Nina Andrejeva van de Communistische Partij van Bolsjevieken van de Sovjet-Unie maakte in 1996 een vernietigende analyse van de Communistische Partij van de Russische Federatie

Het was Jef Bossuyt (van de Vrienschapsvereniging België-Korea – Korea is one) zèlf die mij wees op het nummer 32 van Marxistische Studies van in 1996.
In een discussie met hem over de achtergronden van de “Oorlog in Oekraïne” verwees ik naar de ontbinding van de Sovjet-Unie, de totale ontaarding van de Communistische Partij van de Soviet-Unie, door de in de Sovjet-Unie (en in de CP van de SU ontwikkelde) opgekomen “nieuwe” burgerij die zèlf naar “steun” zocht bij de “Westerse” imperialistische machten (vooral de V.S, maar ook van de EU), hierbij haalde ik mijn argumenten uit het 4^e congresdocument van de PVDA “URSS, de fluwelen contrarevolutie”
Hij zei mij toen: “Waarom naar documenten verwijzen van 1991! Er bestaan recentere documentatie, zoals bijvoorbeeld de Marxistische Studies no 32!”

En inderdaad, het bewuste no 32 van Marxistische Studies, bevat interessante documentatie!
Ik geef hier de analyse weer van Nina Andrejeva (de helaas gestorven voorzitster van de Communistische Partij van Bolsjevieken van de Sovjet-Unie) weer ….. Interessant omdat het het standpunt van communisten van in Rusland is, over een oorlog begonnen door Rusland. Er wordt o. a. standpunt ingenomen over de houding van de Communistische Partij van de Russische Federatie, of toch indirect, ze speekt van “ aanhangers van Zjoeganov” ( die de voorzitter is van de CPRF)
Daar waar o.a. de CPRF vandaag de werkende klasse (in Rusland zowel als binnen de “NAVO-imperialistische machten”) oproept voor “een antifascistsisch, antiimperialistisch eenheidsfront” (geleid door de burgerij in Rusland en China, ….) in de “oorlog in Oekraïne”, riep de Communistische Partij van Bolsjewieken van Sovjet-Unie (geleid door Nina Andrejeva) op: “Zoals in het kritieke jaar 1941 roepen we nu op: "Sta op, groot land. Sta op voor een beslissend gevecht tegen het maffiaregime, voor de sovjetmacht. voor de heroprichting van de Unie van Socialistische Sovjet Republieken! Geen enkele steun aan het regime dat de vriendschap van de volkeren van de Sovjetunie heeft gebroken!"...” Maw voor een revolutie van de werkende klasse binnen de landen van wat de vroegere Sovje-Unie was, tegen de nieuwe burgerij en kapitalisten…..
En wat betreft de “schuld aan de oorlog” wijst ze naar “het imperialisme als systeem”, het monopoliekapitalisme overal, zowel in Rusland als in de “NAVO-landen”: “Wie wil deze oorlog? Noch het Tsjetsjeense, noch het Russische volk willen deze oorlog. Deze oorlog is nodig voor Jeltsin, om de aandacht af te leiden van zijn misdadig regime, om de mogelijkheid te hebben. op elk moment in het land de uitzonderingssituatie te kunnen uitroepen en een fascistische dictatuur te kunnen. Vestigen. De Russische businessmen, de nieuwe rijken en de criminele sfeer hebben. deze oorlog nodig. De verkochte Russische generaals en hun oorlogsmachine hebben deze oorlog nodig, om de sterren van maarschalk en generaal te ontvangen voor hun strafexpedities tegen de vreedzame bevolking. Tenslotte hebben de Nato-kringen deze oorlog nodig, en ze gebruiken hem om Rusland te doen uiteenspatten en hun neokoloniale heerschappij te vestigen.”

OPM: als men de “analyse” van Jef Bossuyt leest van op het World Anti-imperialist Platform(HIER), kan men maar één zaak concluderen of zich maar één ding afvragen: “Heeft Jef ooit nog wel eens de analyses gelezen die hij zèlf vertaald heeft, toen voor Marxistische Studies, no 32 van 1996?

De schuldigen van het bloedvergieten ter verantwoording roepen !

Nina Andrejeva over de oorlog in Tsjetsjenië

De Communistische Partij van Bolsjewieken van Sovjet-Unie gaf verschillende verklaringen uit over de oorlog in Tsjetsjenië. Hieronder geven we de belangrijkste uittreksels weer van verklaringen aangenomen op het Tweede Congres van de CPBSU op 25 februari 1996 in Leningrad, van verklaring van het Centraal Comité van de CPBSU van 2 december 1994 en van het Informatiebureau van de CPBSU op 16 januari 1995. We citeren ook uit Onze huidige taken van Nina Andrejeva van 6 oktober 1994.

Wie is schuldig in Tsjetsjenië?¹
Wij communisten-leninisten verklaren dat alle verantwoordelijkheid voor de oorlog in de Tsjetsjeense republiek, ligt bij het huidige misdadige regime van Jeltsin en de zijnen. Doedajev is een schepping van het Jeltsinregime. Jeltsin draagt de volle politieke verantwoordelijkheid voor de misdaden van Doedajev en zijn aanhangers.
De Akkoorden van Belovesje over de Gemeenschap van Onafhankelijke Staten (GOS), de beschieting van het Russische Huis van de Sovjets, de oorlog in de Tsjetsjeense republiek, dat is de ononderbroken reeks van verraad en misdaad tegenover het sovjetvolk. Wat te doen?
Zoals in het kritieke jaar 1941 roepen we nu op: "Sta op, groot land. Sta op voor een beslissend gevecht tegen het maffiaregime, voor de sovjetmacht. voor de heroprichting van de Unie van Socialistische Sovjet Republieken! Geen enkele steun aan het regime dat de vriendschap van de volkeren van de Sovjetunie heeft gebroken!"

Wie wil deze oorlog?
Noch het Tsjetsjeense, noch het Russische volk willen deze oorlog. Deze oorlog is nodig voor Jeltsin, om de aandacht af te leiden van zijn misdadig regime, om de mogelijkheid te hebben. op elk moment in het land de uitzonderingssituatie te kunnen uitroepen en een fascistische dictatuur te kunnen. vestigen.
De Russische businessmen, de nieuwe rijken en de criminele sfeer hebben. deze oorlog nodig. De verkochte Russische generaals en hun oorlogsmachine hebben deze oorlog nodig, om de sterren van maarschalk en generaal te ontvangen voor hun strafexpedities tegen de vreedzame bevolking.
Tenslotte hebben de Nato-kringen deze oorlog nodig, en ze gebruiken hem om Rusland te doen uiteenspatten en hun neokoloniale heerschappij te vestigen.

Jeltsin en Doedajev groeien allebei op de gemeenschappelijke wortel van de contrarevolutie²
We herinneren eraan dat drie jaar geleden de lieveling van de democraten, luchtmachtgeneraal Doedajev, werd geloofd door de president voor zijn strijd tegen het Comité voor de Noodtoestand, en beloond werd met soevereiniteit. Zijn leger werd tot de tanden bewapend door Jeltsin, Gratsjov, Chasboelatov, Roetskoj en andere democraten.
Mede door uitwendige druk begon de hond de hand van zijn baas en voeder te bijten.
Als tegengewicht voor de president van Tsjetsjenie begon men de oppositie tegen Doedajev te bewapenen. Men zette voor hen de financiële en andere hulpsluizen open. Het Noord-Kaukasische militaire district legde een blokkade rond Tsjetsjenië, men legt errond een spoorweg aan, men koopt mogelijke bondgenoten van Doedajev om.
Wie behoefte aan een politiek die broedermoord en oorlog provoceert in een explosief gebied? Natuurlijk, niet. het Russische of het Tsjetsjeense volk. In deze misdadige politiek is klaarblijkelijk vooral het Russische staatsmonopoliekapitaal geïnteresseerd, vertegenwoordigd door apendragers als Jeltsin, Gratsjov en Jerin.
Natuurlijk moet men ook Doedajev niet idealiseren of witwassen. De Tsjetsjeense maffia is niet beter dan de Russische of de Oekraense. Ze groeien allemaal op een gemeenschappelijke wortel, de burgerlijke contrarevolutie. Maar ze hebben een verschillende soortelijk gewicht en potentieel. Alleen door kordaat de wortels van het kapitalistische herstel uit de bodem van: het vaderland te trekken en de Unie van de Socialistische Sovjetrepublieken te herstellen, kan men een einde maken. aan de vijandschap en de oorlogen tussen nationaliteiten, het nationalisme ent chauvinisme, en de sovjetmensen vrede, vriendschap, welzijn en zekerheid voor de komende dag geven.

Tijd voor een fascistisch dictator breekt aan
Velen gaan er vandaag vanuit dat de burgeroorlog in Tsjetsjenie niet zal ingeperkt worden door een Russisch vredesleger te sturen, maar zal uitgroeien tot een regionaal conflict. Men mag veronderstellen dat de aanhangers van Jeltsin dat weten. Dit zal het huidige regime toelaten de krijgstoestand in te stellen, niet alleen in de Kaukasus, maar ook in het hele land. De mislukkingen van de Russische vredeskrachten in Tsjetsjenie kunnen een aanleiding vormen om Amerikaanse vredeskrachten naar Rusland uit te nodigen, om de ploeg van Jeltsin te redden van de volkswoede. Is het niet daarvoor dat men gezamenlijke maneuvers heeft uitgewerkt van Amerikaanse en Russische vredeskrachten in de streek van Totskoje?
Nu is de tijd gekomen dat het failliete hervormersregime met provocaties zal proberen de werkers beet te nemen, te desorganiseren, te versplinteren en hun politieke organisaties te verzwakken. Op het tv-scherm roept men op voor een macht van het type van Pinochet, hopend dat Jeltsin de functies van een fascistische dictator op zich zal nemen. Zon democratie functioneert er vandaag al. Het roofdier van de contrarevolutie wordt steeds gevaarlijker.

Russisch maffiaregime bevecht Tsjetsjeens maffiakapitaal³
De militaire oplossing van het Tsjetsjeense vraagstuk is één van de vele uitingen van imperialisme in de binnenlandse en buitenlandse politieke van Jeltsin, waarop de CPBS reeds dikwijls de aandacht heeft getrokken. Het ophitsen van het ene volk tegen het andere, het oprichten van een net van militaire allianties en basissen, een politiek van bedreigingen, ultimatums, dictaten en geweld in de verhoudingen tussen de volkeren van de gewezen sovjetrepublieken; dat alles schept een uitermate gespannen situatie in de regios en die toestand draagt in zich nieuwe bloedige conflicten op het grondgebied van de Sovjet-Unie. Het bevestigt nogmaals het bankroet van de politiek van het maffiaregime in de nationaliteitenkwestie in Rusland.
De oorlog in Tsjetsjenie is een onrechtvaardige oorlog van beide kanten. Hij is antivolks, misdadig en de voortzetting van de onrechtvaardige politiek van roofdieren die de buit nog niet verdeeld hebben. In die rol treden en het Russisch en het Tsjetsjeense maffiakapitaal op. De grondoorzaak van de oorlog in Tsjetsjenie ligt in de burgerlijke hervormingen, die het grootmachtchauvinisme hebben opgewekt bij de heersende kringen in Rusland en het ontketende nationalisme van de kliek van Doedajev, die bekend stond als een democraat. De oorlog in Tsjetsjenie onthulde het streven van het Russische staatsmonopoliekapita-lisme om op de golven van het chauvinisme de broederlijke banden te vernietigen die. de sovjetvolkeren verenigden. Het wil de aandacht van de werkers afleiden van de krisis in de opbouw van het kapitalisme, en de ontevredenheid van de massas kanaliseren naar het domein van de verhoudingen tussen de nationaliteiten.

Wordt Lebed Russische Pinochet?
Het bloedvergieten in Tsjetsjenie heeft blijkbaar als doel om de politieke krachten te herschikken aan de hoogste top van de macht. Men wil de kandidaten voor de rol van Russische Pinochet selecteren en uittesten. Vooral generaal Lebed rukt nu op naar die positie. Men wil ook de onbetrouwbaarheid demonstreren van het contingent miliciens van arbeiders en boerenafkomst, en de noodzaak aantonen hen te vervangen door huurling-moordenaars. Daar is burgermeester Sobtsjak van Petersburg hard mee bezig. Men wil dat leger ook vervangen door vredeskrachten van de NATO, die in staat zouden zijn de burgerlijke contrarevolutie en heel de huidige heersende klasse in Rusland te redden. Ondertussen wil men de strijdkrachten zuiveren van die officieren en generaals, die geweigerd hebben deel te nemen aan deze onrechtvaardige oorlog.
In de Doema steunen de aanhangers van Zjirinovski, Baboerin, een deel van de aanhangers van Zjoeganov, samen met de democraten, de grootmachtpolitiek van de president en de regering. Een groot deel van de fracties van Galdar en Javlinski deden zich voor als vre-desscheppers en verdedigers van de mensenrechten. Daarmee willen ze het bloed wegwassen dat ze samen met Jeltsin vergoten hebben in oktober 1993 in Moskou. De Jeltsin-fase in het herstel van het kapitalisme noemt men in de Westerse pers een duistere tijd, en men is begonnen de kandidaturen te onderzoeken voor een nieuwe Russische dictator.
De Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie roept de sovjetmensen op om categoriek op te komen tegen alle pogingen van vreemde staten om zich te mengen in de zaken van het vaderland. Men moet gezamenlijk publieke manifestatie organiseren met de eis om alle militaire acties in Tsjetsjenië te doen stoppen. Daarbij moet men onderlijnen dat de volledige oplossing van de Tsjetsjeense krisis en de beëindiging van de militaire confliten alleen mogelijk is door het scheppen van socialistische verhoudingen in de economie en de overgang van de politieke macht naar de werkers. Werkende mensen van Tsjetsjenië! Niet het avonturistische nationalisme van Doedajev, maar de strijd voor de heroprichting van de Sovjet-Unie zal vrede en welstand brengen in uw huizen! Doedajev is Tsjetsjenie niet, zoals Jeltsin Rusland niet is! De aanstokers van de broederoorlogen zijn voor altijd vervloekt! Men mag de burgerlijke nationalisten niet toelaten omverder onze jeugd te bedriegen! Soldaten en officieren van het Russische leger!
De ruïnes van Grozny zullen een blijvende herinnering zijn van uw schande! Aan uw handen kleeft bloed van ouderlingen, vrouwen en kinderen van verschillende nationaliteiten! Dat bloed kan men maar wegwissen door de strijd tegen het misdadige regime van burgerlijke hervorming! Een leger van huurlingen kan nooit het leger van het volk zijn!
Bezoedel de eer niet van uw voorvaderen die het fascisme hebben tegengehouden en hun socialistische vaderland hebben gered!
De sovjetmensen willen in de oorlogen niet de doodgravers maar de heroprichters zien verschijnen van de USSR!


In 1996 was het oordeel over de Communistische Partij van de Russische Federatie: “... speelde van in het begin de rol van buffer tussen het burgerlijk herstel en de communistische beweging (…) ... verwijderde zich van het marxisme-leninisme en bedroog zo haar organisaties en hielp daarmee Jeltsin in het versterken van de macht van het kapitaal in Rusland.”
In hetzelfde nummer 32 van Marxistische Studies staat een analyse van Nina Adrejeva die zij maakte van de Communistische Partij van de Russische Federatie. Ook maakt zij kritische opmerkingen over de Communistische Arbeiderspartij van Rusland ….
interessant om te lezen voor al die “communisten” en “marxisten” zoals ook de vertegenwoordiger van de Vriendschapsvereniging Korea-België, Jef Bossuyt (die in 1996 zèlf ook deze tekst vertaalde voor Marxistische Studies) die de verklaring ondertekenden die door de Communistische Partij van de Russische Federatie en de Communistische Russische Arbeiderspartij …. Over het opportunisme dat heerst in de CPFR en naar waar de CAPR dreig naar af te glijden stelt de CPBS (van Nina Adrejeva): “Zonder het opportunisme te ontmaskeren en te vernietigen, is het onmogelijk om het socialisme nieuw leven in te blazen. Men moet het theoretische en ideologische niveau van de communistische partijen verhogen. Het gaat er niet om citaten te kunnen vinden, maar om het beheersen van het complexe systeem van het politieke denken van Lenin en zijn opvolger Stalin. Men moet de ideeën van Lenin en Stalin ontwikkelen in de concrete omstandigheden van Rusland, na de val van het socialisme. Dat zal het belangrijkste aspect uitmaken van de bolsjewisering van de communistische beweging op het grondgebied van de Sovjet-Unie. De bolsjewisering orienteert de communisten naar de arbeidersklasse, de drijvende kracht voor de hergeboorte van het socialisme. De bolsjewisering geeft hen precies de opdracht de arbeidersklasse te verenigen en te organiseren in het vuur van de actuele van klassenstrijd.”

Zjoeganov in dienst van het nieuwe Russische kapitalisme
Verklaring van de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie 

Jef Bossuyt schreef ook over Nina Andrejeva in Solidair (juni,'96)

Nina Andrejeva⁴

De stabilisering van het proces van kapitalistisch herstel in Rusland is op het einde van deze jaren '90 de belangrijkste taak van de hervormers geworden. Het is ook de eerst zorg van de strategen van het wereldimperialisme. Ze beseffen dat het lot van de internationale burgerlijke contrarevolutie afhangt van de strijdbaarheid van de communistische beweging op nationaal en internationaal vlak.

De leiders van het wereldkapitalisme hebben hun inspanningen daarom gericht op de verzwakking en de ontbinding van binnenuit van de revolutionaire partijen. Ze provoceren verraad. opportunisme en capitulatie. Een dergelijke "neutralisering van de communistische beweging is trouwens maar de eerste stap naar haar liquidatie. ledereen weet nog dat het internationale kapitaal en haar vertegenwoordigers, Gorbatsjov en Jeltsin het hoofdkwartier van de contrarevolutie huisvestten in het het Centraal Comité zelf van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Ze hadden nauwelijks de CPSU ontbonden of ze vernietigden de Sovjet-Unie waarmee ze een verschrikkelijke slag toebrachten aan de internationale revolutionaire beweging.
De eerste fase van de perestrojka – de burgerlijke hervorming in Rusland – verliep onder rode vlaggen. Miljoenen sovjetburgers verwachtten een zuivering van het socialisme. In de tweede fase nam het opportunisme van de CPSU de vorm aan van een rechts sociaal-democratisme en een burgerlijke liberalisme. De sovjetcommunisten boden weerstand. Ze stichtten hun partijen de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie (CPBSU), de Russische Communistische Arbeiders-partij (RCAP), de Russische Communistische Partij (RCP). Het Jeltsin-regime probeerde hun invloed onder de massa's in te dijken. Maar hij kon hun activiteiten niet verbieden. Uiteindelijk kwam het tot een akkoord tussen de Jeltsin volgelingen en de partijbureaucraten met als gevolg de stichting van de Communistische Partij van de Russische Federatie (CPRF) waarvan Zjoeganoven Kouptsjov de leiding namen. De leiding van de CPRF verwijderde zich van het marxisme-leninisme en bedroog zo haar organisaties en hielp daarmee Jeltsin in het versterken van de macht van het kapitaal in Rusland.

Zjoeganov schiet het regime van Jeltsin ter hulp
De CPRF speelde van in het begin de rol van buffer tussen het burgerlijk herstel en de communistische beweging. Hij voelde zich altijd geroepen om gewelddadige conflicten tussen de dieven en de bestolenen te verhinderen. Heel het proces van degeneratie van de CPRF is gepersonifieerd in de figuur van zijn leider Zjoeganov. Zo had Zjoeganov in augustus '91 als lid van het Politiek Bureau van de CPRF schrik om het staatscomité te steunen in zijn zwakke poging de Sovjet-Unie te redden. In de Opperste Sovjet wist Zjoeganov de afgevaardigden ervan te overtuigen te stemmen voor de "soevereiniteit” van Rusland en dus voor het uiteenspatten van de Sovjet-Unie. In '92 is Zjoeganov voorzitter van de Coördinatieraad van Vaderlandslievende bewegingen. Precies in die periode nam het Russisch patriottisme reactionaire en sociaal-chauvinistische vormen aan. In '93 werd Zjoeganov voorzitter van de CPRF. In september en oktober lanceerde hij bij de manifestaties in Moskou radicale oproepen. Maar opeens riep "de eerste communist van Rusland" vanop de tv-schermen iedereen op zich te distantiëren van de parlementsleden die in het Witte Huis belegerd werden. Men moest niet de straat op en deelnemen aan de massa-acties tegen het regime. Later boycotten de andere communistische partijen de verkiezingen voor de Doema en het referendum over de grondwet van de Russische federatie. De partij van Zjoeganov leverde 13% (op een totaal van 53%) kiezers en maakte zo de aanvaarding van een openlijk conservatieve en reactionaire grondwet mogelijk.
De grootste fractie in de Doema, de CPRF, geleid door Zjoeganov vergat haar plicht als communist. Ze werkte samen met Jeltsin in het schrijven van de wetten van de burgerlijke hervorming. In '95 leverde de partij van Zjoeganov al 22% kiezers voor de Doema. De deelname van de CPRF aan de kies-campagnes van '93 en '95 heeft het burgerlijk parlementarisme in Rusland gelegitimeerd.
In maart '96 nam de fractie van Zjouganov in de Doema het initiatief tot een stemming die de ontbinding van de Sovjet-Unie veroordeelde. Maar zelfs dit standpunt had niet de bedoeling het socialisme te herstellen. Ze joeg wel Jeltsin en de nationale burgerij van de republieken de daver op het lijf. Alle antisocialistische krachten op het grondgebied van de Sovjet-Unie sloten zich aaneen. De resolutie van de Douma was volgens Selezniov, de woordvoerder van de Doema en aanhanger van Zjouganov ingegeven door het verlangen te vermijden dat de massa's zelf het probleem op straat zouden oplossen. De Doema riep de sovjet-massa's niet op. Ze mobiliseerde de politieke partijen en bewegingen niet, evenmin als de vakbonden, om de resolutie te steunen.

Zjoeganov komt korter bij Jeltsin
De legitimering van het Russische presidentschap was een belangrijke stap in de politieke stabilisering van het regime. In '91 werd Jeltsin verkozen tot president van de socialistische federatieve Russische sovjet-republiek en hij legde eed af voor de grondwet van een socialistische republiek. Zjoeganov verklaarde onlangs nog dat een presidentieel regime niet paste in Rusland. Maar hij deed mee aan de presidentsverkiezingen. Rond de CPRF vormde zich een "patriottisch volksblok" van meer dan 150 partijen, organisaties en bewegingen van meest diverse politieke en ideologische strekking.
Het sociaal en economisch programma van het Zjoeganov-blok steunt de essentie van het monopolistisch Russisch staatskapitalisme. Zjoeganov wilde daarop steunen als hij verkozen zou zijn. Naarmate de tweede ronde van de verkiezingen naderde, kwamen de standpunten van Zjoeganov en Jeltsin steeds dichter bij elkaar. De twee presidentskandidaten steunden de fusie tussen de top van het staatsapparaat met de banken en de industriële en financiersgroepen. Ze hielpen de supermonopolies de hand te leggen op de land- bouwsector en moedigden de Russische banken aan deel te nemen aan transnationale monopolies. Ze steunden hun expansie binnen en buiten de Gemeenschap van Onafhankelijke Staten (GOS). Zjoeganov ontkent net als Jeltsin het antagonisme tussen arbeid en kapitaal. Ze ontkennen de opdeling van de maatschappij in "roden" en "witten". Ze joegen de kleinburgerij schrik aan met de dreiging van een burgeroorlog. Ze noemden de contrarevolutie "een revolutie”. Ze overtuigden de hardliner generaal Lebed ervan met geweld garant te staan voor de voortzetting van de huidige hervormingen. Het is dus niet ten onrechte dat de resolutie van 6 juni van het Zjoeganov-blok zegt dat “de kernideeën van het programma van het patriottische volksblok nu integraal deel uitmaken van de politieke verklaringen van de partij aan de macht”. Van Jeltsin en de zijnen dus. De vraag rijst: wie dient en helpt wie? Zjoeganov Jeltsin? Of Jeltsin Zjoeganov?
Ten slotte zijn de electorale spelletjes volgens de regels van een maffieus regime niet uitgedraaid op de zege van pseudo-communisten. Die hebben hun laatste kans verloren in de strijd voor de presidentiële macht.

Waarom Jeltsin de verkiezingen won
In de regio's worden de klein-burgerlijke milieus gecontroleerd door de regionale machtsorganen, de gouverneurs, de leiders van de administratie, de burgemeesters, de wetgevende organen. de directeurs, functionarissen, enz. De lokale administratie is samengesteld door de kleine adel van de nomenclatuur van de ex-Sovjet-Unie. Niet alleen de welvaart maar ook het lot van de gewone arbeiders hangen af van de wil van de lokale leiding. Tijdens de verkiezingen voor de Doema in december toen het bewustzijn naar links evolueerde, heeft de lokale macht bijgedragen tot het succes van Zjoeganov. In '96 oefende Jeltsin zware druk uit op zijn administratie. Hij dreigde en beloonde.
In de peilingen steeg zijn populariteit en uiteindelijk haalde hij het. De functionarissen waren niet bereid hun goedbetaalde posten en hun persoonlijke privileges op te offeren. Zo werd het resultaat van de presidentsverkiezingen bepaald door de particratie van de gewezen Sovjet-Unie. Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht, dacht ze.
De nederlaag van de CPRF heeft haar alle perspectieven ontnomen. De volgende verkiezingen zijn nog ver en de revolutionaire methodes van strijd zijn per definitie niet geschikt voor een partij van het parlementaire type. Zjoeganov, die nog steeds beweert een communist te zijn, heeft de anti-communistische hysterie en de beledigingen van de communistische ideeën hernomen. Hijzelf verborg zich in het zogenoemde patriottische volksblok. Het gevaar is niet denkbeeldig dat Lebed en Jeltsin het wagen de marxistleninisten en de sovjetpatriotten te vervolgen, zeggende dat het volk de communisten toch niet gesteund heeft.

Russische Communistische beweging op keerpunt
De verkiezingscampagnes hebben de moeilijkheden van de communistische beweging in Rusland nog verergerd. Afdelingen van de Russische Communistische Arbeiderspartij (RCAP) zijn overgestapt naar de Communistische Partij van de Russische Federatie (CPRF). Er is ernstige onenigheid ontstaan in de Moskouse afdeling van de RCAP.
Men heeft geprobeerd het Tweede Congres van de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie (CPBSU) te doen mislukken. Minipartijtjes met dezelfde naam werden opgericht. Ze noemen zich aanhangers van Zjoeganov tijdens de presidentsverkiezingen. In hun schreeuwerig antibolsjewisme herkent men de hand van Jeltsin en Zjoeganov. Alexander Jakovlev, de ouwe prelaat van de gorbastrojka, sloot aan bij Zjoeganov, die het altijd wel op een akkoordje weet te gooien. Hij had het over de noodzaak om een onverzoenlijke strijd te voeren tegen het bolsjewisme en het stalinisme.

Naar de oprichting van een groot bourgeois blok
Vandaag staat Zjoeganov klaar om samen te werken met Jeltsin. Hij zoekt middelen om in het centrum van de sociale belangstelling te blijven. Samen met Seleznlov kondigt hij de voorwaarden aan voor zijn deelname aan de regering Tsjernomyrdin. De partij van de macht houdt het voorlopig bij raadplegingen. Zjoeganov en de zijnen verklaarden dat zij een sleutelpositie opeisen in het tweepartijenstelsel, dat werkelijk vorm aanneemt in Rusland.
Met dit doel voor ogen komt het volks-patriottisch verkiezingsblok opnieuw tot stand als een Unie van de Vaderlandslievende Volkskrachten. N. Rischkov bereidt het programma en de statuten van deze Unie voor. Hij legt de regionale en lokale structuren vast en bereidt het stichtingscongres voor. De Commustische Partij van de Russische Federatie (CPRF) is blijkbaar bereid zich te ontbinden en op te gaan ini deze inderhaast opgerichte, ordinaire burgerlijke partij. De huidige lijn van Zjoeganov ontmaskert hem nog meer als renegaat dan een presidentscarrire had kunnen doen.
Het initiatief van Zjoeganov en de zijnen om een zogenaamd linkse burgerlijke partij te vormen, kan zo ondersteund worden door Ribkin met zijn politieke consultatieve raad van de president. Deze raad wil alle partijen samenbrengen die deelgenomen hebben aan de parlementaire verkiezingen. Als het initiatief van Ribkin slaagt, krijgt Zjoeganov als belangrijkste taak alle onmogelijk na te komen beloften van Jeltsin te controleren.

De rampzalige deelname aan de verkiezingen
Tijdens de laatste kiescampagne heeft men gezien dat de Russische Communistische Arbeiderspartij (RCAP, Victor Tjoelkin), de Russische Communistische Partij (RCP-CPSU, A. Prigarin), de Russische Partij van Communisten (RPC, A. Krjoetsjkov) en Werkend Rus-land (Victor Anpilov) hun aanhangers hebben opgeroepen te stemmen voor Zjoeganov. Daarbij hebben zij een aantal voorwaarden opgesomd waarnaar Zjoeganov niet eens omgekeken heeft. De partijen van de Roskomsoyoes (het verbond van de Russische communistische partijen) hebben tevergeefs geprobeerd zich te beroepen op Lenin: deze zou verklaard hebben dat men zich eerst met de oppo tunisten diende te verenigen om de grote burgerij te verslaan en dat men pas daarna tegen de opportunisten strijd diende te leveren. Men weet dat Lenin meende dat onbeperkte vrijheid voor propaganda onder de massa's, een absolute voorwaarde voor elke alliantie vormde.
De leiders van de Roskomsoyoes, die Zjoeganov hebben ondersteund, bekennen nu dat ze de verkiezingstribune niet hebben kunnen benutten voor propaganda voor het socialisme. De volgelingen van Zjoeganov lieten dat niet toe. Zo bewijst het leven nog een andere stelling van Lenin: het proletariaat kan de macht niet uit de handen van de burgerij rukken in een verkiezingscampagne. Dat roept de volgende vraag op: was het correct voor de partijen van de onbuig-zame oppositie om de kandidatuur van Zjoeganov te steunen?
De vergeefse pogingen van Anpilov om Zjoeganov te pakken hebben tot niets geleid. Vandaag bereidt de Russische Communistische Arbeiderspartij zich erop voor deel te nemen aan het Unie van Vaderlandslievende Volkskrachten. De partij werkt de principes voor haar deelname uit. De leiders van RCAP worden zelfs niet in verlegenheid gebracht door de verklaring van Zjoeganov dat de linkse radicalen hem niet interesseren. Zij hebben geen geld en hun kiespubliek is beperkt. Dreigt de RCAP zich in de afgrond te storten zoals de CPRF? Vele mensen maken zich ongerust.

De gevaren van een overhaaste éénmaking
De poging om de éénmaking van de partijen van de Roskomsoyoes te forceren in een linkse communistische partij is n van de gevolgen van het ontstaan van een politiek systeem met twee burgerlijke partijen. Dergelijke organisatorische eenheid, zoals de RCP-CPSU van Prigarin voorstelt, is volgens ons voorbarig.
Ten eerste zijn de mogelijkheden van de Roskomsoyoes als informatie- en coördinatiecentrum van de communistische oppositie nog niet uitgeput. De partijen van de Roskomsoyoes hebben nog niet geleerd betogingen en andere gezamenlijke massa-activiteiten te organiseren. De meetings lopen dikwijls uit op een one man show, of propaganda voor één enkele partij. Op manifestaties van de communisten moet men op geargumenteerde manier de standpunten van alle partijen van de Roskomsoyoes voorstellen zodat elke deelnemer zijn plaats kan bepalen in de strijd tegen het regime.
Ten tweede hebben de partijen van de Roskomsoyoes nog niet leren samenwerken in de vrouwen- en jongerenorganisaties, vakbonden, enz. De concurrentie tussen de partijen voor de leiding over de sociale organisaties leidt dikwijls tot verdeeldheid en desorganisatie van de activiteiten.
Ten derde heeft de Roskomsoyoes gedurende de hele periode dat ze bestaat nog geen enkel ernstig politiek document uitgewerkt. Zonder dergelijk document kan men de maatschappelijke situatie niet beïnvloeden. In de huidige fase zou de organisatorische éénmaking kunnen leiden tot verheviging van interne strijd in de schoot van de partijen. Zij kan leiden tot een daling van het aantal leden en sympathisanten van elke partij. Ten vierde vat men de nieuwe, één-gemaakte partij op als een nieuw electoraal blok. Dat moet ons voorzichtig maken. De opportunisten kunnen op deze manier de communistische beweging opnieuw verwijderen van de organisatie van de revolutionaire strijd van de massa's.
Tenslotte werkt de CPBSU in alle republieken van de vroegere Sovjet-Unie. Zij heeft niet het recht haar statuut, dat de hele Sovjet-Unie omvat, op te geven. De CPBSU kan dus niet toetreden tot een Russische, ééngemaakte communistische partij.
Zonder het opportunisme te ontmaskeren en te vernietigen, is het onmogelijk om het socialisme nieuw leven in te blazen. Men moet het theoretische en ideologische niveau van de communistische partijen verhogen. Het gaat er niet om citaten te kunnen vinden, maar om het beheersen van het complexe systeem van het politieke denken van Lenin en zijn opvolger Stalin. Men moet de ideeën van Lenin en Stalin ontwikkelen in de concrete omstandigheden van Rusland, na de val van het socialisme. Dat zal het belangrijkste aspect uitmaken van de bolsjewisering van de communistische beweging op het grondgebied van de Sovjet-Unie. De bolsjewisering orienteert de communisten naar de arbeidersklasse, de drijvende kracht voor de hergeboorte van het socialisme. De bolsjewisering geeft hen precies de opdracht de arbeidersklasse te verenigen en te organiseren in het vuur van de actuele van klassenstrijd.

Voor een bolsjewistische partij
Het Tweede Congres heeft de belangrijkste oriëntatie voor het werk van de CPBS geformuleerd: "Men moet de banden met de arbeidersklasse, de arbeidscollectieven, de sovjets van arbeiders en andere proletarische organisaties versterken. Men moet deelname van de communisten aan de organisatie van de strijd en stakingen beschouwen als de belangrijkste weg naar de heropstanding van de dictatuur van het proletariaat en de macht van de Sovjets. Men moet de arbeids- collectieven helpen om de problemen op te lossen van hun strijd voor overleven en om hun werk te beschermen.
Men moet hen helpen banden te leggen met andere stakers en bedrijven, met de landarbeiders, en hen bijstaan in het formuleren van hen economische en andere eisen. Men moet hen helpen ervaringen op te doen en deze te verspreiden in de stakingsbeweging, om conclusies te trekken, stakerscomités om te vormen tot arbeiderssovjets, als basisorganisaties van de macht van de sovjets en het begin van een dubbele macht. Men moet de publieke opinie in het arbeidersmilieu en de toestand in de vakbonden bestuderen. Men moet de arbeidersklasse uit de greep van de reactionaire vakbonden rukken. Men moet het klassenbewustzijn van de arbeiders verhogen. Men moet de boeren van de kolchozen en de sovchozen bewerken om de stakingen van de arbeiders in de industrie te ondersteunen en hulp aan de stakers en de werklozen te organiseren."
Parlementair gepraat kan het overleven van het volk niet garanderen. Alleen de revolutionaire strijd van de werkers voor hun rechten, kan onze grote staat, de Unie van de Socialistische Sovjetrepublieken doen herleven.


Mijn eigen analyse van dit opportunisme, vandaag de dag heersend bij een deel van de communisten

Dogmatisch opportunisme verblindt sommige kameraden voor de realiteit van het inter-imperialistisch karakter van de oorlog in Oekraïne

De oorlog in Oekraïne doet bepaalde communisten en/of Communistische Partijen, het historisch materialisme niet (meer) toepassen. Opportunisme dat leidt naar revisionisme

1 Verklaring van het Tweede Congres van de CPBSU, Leningrad, 25 februari 1996.

2 Nina Andrejeva, Onze huidige taken, 6 oktober 1994.

3 'De eerste paragraaf komt uit Over de situatie in de Tsjetsjeense republiek, een verklaring van het Centraal Comité van de CPBSU, 2 december 1994. De tekst die erop volgt is overgenomen uit een verklaring van het Informatiebureau van het Centraal Comité van de CPBSU van 16 januari 1995.

4 Nina Andrejeva is secretaris-generaal van de Communistische Partij van Bolsjewieken van de Sovjet-Unie ( is helaas, twee jaar geleden denk ik, gestorven, NICO)