verschenen in 2004
7
Junge
Welt, 8 april 2004, http://www.jungewelt.de/2004/04-08/004.php
8
Parti
de la Gauche européenne, Manifeste du Parti de la Gauche
européenne, 10 mei 2004.
9
Ibidem.
10http://marx.be/nl/content/het-meeregeren-van-communistische-partijen-een-uitweg-uit-de-kapitalistische-crisis,
In Marxistische Studies nr. 100, Auteur: Herwig Lerouge. Herwig
Lerouge (herwiglerouge (at) gmail.com) is hoofdredacteur van
Marxistische Studies
11
The
Economic Program of Syriza-EKM, 12 juni 2012. Zie:
http://greekleftreview.wordpress.com/2012/06/12/the-economic-program-of-....
12
P.
Marlière, Alexis Tsipras entre radicalisme et ‘réalisme’,
Médiapart, 22 maart 2013. Zie:
http://blogs.mediapart.fr/blog/philippe-marliere/220313/alexis-tsipras-e....
13
EurActif,
2 oktober 2013. Zie:
http://pr.euractiv.com/pr/time-fight-barbarism-guengl-meps-discussion-sy....
14
Alexis
Tsipras, Kreiskyforum, op.cit., Wenen, 24 september 2013.
15
Rizospastis,
24 april 2012.
16
Persmededeling
van KKE, 1 maart 2013.
17
AlterNet,
12 februari 2013. Zie:
http://www.alternet.org/world/exclusive-interview-meet-alexis-tsipras-mo....
18
James
K. Galbraith en Yanis Varoufakis, Alleen SYRIZA kan Griekenland
redden, New York Times, 23 juli 2013. Zie:
http://www.nytimes.com/2013/06/24/opinion/only-syriza-can-save-greece.ht....
19http://marx.be/nl/content/griekenland-syriza-en-de-sociaaldemocratische-weg,
Griekenland: Syriza en de sociaaldemocratische weg. Cécile
Chams Marxistische Studies nr. 106
20http://www.iccr.gr/en/news/Participation-in-government-by-communist-parties-a-way-out-of-capitalist-crisis-00001/
21http://pvda.be/artikels/pvda-griekenland-waait-een-nieuwe-wind-voor-europa,
PVDA: "In Griekenland waait een nieuwe wind voor Europa",
25 januari 2015. Persdienst PVDA
22http://www.knack.be/nieuws/wereld/de-grieken-zijn-de-tijl-uilenspiegels-van-vandaag/article-opinion-522697.html,
'De Grieken zijn de Tijl Uilenspiegels van vandaag', Peter Mertens
in het schaduwparlement van knack.be
23http://inter.kke.gr/en/articles/Solidarity-with-the-KKE-00003/,
Solidarity with the KKE - To the Central Committee Communist Party
of Greece, 19 January 2015
24http://pvda.be/artikels/pvda-griekenland-waait-een-nieuwe-wind-voor-europa,
PVDA: "In Griekenland waait een nieuwe wind voor Europa",
25 januari 2015. Persdienst PVDA
25http://pvda.be/artikels/eindelijk-wat-animo-europa-een-griekse-oplawaai-van-jewelste,
'Eindelijk wat animo in Europa: een Griekse oplawaai van jewelste',
27 januari 201. Peter Mertens
26http://inter.kke.gr/en/articles/Joint-Statement-in-Solidarity-with-KKE/,
Joint Statement in Solidarity with KKE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten