In de jaren vijftig is 3M begonnen met het vervaardigen van PFAS. Het sterke karakter van deze chemische verbindingen maakt ze vlek- en waterafstotend. Dit vertaalt zich in een populair product als Scotchgard, dat als impregneermiddel onder meer op zetels aangebracht wordt.
PFAS wordt ook verkocht aan een ander Amerikaans bedrijf, waar het gebruik wordt om Teflon, bekend van de antiaanbaklaag-pannen, te maken.
Wetenschappelijk onderzoek is wellicht objectief en waarde-vrij. Maar de keuze om bepaalde resultaten van wetenschappelijk onderzoek te gebruiken en de keuze welk product er met dat resultaat gemaakt kan worden, en de keuze voor de ontwikkeling van een bepaalde productietechnologie om te komen tot een massa-productie van dat product, wordt bepaald door het heersend (kapitalistisch) productie-systeem.
Het is voor het kapitalisme niet prioritair om op voorhand de (schadelijke) effecten die een product heeft op milieu en mens te bepalen en wordt eventuele gevonden schadelijkheid secundair gemaakt (of gerelativeerd) aan mogelijke winsten te bekomen door massaproductie. Het zelfde geldt voor de productietechnologie voor de massa-productie van het product.
Maar in feite is een hele productielijn, van een bepaald chemisch product als ΅grondstof” voor bepaalde product(en) en de productiebedrijven van eindproducten met het chemisch product als grondstof, even schuldig aan deze “kapitalistische logica”.
Bijvoorbeeld DuPont die PFAS van 3M gebruikt om teflon te maken en de bedrijven van pannen met antiaanbaklagen die de teflon (van DuPont) hiervoor gebruikt.
Ook kunnen de kapitalisten omwille van hun keuze voor de productie van een bepaald product, zich baseren op bepaalde wetenschappelijke onderzoeken, maar ook bepaald wetenschappelijk onderzoek die de doelmatigheid van een product “aantoont”, dat dat product heeft om te beantwoorden aan een bepaalde behoefte, of aan een door marketing opgewekte behoefte (een behoefte weliswaar die alleen belang heeft voor zover die gedekt is door een koopkrachtige vraag).
Zo heb je bijvoorbeeld de rol van de auto-constructeurs in de keuze van ontwikkeling van verbrandingsmotoren op basis van verbranding van fossiele brandstof (olie) voor de productie van personen-auto’s, als oplossing van de behoefte aan mobiliteit, op voorwaarde dat die behoefte de vorm heeft van een “mogelijke koopkrachtige vraag”.
De PFOS/PFAS-vervuiling in Antwerpen toonde weer eens waarom het kapitalisme moet verdwijnen.
PFOS (waar het in die vervuiling om draait) is een product-groep, PFAS is een product uit die groep en de basis van Teflon.
De kosten (evenals het NIET maken van die kosten) voor afval-behandeling van het afval bij de productie en bij het product aan het einde van zijn functionele loopbaan, worden in de prijs van het product verrekend. Waar de site (hier die van 3M) evenals de productielijn èn het uiteindelijk product “eigendom” is van de kapitalist, wordt bij de verkoop van het product de koper behalve "eigenaar van het product" ook een beetje "eigenaar van het afval gemaakt bij de productie". Zo is het bedrijf geen eigenaar (meer) van het afval en wordt dit het probleem van de nieuwe eigenaar. Dus al de mensen in de 15 km-perimeter rond de voormalige 3M-bedrijf die wellicht allemaal ooit een pan kochten met teflon-antiaanbaklaag werden door die “aankoop” ook mede-eigenaar van de PFOS/PFAS-vervuiling die nu hun gezondheid in gevaar brengt. En 3M, volgens de kapitalistische logica, beschouwt zich niet meer verantwoordelijk voor die vervuiling, want zij is daar geen eigenaar meer van, dat “eigenaarschap” van het afval is verkocht samen met de verkoop van het product, in eerste instantie aan het bedrijf die het product als grondstof aankocht voor de productie van die teflon-antiaanbaklaag-pannen, en die door de verkoop van die pannen, alle bij de productie behorende miserie (waarvan die in eerste instantie dus eigenaar is) de consument hiervan door de aankoop “eigenaar” maakt.
3M wist al lang, dat de omgeving van de productie-site, en eigenlijk een groot deel van het grondwater, “eeuwig” vervuild is met PFAS. Maar het wordt een economisch “kosten-”probleem als 3M nu, die productie moet stoppen, en de verantwoordelijkheid opnemen van de vervuiling en gezondheidsproblemen.
Dan leidt zo'n bedrijf “verlies”. …… Voor de aandeelhouders is dat een geringer probleem. Die trekken gewoon hun geld eruit en steken dat ergens anders is: olie- en gas-winning, wapenindustrie, voeding,…., genoeg mogelijkheden.
Maar het zijn de werkers die het gelag betalen, afdankingen, afvloeiingen, zoals nu in Zwijndrecht.
In feite zijn OVERAL de werkers de dupe van de problemen die het kapitalisme zelf schept, door zijn continu nastreven van hogere competitiviteit dan de concurrent. Bij het ene bedrijf wordt de uitbuiting verhoogd, waardoor bij de concurrent dan mensen afvloeien. Je ziet dit nu ook bv in de distributie, denk aan het “faillissement” van MAKRO.
Maar ook als bedrijven HIER wegtrekken om nu in de Verenigde Staten te kunnen profiteren van de “groene (anti-inflatie) subsidie-regelingen”.
De PCB-CPB steunt de principiële strijd van AL die werkers voor behoud van werk (en vooral behoud van loon…) hoe dan ook. Het kapitaal moet betalen.
Uiteindelijk moeten we met zijn allen de kapitalistische productiewijze afbreken, het beheer van de maatschappij overnemen (de burgerlijke staat en andere instellingen afbreken), en dan maatschappelijk gepland, de producten ontwikkelen, de productietechnologie ontwikkelen, en zorgen dat de noodzakelijke producten voor iedereen beschikbaar zijn.
Dit is dus waarom de kapitalistische productiewijze gebaseerd op privé-eigendom van productie, productiemiddelen en alle aan de productie gerelateerde zaken moet verdwijnen, en wel door “onteigening van de onteigenaars”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten