1999, jaar van KWALITATIEVE "sprong" in het opportunisme, directe "aanleiding" voor definitieve breuk met revolutionair karakter door PVDA in 2004.

Op verschillende plaatsen "beschuldig" ik de militanten/kaders van de PVDA, die VOOR 1999 reeds lid waren en die gewoon "ideologisch/politiek volgzaam" de "coup van 2004" hebben toegejuicht door UNANIEM, in 2008, de lijn van het 8e congres goed te keuren, van "dogmatische blindheid" en van "suivistisch activisme".

Wat noem ik "suivistisch activisme"?   

Zonder zelfstandig nadenken en zonder de begeleidende POLITIEKE argumentatie te bestuderen en en zonder eventueel kritiek erop in een rapport "naar boven te sturen", de opgelegde "campagne-richtlijnen" gewoon op te volgen - de leiding van de PVDA hield de leden/militanten "bezig" met opéénvolgende "campagnes" met opgelegde "objectieven'; dit was reeds VOOR 1999, maar zeker sinds 1999, GANGBARE PRAKTIJK.  

ZELFS ALS je durfde een geargumenteerde kritiek te formuleren in een rapport, was ALTIJD de reactie: "Nu is EERST de ACTUELE "campagne" dringend en belangrijk. Nu eerst die opvolgen en je objectieven halen. DAARNA wordt een bilan opgemaakt, waar je kritiek kan besproken worden." ... Maar hiervoor was dan weer "geen tijd" want de volgende "dringende en actuele campagne"kondigde zich alweer aan. 

"Suivistisch activisme" werd zo eigenlijk de norm. Verzet hiertegen - ook al respecteerde je de regels van het democratisch centralisme - werd beschouwd als "deloyaal", "sabotage", "antistatutair", "tegen de partijdiscipline"....

Omdat veel leden/militanten, toegetreden NA 2004, die "beschuldigingen" beschouwen als "PVDA-bashing" en ze niet begrijpen, herneem ik in een afzonderlijk artikel een stuk analyse (dus over het "kanteljaar" 1999). Het is wel een analyse waarin dan weer "ingebedde" artikels verwerkt zijn, waarnaar men kan doorklikken.

1999, ideologische aanval op revolutionair karakter van PVDA door verburgerlijjkte kaders, geholpen door "dogmatische verblinding" bij veel leden.

In 07-01-16 Waarom ik lid werd van de PVDA, “in het fabriek ging werken” en op basis welke ideologische opvattingen ik die keuzes maakte. vertel ik hoe ik tot mijn keuze kwam om communist te worden en om hiermee in overeenstemming mijn leven te richten. Een zelfstandige studie van teksten van Marx, Lenin en Mao Zedong en met een serieuze poging die analyses te plaatsen in hun historische context behoedde mij (achteraf gezien) voor een hardnekkig dogmatisme dat (ook achteraf bekeken) toch wel heerste bij véél kameraden in de PVDA (waarin ik in 1979 toetrad). 

Veel kameraden (zo is dat NU pas echt duidelijk voor mij) putten hun "marxistisch inzichten" uit analyses van kaders gemaakt aan de hand van CITATEN UIT werken van Marx,Lenin, Stalin, Mao,.... Als ze dan al eens een marxistisch werk ter hand namen, lazen (en studeerden) zij alleen de aangegeven stukken (waaruit de citaten dan kwamen). Deze kameraden waren dan ook niet gewapend tegen de ontaarding die verschillende van die kaders ondergingen, dezelfde kaders die vroeger dan ongeveer de status hadden van "partij-ideologen". (Een goed voorbeeld van zo'n kader is Boudewijn Deckers, kort gevolgd door bijvoorbeeld Herwig Lerouge,....)

Dat soort kaders waren verantwoordelijk voor de zogenaamde Resolutie van 1999zoals u kunt lezen in 12-01-16 1999: PVDA plant vanaf dan, elke “strijd”-campagne in functie van IMAGO-verbetering. Wat met haar revolutionair karakter dat mij deed toetreden in 1979?  Moest het algemeen heersend dogmatisme NIET zo hebben gewoekerd bij veel van (toen) mijn kameraden in de PVDA dan was "herstel nog mogelijk" geweest, zoals ik vermeld in de titel in 14-01-16 Met Resolutie van 1999 zette PVDA 1e stap van leninistische partijopvatting naar reformistische partijopvatting. Herstel was nog mogelijk....  

Nu was de concrete realiteit wispelturig zoals u kun lezen in 24-01-16 Paradoxaal: dogmatisme van Resolutie van 1999 zet PVDA op weg naar reformisme. Maar dogmatische “LEZING” van resolutie “beschermt nog even haar revolutionair karakter”. 

Het is ironisch dat onder leiding van de later verguisde en buitengezette Nadine Rosa-Rosso dat de overgang naar puur electoralisme juist nog wat werd afgeremd. (hoewel niet echt tegengehouden zo bleek later...). De brochure "Omkeren - een dwarse kijk op paarsgroen" concretiseerde deze "poging" zoals ik uitleg in  26-01-16 “Omkeren – een dwarse kijk op paarsgroen” (2000), een poging om zowel het revolutionair karakter PVDA én het electoralisme van Resolutie van 1999 te waarborgen. 

In  13-02-16 1mei-speech in 20000, Nadine Rosa-Rosso: Bezorgdheid om behoud revolutionair karakter PVDA, maar toch de (naar reformisme leidende) Resolutie van 1999 toepassen. leest u hoe in de 1 mei-speech die toenmalig Algemeen Secretaris van de PVDA, Nadine Rosa-Rosso in 2000 hield, aan de ene kant een lans wordt gebroken voor het revolutionair karakter van de PVDA, ondermeer door het gebruik van de brochure in de komende verkiezingscampagne, maar ook wordt gepleit voor de toepassing van de Resolutie van 1999.
De zin “Wij moeten erkennen dat een vermindering of een vermeerdering van ons stemmenaantal een oordeel inhoudt over de kwaliteit en de hoeveelheid van ons werk.” in het laatste deel van haar speech, betekent in feite een capitulatie aan het revisionisme dat bepaalde kaders bewust IN de partij wilden binnenbrengen. (hetgeen hen na 2004 uiteindelijk is gelukt)....en waarbij Nadine Rosa-Rosso uiteindelijjk UIT de PVDA is gezet door de “zichzelf benoemde nieuwe leiding” (olv Boudewijn Deckers ...en Peter Mertens.)

Hardnekkig dogmatisme, heersend bij veel PVDA-kaders en -militanten, maakte hen blind voor de pertinente revisionistische oriëntatie van Resolutie van 1999. In 14-03-16 Na gemeenteraadsverkiezingen 2000: van proletarische klassenpositie, via de kleinburgerij, naar burgerlijke klassenpositie...in 2004  wordt de ontwikkeling geschetst van een kader , Kris Hertogen, ooit verantwoordelijk voor de werking van de partijmilitanten in de bedrijven en in de vakbonden en het optreden van de PVDA in de klassenstrijd en met een schijnbaar stevige proletarische klassenpositie, naar een burgerlijke klassenpositie wegens een door dogmatisme gedreven "blindheid" voor revisionistische ontaarding.